Woensdag 25 maart, Toch wel echt

Je ziet de beelden vanuit Italië, leest verhalen uit Brabant en ziet foto’s in de krant van het Meander ziekenhuis in Amersfoort. Maar het kruipt pas echt helemaal onder je huid wanneer je daadwerkelijk iemand kent met Corona. Iemand die dicht bij je staat.

Vorige week schreef een kennis al dat ze al dagen op zolder lag omdat ze corona had. Een paar dagen later las ik dat een buurtgenoot was gestorven aan dit klote-virus. En gister kreeg ik het bericht dat een nicht van mij in het ziekenhuis ligt met deze ziekte. Toen ik het las sloeg de schrik me om het hart. Door app-contact met mijn achternichtje bleef ik op de hoogte. Inmiddels hoeft mijn nicht geen extra zuurstof meer te hebben en kan zij, en kunnen wij -zoals het er nu naar uitziet- weer rustig ademhalen. Maar het blijft een angst. Wie is de volgende en hoe pakt het uit? Gaat het om een paar dagen koorts en wat hoesten, merkt de persoon het amper of wordt het uiteindelijk opname op de IC? Het virus is te grillig om het te voorspellen.

Op zich kan ik het redelijk handelen, de wereld die 180 graden gedraaid is. Ik werk wat, bel mensen, ruim een kast op en kom eigenlijk nog helemaal niet toe aan al die klusjes die ik op mijn lijstje heb staan. Maar soms voel ik ineens een knoop in mijn maag of voelen mijn nekspieren ineens als kabels. Soms lukt het me om me te concentreren maar een moment later begin ik te malen. Ik heb een hekel aan de zin ‘dan komt het wel heel dichtbij’. Maar inmiddels is het zover: het is al heel dichtbij.

Sudoku

Het is net een soort sudoku. Zo’n puzzel waarbij je alle vakjes moet invullen met de getallen 1 tot en met 9 zonder te dubbelen. Zo zie ik de feestdagen ook. Je hebt een aantal feestdagen, dat zijn de vakjes. En je hebt familie en vrienden die je wil uitnodigen of die je wilt bezoeken, dat zijn de getallen.

Het invullen van mijn kerst-sudoku begon een paar weken geleden en ik stuitte meteen al op een paar logistieke problemen omdat het ene deel van mijn schoonfamilie alleen de eerste Kerstdag in het land is en het andere gezin juist alleen op de tweede kerstdag kan afspreken. Op dat moment was ik ook nog niet op de hoogte van de plannen van mijn eigen familie die ik toch ook wil zien voor het einde van het jaar.

Het belangrijkste vind ik dat mijn moeder en schoonmoeder niet alleen zijn tijdens de kerstdagen. Dat is volgens mij gelukt, maar het blijft een ingewikkelde puzzel. Ook omdat Pien en Teun moeten werken op eerste kerstdag en Pien druk is met de voorbereidingen van de circusvoorstelling ‘Ontspoord’ in de Lieve Vrouw in het laatste weekend van het jaar. Daardoor hebben we weinig uitwijkmogelijkheden.

Maar Ik mag beslist niet mopperen want ik weet dat ook het omgekeerde kan gelden. Dat je juist heel veel lege vakjes hebt en niet weet waar je heen kan om de feestdagen plezierig door te komen. Ik ben dan ook blij dat er in Amersfoort verschillende organisaties zijn die tijdens de feestdagen hun koks optrommelen om ervoor te zorgen dat niemand alleen hoeft te eten. Zo wordt er op de eerste kerstdag een kerstdiner geserveerd in het Meander en kun je op diezelfde dag in het Stadscafé aanschuiven voor een feestelijke maaltijd. Ook bij Bij Bosshardt en verschillende kerken staat de deur open.

Inmiddels heb ik onze familie-sudoku bijna af. Ik moet alleen nog weten vanaf welk tijdstip Teun zijn eetgasten moet bedienen en hoe laat Pien de vakken moet vullen in de supermarkt. Dan pas weet ik of het alleen koffie wordt bij mijn schoonmoeder of ook een kerstborrel. Een uitgebreid kerstdiner zit er voor ons in ieder geval niet in eerste kerstdag. Het wordt vast soep met broodjes. Ook goed!

Fijn bezoek

 

,,Bedankt en tot ziens”, ik loop de behandelkamer uit en pak mijn fietssleutels alvast uit mijn jaszak. Wat een geoliede machine, denk ik terwijl ik richting uitgang loop. Ik was een half uurtje in het Meander Medisch Centrum voor een prik in mijn schouder.  Vanaf het aanmelden bij de balie tot nu liep alles perfect en het personeel was enorm vriendelijk.

