Stel je voor

Stel je voor, dat mijn cliënt die in een vechtscheiding zit ineens besluit zijn kinderen wat aan te doen….. ben ik dan verantwoordelijk? Als thuisbegeleider kom ik immers wekelijks bij deze man en zijn kinderen en hoor ik de verhalen over de problemen rondom de scheiding. Ik zie deze man op een goede manier met zijn kinderen omgaan, maar ik zie ook de kwetsbaarheid van deze kinderen. Zo’n scheiding gaat je niet in de koude kleren zitten, dat is wel duidelijk.

Wat kan ik doen als thuisbegeleidster? Ik luister naar zijn verhalen, ik observeer de kinderen en ga in overleg met de intern begeleidster van de school. Ik schat de situatie in en denk –en hoop- dat het langzaam weer de goede kant op gaat.

Stel dat mijn cliënt in zijn wanhoop rare dingen gaat doen, dat hij zijn kinderen en daarna zichzelf van het leven beroofd…. zou burgemeester Bolsius dan vinden dat ‘de hulpverlening’ moet worden aangesproken op de manier waarop het gezin van deze man werd begeleid? Zou ik dan mede-schuldig zijn aan de dood van de kinderen? Als dat zo is leg ik meteen mijn werk neer. Volgens mij heet een wanhoopsdaad niet voor niets een wanhoopsdaad. Er is dan iets mis gegaan in het hoofd van mijn cliënt en dat is niet gebeurd dóór de hulpverlening, maar òndanks de hulpverlening. Mensen zijn verantwoordelijk voor hun eigen daden. Het is triest genoeg… maar alsjeblieft; oordeel niet te snel. Niet over de dader en niet over de hulpverlening. Wij weten immers niets van de zaak…..

 

Moeders

Twee artikelen vielen met op vandaag in de krant. “Jongen die alleen rauw voedsel eet duikt onder” en “Britse rechter: jongen moet worden geopereerd”. Beide jongens hebben moeders die voor hen door het vuur gaan.

In Engeland bleek Neon van 7 een hersentumor te hebben. Die is verwijderd en nu wil zijn moeder Sally niet dat haar zoon wordt bestraald. Ze maakt zich zorgen om de bijwerkingen en ziet mogelijkheden in het alternatieve circuit. Sally eist stopzetting van de bestraling. De artsen zien het anders en daarom bemoeit de rechter zich ermee.

De jongen die alleen rauw voedsel eet was afgelopen week te zien in een prachtige documentaire van Anneloek Sollart “Rauw” . Tom eet –op aandringen van zijn moeder- alleen rauwe groenten en fruit. Dat doet hij al zo’n tien jaar en nu heeft een kinderarts melding gemaakt van kindermishandeling omdat Tom zijn eetpatroon leidt tot ondervoeding. Tom wil niet meer naar de middelbare school omdat hij werd gepest vanwege zijn dieet van rauw voedsel. Hij zit nu al twee jaar thuis. Zijn moeder geeft hem les. Inmiddels zit Bureau Jeugdzorg er bovenop en heeft uithuisplaatsing aangevraagd.

Ik blijf er maar over nadenken. Alleen rauw voedsel lijkt me niet heel gezond, maar Tom’s moeder voedt haar zoon wel bewust op. Het ergste vind ik zelf dat ze de jongen niet naar school laat gaan, dat staat zijn sociale ontwikkeling volgens mij enorm in de weg. En dan Sally. Ook zo’n drama…. Haar zoon heeft een hersentumor, moet worden geopereerd, en daarna bemoeien enorm veel mensen zich met hem. Ook zij wil het beste voor haar zoon. Wie zijn wij om daar over te oordelen….