Huiswerk

,,En wat hebben jullie kinderen al verteld thuis?”, de mentor van mijn dochter kijkt verwachtingsvol de klas in. Even blijft het stil. Dan steek ik mijn hand op en zeg; ,,Pien begreep helemaal niets van de nummering van de klassen”. Een paar ouders grinniken. ,,En dat snap ik heel goed”, voeg ik er aan toe. Samen met een stuk of tien andere ouders was ik namelijk te laat binnengekomen. We konden het lokaal niet vinden.

Het is mijn tweede informatieavond op een Middelbare School binnen een week en ik voel me wat opstandig worden. Alsof ik zelf weer puber ben. Terwijl mijn gedachten afdwalen hoor ik ineens irritatie bij één van de vaders. ,,Vorige week stond pas ’s avonds op Magister dat de volgende dag hoofdstuk 3 af moest zijn”, hoor ik hem zeggen. ,,Daar krijgt mijn zoon dus stress van”, voegt hij er aan toe. Het is een jaarlijks terugkerende discussie. Vorig jaar werd ook lang gepraat over Magister, het computersysteem waarop het huiswerk staat en waar je de cijfers van je kind kunt controleren. Als ik het goed beluister ben ik de enige ouder in de klas die daar nog nooit op gekeken heeft. Ooit deed ik een halfslachtige poging om in te loggen, maar die mislukte.

Toen ik op de Middelbare school zat hield ik zelf mijn huiswerk bij in een papieren agenda en de cijfers zagen mijn ouders wel wanneer het rapport binnen kwam. Ze hielpen mij met de Franse woordjes wanneer ik het vroeg en dat was het wel. Nu lijkt het wel alsof de ouders zelf de persoonlijke huiswerkbegeleiders van hun kind zijn. Ze weten precies wat het huiswerk is, controleren of het gemaakt is en houden dagelijks de cijfers bij.

Terwijl ik naar de discussie luister voel ik een soort schuldgevoel opkomen. Begeleid ik Pien wel goed genoeg? De mentor deelt papiertjes uit en vraagt op te schrijven wat je je kind voor advies wilt meegeven dit jaar. ‘Gewoon beginnen Pien!’ schrijf ik op. ‘dan komt het wel goed’. Wanneer ik even later thuis ben denk ik aan die woorden. Gewoon beginnen. Ik loop naar de kast en ga op zoek naar de inlogcode van Magister. Het komt wel goed.

Opvoeden

“Ben ik ook zo’n ouder”? Die vraag kwam in mij op toen ik vandaag een artikel in het AD las over ouders die hun kinderen niet goed zouden opvoeden. In het artikel komt rector Riemke Leusink van het Christelijk Lyceum in Zeist aan het woord. Zij zegt dat kinderen het lastig vinden om kritiek te krijgen en de schuld van een onvoldoende vaak bij de docent leggen. “Kinderen groeien vaak op met het idee dat ze overal de beste in zijn. Hun ouders applaudiseren bij elke tekening als ware het een Picasso. En dan dat gefotografeer de hele tijd… Hele Facebook-pagina’s staan vol met de geweldige streken van hun kroost. Maar ze leren hun kinderen niet meer omgaan met kritiek of teleurstellingen. Die hoeven alleen maar ‘gelukkig’ te zijn. Maar wat is er gebeurd met ‘eerlijkheid’ en ‘doorzettingsvermogen’.”

Deels herken ik mezelf in dit verhaal. Omdat mijn dochter altijd zo’n faalangst had heb ik haar tekeningen en andere knutselwerkjes een paar jaar geleden ook constant de hemel ingeprezen. Dom, want ze was slim genoeg om te weten dat ik het niet meende. Dat heb ik dus veranderd. Nu zeg ik wat ik wel mooi vind aan de tekening en wat ze nog zou kunnen verbeteren. Dat werkt inderdaad beter.

Natuurlijk wil ik mijn kinderen zo gelukkig mogelijk zien en probeer ik ze te ondersteunen wanneer ze teleurstellingen moeten verwerken. En reken maar; die teleurstellingen zijn er echt wel. Maar ik vind dat dit niets te maken heeft met eerlijkheid en doorzettingsvermogen. Ik weet dat mijn kinderen eerlijk zijn, soms zelfs te eerlijk. En met het doorzettingsvermogen van mijn dochter is niets mis. Tenminste…. bij sommige klussen. Zo heeft ze zelf een liedje geschreven, de melodie bedacht en gezorgd dat het bij het “Junior Songfestival” terecht is gekomen ter beoordeling. Ik denk niet dat ze door is, maar ik vind het een hele prestatie. Helemaal omdat ze het helemaal zelf heeft uitgevogeld. En nu heb ik geen Facebook-pagina, maar wel dit weblog en het kan me niet schelen wat rector Riemke Leusink van het Christelijk Lyceum ervan vindt; ik laat het lekker horen, want ik ben trots op mijn dochter. Niet zo zeer op haar zangtalent maar op haar doorzettingsvermogen!!