Kris en Lisanne

(AD 27-06-2014)

Tranen springen in mijn ogen. Ik lig in bed en ben net wakker geworden door de wekkerradio. Tijdens het nieuws valt de naam Kris Kremers; het is duidelijk dat ook zij niet meer leeft. Langzaam biggelt een traan over mijn gezicht. Ik veeg met mijn hand de traan weg. Het is raar om te huilen om de dood van twee meiden die ik eigenlijk helemaal niet ken.

Tot begin april had ik nooit van Kris en Lisanne gehoord, kende ik hen niet. Door de interviews met hun ouders, de verhalen in de krant en de aandacht op televisie kreeg ik steeds meer een beeld van wie ze waren. Dat ze uit Amersfoort komen zorgt ervoor dat ze nog dichterbij kwamen. Het lijkt wel of bijna iedereen op de één of andere manier gelinkt is aan hen. Zo zat Lisanne op de school waar mijn dochter nu zit en kent een collega een vriendin van Kris.

Kris en Lisanne; twee meiden in de bloei van hun leven. Het brengt me terug naar september 1992. Mijn vriendin Elsa en ik gingen na onze studie Journalistiek samen naar Australië. We hadden dezelfde leeftijd als Kris en Lisanne Met onze rugzakken om, gezonde spanning in ons lijf en onze familie om ons heen namen we afscheid op Schiphol. Ruim elf maanden later kwamen we weer terug, vol verhalen. We reden met een oud VW-busje door de woestijn, doken tussen de haaien in zee en wandelden door prachtige natuurgebieden. We kwamen bijzondere mensen tegen en werden volwassen. Kortom: we hadden de reis van ons leven gemaakt.

De familie van Kris en Lisanne hebben hun dochters waarschijnlijk ook uitgezwaaid op Schiphol, niet wetend wat voor verschrikkelijke tijd voor hen zou aanbreken. Van het moment dat duidelijk werd dat de meiden niet terug waren gekomen in hun hostel tot het moment dat de ergste nachtmerrie waarheid bleek. Bijna drie maanden in onzekerheid leven, het is gewoon niet voor te stellen.

Stel dat Pien over een jaar of tien thuis komt met het idee om te gaan reizen met haar vriendin. Dat ze vol enthousiasme vertelt over de tocht die ze wil gaat maken. Ik hoop dat ik dan positief kan reageren, net zoals mijn moeder destijds deed. Ik hoop dat ik mijn dochter dan los kán en los dúrf te laten. Eén ding weet ik zeker. Wanneer ik mijn dochter uitzwaai op Schiphol zal ik altijd even denken aan Kris, Lisanne en aan hun ouders.

Surprise!

Het is niet zo erg als drie jaar geleden, toen Pim in groep vijf zat.  Toen hoorde ik pas een dag voor het Sinterklaasfeest dat Pim een surprise moest maken.  Pim weet het ook nog goed; het was een surprise voor Toon. Op het laatste moment, met veel stress erbij, hebben we een soort van hockeyveld gemaakt. Dit nooit meer, dacht ik toen. Ahum. De stress is dit jaar wel iets minder groot omdat we al vier dagen voor de deadline ermee bezig gingen, maar de ergenis was vergelijkbaar. Pim heeft leuke ideeën, dat is het punt niet, maar aan de uitvoering schort het nog al eens. Vooral aan het tempo van de uitvoering.

Nu moeten we dit jaar  niet alleen Pim, maar ook Puck begeleiden bij het maken van een surprise. Puck had afgelopen week bedacht dat we wel iets konden doen met papier-maché. Ik kreeg een soort nachtmerrie, waarbij de hele kamer vol met proppen natte krant lag. De behanglijm zat overal op, mijn handen en armen zaten onder,  en de vorm die we hadden gemaakt was onherkenbaar. Met zweet op mijn voorhoofd werd ik wakker; Nee, geen papier-maché in ons huis. Dat was zeker.

Uiteindelijk is het iets redelijk simpels geworden, beide kinderen zijn helemaal klaar met hun surprise. De gedichten zijn uitgeprint en de cadeautjes zijn mooi weggewerkt in de verpakking.  Marcoen en ik kijken elkaar tevreden aan. “Zo, die klus hebben we weer mooi geklaard dit jaar”.