Nieuwe Ronde

Ik begrijp er helemaal niets van. Ik vind het te zot voor woorden, maar als ik de krant moet geloven sta ik daar helemaal alleen in. Sportwethouder Hans Buijtelaar vindt het ‘prachtig’, collega columnist Jeroen Stomphorst reageert ‘opgetogen’ en Dennis Sille van Citymarketing Amersfoort verwacht dat het ‘één groot feest’ wordt. Zelfs meneer Enzofoort reageert blij en verheugd. En ik? Ik begrijp niet waarom een ronde van Spanje via Amersfoort verloopt. Werkelijk waar niet.

Nou heb ik sowieso weinig met wielrennen. De enige keer dat ik met spanning in mijn lijf naar wielrennen keek was in 1980. Als 11-jarige stond ik uren te wachten op de Tour de France. Wat ik me nog herinner? Het oranje petje op mijn hoofd. De hitte. En de uiteindelijke teleurstelling. Toen de reclamekaravaan langs reed dacht ik dat dat nog maar een opmaat was voor de rest van de middag. Die reclameauto’s scheurden flink hard voorbij maar ik kon ze nog gewoon zien. Maar waar het eigenlijk om ging, de wielrenners, die waren in een oogwenk voorbij. Ik kon nog net ‘Joop’ roepen en ze waren al uit het zicht verdwenen. Als ik ‘Zoetemelk’ had gegild was de aanmoediging voor niets geweest.

Ik dacht destijds dat een tour de France alleen door Frankrijk ging, maar de tour begon dat jaar in het Duitse Frankfurt en ging via Luik richting het Franse landschap. Maar daar ging het nog om een rechtstreekse route over de weg en niet zo’n ‘losse flodder’ zoals het stuk door onze regio. Amersfoort in een Ronde van Spanje. Het is net zoiets als De Marathon van Rotterdam in Amsterdam laten beginnen. Of de klassieker Luik-Bastenaken-Luik langs Breda laten gaan. Of een Eurovisiesongfestival houden en daar Australië aan mee laten doen. Oh, wacht, slecht voorbeeld. Ik vind het prima om een nieuwe Ronde te verzinnen die andere gebieden van Europa aandoet want daar worden veel mensen blij van maar noem het dan niet meer de Ronde van Spanje!

Voorlopig duurt het nog anderhalf jaar voor het zover is. Ik denk dat ik die dag afreis naar Friesland. Lekker met mijn moeder een stukje Elfstedentocht fietsen. Van Bolsward naar Harlingen bijvoorbeeld. Als de route tenminste niet ineens verlegd is.

Kilometervreter

,Oh, nee. Daar ligt hij’. Ik pak de envelop van Stichting Marathon Amersfoort van de deurmat en scheur hem open. Mijn startnummer is 6176. 21 km Wandelen staat er met grote letters. Ik pak het bijbehorende boekje met het parcours erop. Eerst langs de Eem, dan door Hoogland West en via de Bunschoterstraat weer terug. Dat stuk heb ik wel eens eerder gelopen. Maar daarna is er nog een hele ronde langs Schothorst en Zielhorst. Ik kijk vertwijfeld naar de route en lees de begeleidende brief.

Het leek me zo leuk, een half jaar geleden. Hardlopen gaat niet meer, maar zo’n afstand wandelen leek mij ook een mooie uitdaging. Ik zou goede wandelschoenen aanschaffen, wekelijks het tempo opvoeren, wat vaker wandelingen maken die langer waren dan tien kilometer en mij goed voorbereiden op deze best wel lange wandeltocht.

Sinds mijn plan om de halve marathon te gaan wandelen heb ik nog maar vier keer de tien kilometer gehaald en daarna was ik altijd blij dat ik er weer was. De wandeling met vriendinnen gingen wel, maar in mijn eentje vond ik het al een stuk zwaarder. En dan de schoenenkwestie: ik heb nog steeds geen goede wandelschoenen gekocht en twijfel nu tussen mijn logge bergschoenen en simpele gympies. Beiden niet ideaal.

Ergens schaam ik me. In mijn vrienden- en kennissenkring zijn er mensen die de Nijmeegse Vierdaagse fluitend uitlopen. Er zijn sportieve vrienden die hun hand niet omdraaien voor een hardlooprondje van tien kilometer. Ik ken mensen die zondag de halve marathon rennen. Ik ken zelfs iemand die soms honderd kilometer wandelt. Voor de lol!

Maar ik twijfel nog steeds. Niet gaan voelt als een afgang. Wel gaan wordt misschien een afgang. Waarom wilde ik dit zo graag en hoe erg is het om iets dat je je voorneemt toch niet te doen? Want als ik begin; haal ik het dan wel?
Het is een geweldig sportief evenement en waanzinnig goed georganiseerd. Helaas heb ik het zelf niet zo goed geregeld. Ik kijk nog eens naar mijn startnummer en voel een onbestemd gevoel in mijn maag. Ik wens alle vijfduizend hardlopers en wandelaars zondag een hele mooie dag toe. Ik twijfel nog even verder.

