Mijn schoonmoeder kwam een paar weken geleden langs. Ze dook in haar tas en haalde er drie bakjes uit. ,,Kijk, voor Pien”, zei ze. Het zijn kleine vierkante bakjes. ‘Moestuintje’, lees ik op de verpakking en ik kreun zachtjes. Pien neemt enthousiast de bakjes in ontvangst en geeft oma een dikke zoen. ,,Oh nee,” denk ik, ,,toch niet weer een actie?”. Helaas wel. Ook deze keer ontspring ik de dans niet want mijn schoonmoeder blijft dit soort spaarspullen aanvoeren. En ik heb er zo’n hekel aan! Ik gun mijn dochter de lol, maar ik weet nu al dat ik over een paar weken niet meer weet wat ik met alle bakjes moet doen. De boerderij-mini’s hebben nog maar net mijn huis overgenomen en nu komt er alweer een invasie aan moestuintjes. Gelukkig zijn de wuppies inmiddels allemaal in de vuilniszak gevallen en ook heb ik de AH-mini’s stiekem weg kunnen gooien. Maar aan deze nieuwe rage ontkom ik voorlopig niet.
Buren, tantes en anderen voeren nog meer bakjes aan en dochter Pien gaat voortvarend te werk. Overal in huis vind ik aarde. Wanneer ik op een ochtend de huiskamer in kom zie ik vier bakjes op de grond liggen. De aarde ligt er half uit en de plantkaartjes liggen er los naast. De chaos is compleet maar de kat kijkt me schijnheilig aan alsof er niets is gebeurd. ,,Mam, ik koop zo’n tuintje hoor, dan kan ik daar de losse bakjes in zetten”, zegt Pien. Ik vind het allemaal prima. Eén voor één worden de bakjes in ‘het tuintje’ gezet. Er ontbreken nog twee maar Pien is niet zo fanatiek dat ze bij de uitgang van de winkel gaat staan om zo aan haar moestuintjes te komen. In de weken die volgen vertel ik Pien meerdere malen dat het handig is om de bakjes te bevochtigen want om te ontkiemen moet er wel water bij. ,,Ja, dat doe ik zo…” is haar antwoord steevast. Maar actie blijft uit.
Alleen de sla-plantjes zijn nu te zien. De grond in de rest van de bakjes lijkt op verdroogde aarde uit de woestijn. Hoe zou het zijn met de andere 44 miljoen bakjes die door heel Nederland zijn verspreid ? Ik vrees het ergste.
enzofoort 