Dat viel me ook al op toen ik naar Team Spoedeisende hulp keek. Dat is een televisieprogramma’s waarin je ziet wat er allemaal gebeurt wanneer iemand de spoedeisende hulp binnenkomt. De afgelopen zomer is er in het Meander gefilmd en tot het eind van het jaar is dat wekelijks te zien. Ik zag het voor het eerst vorige week en werd meteen gegrepen. Ik raakte ontroerd door de jonge verpleegkundige Tim. De manier waarop hij omging met een oudere dame met dementie was bijzonder om te zien. Er ging zoveel liefde van uit.

Ik vind het dan ook niet gek dat er veel steun is voor het personeel van het Meander Medisch Centrum. Hun acties deze week voor een betere cao vallen goed. Het is een zwaar en stressvol beroep en om nou te zeggen dat ze er rijk van worden…Willen we in de toekomst nog steeds van die lieve verpleegkundigen naast ons bed hebben dan moet er wel geïnvesteerd worden. Extra salaris is noodzakelijk om het vak aantrekkelijker te maken zodat er meer jongeren voor de zorg kiezen.

Alle lof dus voor het Meander, maar een ding moet mij van het hart. Stop alsjeblieft met het krampachtige gedoe over de privacy van patiënten. Het Meander wil in de toekomst niet meer zeggen waar patiënten liggen. Ze schermen ermee dat dat komt door de AVG, de privacywet. Ik begrijp dat medische gegevens moeten worden beschermd, maar wanneer ik mijn buurman wil bezoeken omdat hij in het ziekenhuis ligt moet dat toch mogelijk zijn?

Draai het anders gewoon om. Maak een lijst met mensen die per se geen onverwacht bezoek willen ontvangen. Ik denk echt dat die op een hand te tellen zijn. Volgens mij kunnen spontane bezoekjes van bekenden juist enorm bijdragen aan het herstel van de patiënt. En dat is toch de bedoeling van een ziekenhuis

Boze Burgers

Het lijkt wel of wij Amersfoorters overal tegen zijn. Praten we over parkeervergunningen? Dan is het huis te klein. Zijn er plannen voor woontorens? Dan wordt er een actiegroep opgericht. En gaat het letterlijk over leven of dood? Dan maken we wel weer bezwaar tegen de uitruklocatie van de ambulances. Het moet toch niet gekker worden?!

Neem de bewoners van de Memlingstraat in het Vermeerkwartier. Met de invoering van het vergunningparkeren mochten de auto’s volgens de bewoners gewoon aan beide kanten op de stoep blijven staan. Maar de meerderheid van de gemeenteraad vond dat de stoep in ieder geval aan een kant van de weg vrij moest zijn van auto’s. Resultaat: boze bewoners.

Wat dacht je van de actiegroep ‘Bezorgd Liendert’. Zij balen van de plannen van een woontoren op de plaats waar vroeger het zwembad Liendert stond. Maar wanneer je zelf een zoon van achtentwintig hebt die het huis uit wil maar nergens in Amersfoort een betaalbare huurwoning kan vinden dan kijk je volgens mij ineens heel anders naar zo’n toren.

En stel je krijgt een hartverzakking. Dan wil je toch graag dat de ambulance op tijd bij je is? Zo’n wagen moet wel ergens staan voordat hij naar je toe kan rijden. Misschien is het Meander een goede plek? Helaas. Een deel van de bewoners van de Maatweg maakt bezwaar tegen een nieuwe standplaats voor ambulances in hun buurt. Ik snap dat dat onrust geeft en geluidsoverlast, maar die voertuigen moeten toch ergens gestationeerd worden?

Ik begrijp alle weerstand en snap dat je opkomt voor je eigen belangen, maar af en toe vind ik dat wel te ver gaan. Het is vrij egocentrisch om zelf ergens lekker te wonen, maar dat anderen niet te gunnen. Het is raar om het logisch te vinden dat je in de hele straat op de stoep moet kunnen parkeren, maar daarbij niet denkt aan buuf Sjaan met haar rollator of Jan met zijn blindengeleidehond. En het is bizar om wel te verwachten dat hulpverleners snel bij je kunnen komen, maar het niet goed te keuren dat ze hun wagens ergens parkeren.

Misschien moeten we verder kijken dan ons eigen straatje. Daar wordt de stad Amersfoort uiteindelijk mooier van.

Datastop

,,Nee, er is niets binnengekomen”. De vrouw achter de balie kijkt naar het scherm. Ze heeft zojuist mijn geboortedatum ingetikt. ,,Ik kijk nog even bij de fax”, zegt ze en loopt naar achteren. Fax? Het recept zal toch niet per fax zijn doorgestuurd, denk ik nog. Ik heb gelijk. Ook niet per fax. ,,Het is half vijf geweest en het heeft nu geen zin meer om het ziekenhuis te bellen” zegt de medewerkster van apotheek Jansen aan de Liendertseweg. Ik zucht.