Jaloers

(AD, 13 juni 2014)

Ik zal het maar toegeven. Ik ben jaloers! Jaloers op al die mannen en vrouwen die aanstaande zondag op het Eemplein aan de start staan van de Marathon van Amersfoort. Dan gaat het niet alleen om de mensen die een hele of halve marathon lopen. Nee, ik kijk al vol afgunst naar de mensen die ‘de vijf’ doen. Twee jaar geleden liep ik die afstand zelf nog, samen met collega’s. Het nummer “Dansen op de vulkaan” van de Dijk sleepte me door de kilometers want dat nummer had precies het juiste tempo en energie. Maandenlang had ik er naar toe geleefd; ik had getraind, clinics gevolgd via mijn werk, blessures overwonnen en op de dag zelf heb ik gelopen als nooit tevoren. Daarna had ik zo’n pijn in mijn lichaam dat ik mijn loopschoenen achterin de kast heb gesmeten.

Twintig maanden later -en een kledingmaat extra- heb ik ze daar weer uitgevist. De reden? Meneer Enzofoort merkte op dat ik wel wat chagrijniger leek sinds ik niet meer hardliep, en ik moet eerlijk zeggen; hij had gelijk! Ik ben naar een sportschool gegaan en ben langzaam weer begonnen. Eerst met wat oefeningen voor de balans, want die was op alle fronten ver te zoeken. Ik ontdekte weer waar mijn buikspieren zaten en ik trainde mijn beenspieren op de hometrainer. Voor het fietsen draaide ik mijn hand niet om, want fietsen doe ik dagelijks, maar dat lopen… Voor het eerst van mijn leven liep ik op een loopband; dat was een compleet nieuwe ervaring. Lopen zonder dat de omgeving verandert heeft wel iets saais. Eerst oefende ik met een flink tempo met wat hellingen erin, maar na een paar weken ging het wandelen over in hardlopen. Ik voelde me een olifant met hyperventilatie zo liep ik te stampen en te zuchten. ,,Je tempo is te laag”, was de reactie van Rob, één van de begeleiders. Ik keek hem aan alsof ik water zag branden maar na zijn uitleg begreep ik het. Door harder te lopen land ik meer op mijn middenvoet waardoor het rennen minder zwaar is voor mijn lichaam. Sinds dat advies probeer ik een hoger tempo, wat inderdaad beter voelt.

Helaas ben ik te laat begonnen om nog aan te sluiten bij het evenement zondag en daar baal ik van. Volgend jaar wil ik zelf aan de start staan. Gewoon vijf kilometer rennen, dat moet toch geen onmogelijke opgave zijn? Het begin is er. Nu nog op zoek naar wat doorzettingsvermogen…

Bloed, zweet en tranen…..

Ik zag er erg tegenop. Hoewel ik al maanden aan het trainen was ging het me niet steeds makkelijker af, en dat is eigenlijk wel de bedoeling van trainen. De ene keer liep ik met redelijk gemak een half uurtje hard, maar de keer daarna kon ik amper een kilometer rennen en dan gaf ik het al op. Misschien miste ik mijn maatje Anita, waar ik vier jaar geleden nog vaak mee samen liep. Omdat we –naast vriendinnen- ook bijna buren waren was afspreken makkelijk en als de één geen zin had, zorgde de andere er wel voor dat er toch gelopen werd. In 2009 liepen we samen de vijf kilometer tijdens 750 Jaar Amersfoort. Toen Anita ging verhuizen en andere dingen aan haar hoofd had besloot ik toch door te gaan.

Om mezelf te motiveren ging ik elke eerste zaterdag van de maand naar een clinic georganiseerd door Beweging 3.0, de organisatie waar ik alweer drie jaar werk. We begonnen met een grote groep, maar de een na de ander viel af. Uiteindelijk merkte ik dat ik in vergelijking met de anderen niet zoveel progressie boekte. Maar toch wilde ik niet opgeven. Toen ik in januari met een loop in Woudenberg mee wilde doen raakte ik vlak daarvoor geblesseerd aan mijn knie. Verder had ik het tijdens het lopen vaak op mijn heupen. Het zal wel tussen mijn oren hebben gezeten, maar toch…  Ik heb zelfs getwijfeld of ik vandaag die 5 km wel zou gaan lopen. Maar het is me gelukt vandaag. Samen met collega Lia liep ik het parcours in 31.14 minuten. Zo snel heb ik nog nooit eerder gelopen. En zei ik afgelopen week nog dat ik na vandaag mijn hardloopschoenen een tijdlang achter in de kast zou zetten; op dit moment weet ik dat niet. Misschien dat ik binnenkort toch weer voorzichtig een rondje probeer….