Kwetsbaar

Ik wilde geen column schrijven over de dood van Savannah en Romy. Wat valt er nu nog over te zeggen? De vermissing van Savannah op donderdag. Het vinden van een lichaam in Achterveld op vrijdagavond. De verwarring omdat dit om een ander meisje ging. De hoop dat Savannah nog op zou duiken en tenslotte het verschrikkelijke nieuws dat ook zij om het leven is gebracht. Beiden gevonden in het water. Dat alles binnen een paar dagen, op nog geen twintig kilometer bij elkaar vandaan.

Het zou zomaar een thriller kunnen zijn van een beroemd schrijver. Met een spanningsopbouw van heb ik jou daar. We zouden het boek in één adem uitlezen en dan tegen elkaar zeggen; twee moorden binnen zo’n korte afstand op twee van die prachtige meiden door twee verschillende minderjarige jongens is iets te toevallig. Dat verzin je niet. Klopt. Dat verzin je niet… het is geen boek. Het is geen film. Het is een nachtmerrie waar je niet uit wakker wordt.

Ik wilde geen column schrijven over de dood van twee prachtige meiden. Maar ik denk aan Kris en Lisanne. Drie jaar geleden vermist in Panama. Een zoektocht. Hoop dat ze nog leefden. En later het verschrikkelijke nieuws dat er resten waren gevonden. Het greep mij bij de strot. En dan Eva en Belle. Twee jaar geleden schuilden zij voor een regenbui in het park Randenbroek. Een bliksemschicht maakte een eind aan hun jonge leven. De stad was in rouw. Hoe is het toch mogelijk dat telkens twee ‘Amersfoortse’ meiden op steeds zulke verschrikkelijke manieren om het leven komen? Kris, Lisanne, Eva en Belle. En nu dus ook Savannah en Romy.

Ik wilde geen column schrijven over twee veertienjarige meisjes.  Maar een ander onderwerp klopte niet. Ik knuffel extra met mijn dochter Pien en omhels mijn zoon Teun die bijna net zo oud is als de vermoedelijke daders.

Ik wil geen column schrijven over de dood. Omdat ik er eigenlijk geen woorden aan kan geven. Ik kan me niet voorstellen hoe het is voor de ouders van Romy en Savannah. Voor de familie van de daders. Voor de politie. Voor klasgenoten. Liever had ik deze column niet geschreven.

De bel ging….

Pim deed open. Er werd gegild en voor we het wisten stond er een duiveltje binnen. Een paar spoken bleven achter op de stoep. Het duurde even voor ik hen herkende; het waren meiden uit de klas van Pim; zich ‘opgetut’ in verband met Halloween. Dat het vandaag Halloween was wist ik omdat ik bij de Jumbo meer pompoenen zag liggen dan normaal. Ook lagen er vellen papier of stickers om op de pompoenen te plakken zodat je ze niet hoefde uit te hollen en toch gezichtjes kon maken.  Wel een beetje gemakzuchtig realiseer ik me nu, maar goed….

Dat er ook kinderen bij ons aan zouden bellen had ik niet verwacht. En eerlijk gezegd wist ik niet of ze ook kwamen om snoep, net als bij Sint Maarten op 11 november. Dat onthoud ik altijd wel en meestal zorg ik dan voor een lading twixjes en marsjes. Ook omdat ik het fijn vind om vanaf 12 november zelf ook nog een paar dagen te kunnen snoepen van deze lekker reepjes.

Ik begreep al snel dat snoep wel welkom was. In de snoeptrommel zaten nog wat doosjes smarties, dus daar zijn we nu ook van af. Ach… zo’n groepje meiden die met veel lol dit hebben voorbereid en zich echt leuk hadden aangekleed, dat kan ik wel waarderen. Zolang het maar bij zo’n groepje leuke meiden blijft….