Dat was woensdag. De dag daarvoor was ik bij een specialist in het Meander geweest. Die vroeg of ik de benodigde medicijnen bij de ziekenhuisapotheek wilde halen of bij mijn eigen apotheek. Ik koos het laatste. Achteraf niet handig.

De volgende ochtend heb ik het ziekenhuis gebeld en het verhaal uitgelegd. De dame aan de telefoon was vriendelijk. ,,Het lijkt wel of het nog niet is doorgestuurd, maar ik ga er achteraan. Het moet naar apotheek Liendert toch?”. ,,Nee,” zei ik ,,Jansen op de Liendertseweg”. Ze zou het regelen. Eind van de middag bel ik weer naar de apotheek. Het recept was nog niet aangekomen. Mijn bloeddruk schoot in het rood, ik ging bijna hyperventileren.

Er kunnen mensen naar de maan. We kunnen skypen. We kunnen geld overmaken met ons mobieltje, maar een recept vanuit het Meander naar mijn apotheek sturen lijkt een onmogelijke opgave.

Gisterochtend belde ik opnieuw het Meander. De dame aan de telefoon zou het deze keer echt goed regelen. Ze zou me terugbellen. Dat deed ze twee uur later. ,,Ik heb het recept doorgestuurd naar de apotheek. Of het deze keer gelukt is weet ik niet want ik kan de apotheek niet bereiken door een telefoonstoring.” Het was gelukt; ik heb mijn pillen. Vier dagen na mijn bezoek aan de specialist.

Waarom ging het zo moeizaam? Ik denk dat er een leveringsfout is gemaakt. De datasystemen van het Meander en de gemeente zijn vast verwisseld. Bij het Meander blijven de gegevens ongewild hangen. Bij de gemeente worden vertrouwelijke gegevens tegen wil en dank doorgestuurd. Wellicht kunnen ze de systemen weer omwisselen. Wordt iedereen blij van.

Slecht nieuws

,,Nou meneer, u heeft een hartaanval gehad”. Meneer Enzofoort en ik kijken elkaar aan. Dit kan niet waar zijn! Ik kijk naar de ambulancebroeder en naar het grote apparaat dat naast hem staat. Er is net een hartfilmpje gemaakt en die vond ik er best goed uitzien; Geen platte streep, maar mooie pieken en dalen. Verkeerd ingeschat dus.

Terwijl de ene broeder naar het ziekenhuis belt, maakt de ander een infuus klaar en vertelt ondertussen wat er gaat gebeuren. ,,We gaan hem zo naar het Meander brengen en daar wordt hij meteen gedotterd”, zegt hij. Ik hap even naar adem en schiet meteen in de regelstand.

Ik loop naar Pien die bij een buurvrouw is en vertel haar dat we naar het ziekenhuis moeten omdat papa een hartaanval heeft gehad. Pien, haar vriendinnetje en mijn lieve buurvrouw kijken mij geschrokken aan. ,,Dat kan toch niet waar zijn?” Ja,  het is waar. Natuurlijk vangt mijn buurvrouw Pien op en ik zeg haar dat ik Teun ook naar haar toe stuur als hij thuiskomt. Ik loop naar huis en op datzelfde moment komt Teun via de achterdeur binnen. Hij weet nog van niets. ,,Teun, papa moet naar het ziekenhuis en ik wil graag dat jij naar Cyrille gaat”. Teun schrikt zich rot en weet even niet waar hij het zoeken moet. Ik geef de katten snel eten en doe de achterdeur op slot. Pak mijn tas met mijn mobiel en loop naar boven om ondergoed en t-shirts te pakken.

Ondertussen wordt meneer Enzofoort naar beneden gebracht en op de brancard gegespt. Buiten staan ineens allemaal kinderen die ik nog nooit eerder heb gezien. Ik loop naar de ambulance en ga naast de bestuurder zitten. Zwaailicht aan en daar gaan we richting het ziekenhuis. Het is net alsof ik in een slechte film zit. Een film met meneer Enzofoort in de hoofdrol. Even later zit ik alleen in een kamertje op de hartbewaking van het Meander en realiseer me langzaam wat er is gebeurd.

Als ik die avond naar mijn bed ga zie ik nog een scheermesje liggen. Daarnaast wat borsthaar. Afgeschoren omdat er plakkertjes op zijn borstkast moesten in verband met het hartfilmpje. Ik adem eens diep in en begin zachtjes te huilen.