Pardon?!

Mina en Maryam Saad. Broer en zus. Ik zie hun foto in de krant. Beiden met prachtige bruine ogen en donker haar. Een glimlach op hun gezicht, onzekerheid in hun ogen. In vele opzichten het tegenovergestelde van mijn blonde kinderen Pien en Teun, die met hun blauwe ogen redelijk zorgeloos de wereld inkijken. Ik gun mijn kinderen en hun leeftijdgenoten een veilige weg naar volwassenheid, zonder al te veel zorgen. Maar de twaalfjarige Mina en de vijftienjarige Maryam zijn bang. Zij kunnen elk moment het land worden uitgezet. Terug naar Egypte.

Toen ze nog maar vijf en acht waren ontvluchtten ze hun vaderland. Ik probeer me voor te stellen hoe dat is; vluchten. Dagen lang in een donkere vrachtwagen zitten, niet weten waar je heen gaat. In een land komen waar je de taal niet kent. Je moeder missen omdat die is ontvoerd. Niet weten of ze nog leeft. Stel je voor dat je dat moet mee maken op die leeftijd. Ga maar eens bij een basisschool staan, kijk naar de kinderen in groep één en groep vier en bedenk dat kinderen van die leeftijd moeten vluchten. Dat is toch je grootste nachtmerrie?

Binnenkort komt er een grote groep nieuwe vluchtelingen naar Amersfoort, waarschijnlijk ook met kinderen zoals Mina en Maryam. De gemeente vindt het belangrijk dat vluchtelingen snel worden opgenomen in de Amersfoortse samenleving. Hoe wrang is het dan dat er nu twee kinderen, die meer dan de helft van hun leven in Nederland wonen, waarschijnlijk moeten vertrekken? Kinderen die vrienden en vriendinnen hebben gekregen, vloeiend Nederlands spreken en hier naar school gaan. Het is toch niet gek dat ze niet terug willen naar een land dat hun land niet meer is?

Ik hoop dat burgemeester Bolsius achter de schermen druk bezig is om te regelen dat broer en zus Saad toch in Amersfoort kunnen blijven. In de tussentijd kunt u een petitie tekenen. Gewoon even googlen op Mina, Maryam en petitie. Vannacht is overigens de nacht van de vluchteling. Duizenden mensen lopen een flinke afstand om geld op te halen voor vluchtelingen. Ik loop niet, ik hoop. Op een goede afloop voor Mina en Maryam.

Het grote loslaten….

Het is stil op de weg. De klok op het dashboard geeft 0.54 aan. Nog één rotonde en ik ben bij het Vathorst College. Terwijl ik de bocht neem zie ik de contouren van drie mensen. Mijn zoon Pim zit naast zijn tas, zijn blonde haar valt op in het donker. Naast hem staat een volwassene. Verderop staat nog iemand tegen de muur geleund, zijn houding straalt ergernis uit. Ik stop de auto en stap uit. Eigenlijk moet ik wel lachen; Pim is de allerlaatste die wordt opgehaald. De andere leerlingen zijn al weg. Het verbaast me niets.

Twee dagen was hij met zijn klasgenoten naar Parijs geweest en de leerlingen zouden hun ouders bellen op het moment dat de rit nog ongeveer een half uur zou duren. Ik zat vanaf elf uur klaar. Even na half één belde Pim; ,,Mam, ik sta al op school. Mijn telefoon was niet opgeladen en ik had je nummer niet. ”. Typisch Pim. Ik ben meteen in de auto gestapt en hier sta ik dan. Super dat Luuk, één van de docenten, is blijven wachten. Net als de conciërge van school. Ik ben blij dat Pim er niet alleen stond. Dat ik een beetje baal van het feit dat ze op Pim hebben moeten wachten moet ik loslaten.

Over loslaten gesproken; het is me best goed gelukt. Terwijl Pim zijn tas aan het inpakken was heb ik me stil gehouden. Ik had honderdduizend adviezen willen geven maar heb alleen gezegd dat hij op zijn portemonnee moest letten. En het was vooral meneer Enzofoort die zich de afgelopen dagen hardop afvroeg hoe het met Pim zou zijn. Nu zit mijn zoon naast me in de auto, midden in de nacht. Vol verhalen over hoe leuk het is geweest. ,,Ik vond die kerk op de berg echt heel mooi en er was ook een lange glijbaan maar daar hadden we een kaartje voor moeten kopen beneden.” Ik begrijp niet alles van zijn verhaal maar ben blij dat hij zo enthousiast is.

Trots kijk ik naast me. Dertien jaar inmiddels. Hij groeit op, ik word wijzer. Hij zoekt zijn eigen weg, ik laat hem los. Hij gaat zijn gang, ik probeer hem op koers te houden. Al dertien jaar werk ik hard aan mezelf om hem los te laten. Van de eerste keer alleen naar de speeltuin tot nu twee dagen naar Parijs. En dit is nog maar het begin. Het is stil op de weg. Pim  kletst honderduit.