Ruim die rotzooi nou eens op!

,,Dit kan niet waar zijn.” Terwijl we dichter bij de fietsbrug komen zien we steeds meer lege verpakkingen. Redbullblikjes, sigarettenpakjes, snoepzakken, chips… en nog een plastic bak met een paar overgebleven druiven.

Mijn man en ik doen een rondje ‘Hoogland West’. We lopen langs de Eem en genieten van de natuur, het water en de ochtendzon, maar we schrikken van de zooi die er achter gelaten is. We weten dat er vaak grote groepen jongeren aan de oever zitten en ik kan me voorstellen dat het heerlijk is om met leeftijdsgenoten te chillen in dit prachtige gebied, maar waarom nemen die jongelui dan niet hun zooi mee naar huis!?

Terwijl we verder lopen horen we meerdere voorbijgangers klagen over het afval. Een wielrenner roept hard: ,,Glas!” en probeert op het laatste moment nog om de glassplinters op het pad te ontwijken. Verderop schudt een skater verbaasd zijn hoofd.

,,Misschien kan ik een grijper en wat vuilniszakken meenemen de volgende keer”, verzucht ik. ,,Dit is teveel voor wat vuilniszakken”, antwoordt mijn man. Ik kijk eens goed om me heen en zie ook nergens vuilnisbakken staan. Dat zou toch best handig zijn. Aan de andere kant; de jongeren hebben de spullen ook meegenomen naar deze plek dus hoe moeilijk kan het zijn om het afval in dezelfde tassen mee terug te nemen?

,,Ik vind het al moeilijk om een appel weg te gooien en zelfs een kauwgompje spuug ik niet zomaar uit. Dat heb ik echt meegekregen van mijn ouders.”  Zegt een vrouw die ons hoort praten.

,,Tja, het zal wel niet helpen om hier een paar boa’s neer te zetten”, mijmer ik terwijl we verder lopen. ,,Misschien kunnen sportcoaches, rappers, populaire docenten, influencers, jongerenwerkers of eigenaren van jongeren-café’s  eens de koppen bij elkaar steken.” Zij zijn vaak rolmodellen van deze jongeren en hebben vast de juiste toon om hen aan te kunnen spreken. ,,Of wacht eens, misschien kunnen de ouders van deze jongeren wat betekenen. Iets met opvoeden?”

Opvoeden

“Ben ik ook zo’n ouder”? Die vraag kwam in mij op toen ik vandaag een artikel in het AD las over ouders die hun kinderen niet goed zouden opvoeden. In het artikel komt rector Riemke Leusink van het Christelijk Lyceum in Zeist aan het woord. Zij zegt dat kinderen het lastig vinden om kritiek te krijgen en de schuld van een onvoldoende vaak bij de docent leggen. “Kinderen groeien vaak op met het idee dat ze overal de beste in zijn. Hun ouders applaudiseren bij elke tekening als ware het een Picasso. En dan dat gefotografeer de hele tijd… Hele Facebook-pagina’s staan vol met de geweldige streken van hun kroost. Maar ze leren hun kinderen niet meer omgaan met kritiek of teleurstellingen. Die hoeven alleen maar ‘gelukkig’ te zijn. Maar wat is er gebeurd met ‘eerlijkheid’ en ‘doorzettingsvermogen’.”

Deels herken ik mezelf in dit verhaal. Omdat mijn dochter altijd zo’n faalangst had heb ik haar tekeningen en andere knutselwerkjes een paar jaar geleden ook constant de hemel ingeprezen. Dom, want ze was slim genoeg om te weten dat ik het niet meende. Dat heb ik dus veranderd. Nu zeg ik wat ik wel mooi vind aan de tekening en wat ze nog zou kunnen verbeteren. Dat werkt inderdaad beter.

Natuurlijk wil ik mijn kinderen zo gelukkig mogelijk zien en probeer ik ze te ondersteunen wanneer ze teleurstellingen moeten verwerken. En reken maar; die teleurstellingen zijn er echt wel. Maar ik vind dat dit niets te maken heeft met eerlijkheid en doorzettingsvermogen. Ik weet dat mijn kinderen eerlijk zijn, soms zelfs te eerlijk. En met het doorzettingsvermogen van mijn dochter is niets mis. Tenminste…. bij sommige klussen. Zo heeft ze zelf een liedje geschreven, de melodie bedacht en gezorgd dat het bij het “Junior Songfestival” terecht is gekomen ter beoordeling. Ik denk niet dat ze door is, maar ik vind het een hele prestatie. Helemaal omdat ze het helemaal zelf heeft uitgevogeld. En nu heb ik geen Facebook-pagina, maar wel dit weblog en het kan me niet schelen wat rector Riemke Leusink van het Christelijk Lyceum ervan vindt; ik laat het lekker horen, want ik ben trots op mijn dochter. Niet zo zeer op haar zangtalent maar op haar doorzettingsvermogen!!