16 Mei, Brief aan mijn vader

Hi Pa,

Van Harte Gefeliciteerd! Je zou vandaag 86 geworden zijn. Ik heb aan je gedacht en ik ben vast niet de enige geweest. Echt vieren doen we het niet meer, maar aan je denken is natuurlijk wel het minste…

Je bent inmiddels ruim acht jaar dood. Acht keer lente, zomer, herfst en winter. Acht keer oud- en nieuw. Negen verjaardagen waar je zelf niet lijfelijk bij bent. Af en toe doe ik mijn ogen dicht en zie weer voor me hoe je afscheid van ons nam. Hoor ik weer hoe stil het werd toen de zuurstoftank stop werd gezet omdat hij niet meer nodig was. En soms voel ik hoe ik hand en hand met je zat die nacht voor je stierf. Mijn handen om jouw grote ruwe hand.

Gek idee; al acht jaar geen contact meer met je. Ik geloof niet in een hemel, maar soms is het toch fijn om net te doen of je in een ander universum bent en daar gewoon voortleeft. En dat je ons dan natuurlijk kunt zien. Glimlach je als Pim op het dak zit te zwaaien met zijn houten zwaard? Was je trots op Puck toen ze op haar eenwieler rondreed tijdens de circus-uitvoering? Heb je gezien hoe ma en ik vorige week op de fiets naar Schettens gingen om wat plantjes te kopen? Heb je kritisch gekeken hoe onze badkamer is verbouwd? En zie je hoe ik hier nu achter de computer zit om dit stukje te typen?

Wat heb ik vaak verlangd naar een teken. Helaas, ik moet het doen met de mooie herinneringen die ik heb. Hoe je ooit met Pim over het Bolwerk in Bolsward liep. Hij was een jaar of twee en jij kon toen nog lopen zonder extra zuurstof. Hoe je moest lachen toen Puck als peuter rondjes draaide in jullie kamer in het Heechhout en bijna omviel. Hoe je hier in huis geholpen hebt bij het afwerken van de zolderverdieping. Verder de vakanties in Vilsteren en Frankrijk. Jij aan het werk in het hok, bezig achter je draaibank. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ook al vieren we je verjaardag niet echt. Je weet het; ik neem vanavond -zoals elk jaar- een extra wijntje op je. Proost!

Herinneringen

Onderin de doos vind ik een stapel foto’s, ik wist niet eens meer dat ik ze had. Foto’s van Marcoen toen hij nog bij BNN werkte, schoolfoto’s van de kinderen, een foto van mij gemaakt bij Radio Gelderland, foto’s gemaakt op Terschelling en… een foto van mijn vader met de kinderen. 

Ik kijk eens goed naar de foto. Wat een prachtmoment! Puck zit bij Pake op schoot en Pim staat naast zijn stoel, ze hebben duidelijk ‘een onderonsje’. Pim schatert het uit en mijn vader grijnst. Tenminste….daar ga ik van uit want echt goed kun je het niet zien. Wanneer zal het zijn geweest? Ik denk dat Puck daar ongeveer een jaar was, dus de foto is waarschijnlijk gemaakt in de zomer van 2004. De lokatie weet ik nog precies; Vilsteren. Op de camping, waar wij met onze kinderen, en vroeger onze ouders met ons, graag komen. 

De foto’s liggen verspreid op de tafel. Uiteindelijk vind ik nog drie foto’s waar mijn vader op staat. Eentje is op dezelfde middag gemaakt als bovenstaande foto, een andere tijdens ons huwelijk in 2001. Verder is er nog een foto waarop mijn vader te zien is met een zuurstofslang in zijn neus. Ik kan me het moment niet herinneren en herken de lokatie ook niet. Wat jammer dat ik niet zoveel foto’s meer heb waar mijn vader op staat. Ik geloof dat Marcoen nog wel een paar op zijn computer heeft staan, maar die is nu niet thuis en op dit moment wil ik gewoon foto’s in mijn handen voelen. Ze oppakken, dichtbij mijn ogen brengen, ze bestuderen.

Ineens rollen de tranen over mijn wangen. Ik denk terug aan vandaag precies 7 jaar geleden; de dag dat mijn vader overleed. Ik denk aan de verschrikkelijke strijd de nacht ervoor. Ik voel nog zijn hand in mijn hand, terwijl ik zachtjes in zijn oor fluisterde; ‘ga maar Pa, het is goed zo’, maar hij kon ons die nacht nog niet loslaten. Ik denk aan zijn wijsvinger die hij vlak voor zijn overlijden nog in de lucht stak en ik hoor de stilte weer, nadat zijn zuurstofapparaat uit was gezet. Die oorverdovende stilte. Al zeven jaar…..

16 Mei

“De tumor is dus ondanks de vier chemokuren niet kleiner geworden”, de longarts kijkt mijn cliënte aan en zegt niets. Mijn cliënte en haar man zijn ook even stil. Dit is een flinke tegenvaller, vooral voor haar man. “Dit had ik niet verwacht”, zegt hij tenslotte. “Dat was niet de bedoeling van al die kuren”, voegt mijn cliënte er aan toe.

De longarts zegt dat ze drie maanden pauze in wil lassen; een periode waarin mijn cliënte bij kan komen van haar chemo’s. Of ze daarna nog meer chemokuren krijgt zien ze tegen die tijd wel.

Mijn cliënte heeft uitgezaaide longkanker, maar dat is niet het enige. Sinds drie jaar heeft ze ook last van haar geheugen. Haar korte termijngeheugen is zeer slecht geworden, daarvan heeft ze meer last dan van de longkanker. Af en toe vergeet ze zelfs dat ze longkanker heeft.

Ik kom, als thuisbegeleidster,  al ruim een jaar bij dit gezin. Toen ik dinsdag hoorde dat ze vandaag de uitslag zouden krijgen en dat een goede vriend er niet bij kon zijn bood ik aan mee te gaan. Mijn cliënte kan niets onthouden en haar man heeft al heel veel aan zijn hoofd. Het is dan fijn om een extra paar ‘oren’ te hebben. Nu kunnen we achteraf nog eens praten over wat en hoe de longarts iets gezegd heeft. Zo kwam het dus dat ik bij deze vervelende uitslag aanwezig was.

Wat een toeval dat deze uitslag net vandaag kwam. Vandaag, de dag waarop mijn vader 84 zou zijn geworden als hij niet gestorven zou zijn aan… longkanker. Het kan raar lopen in de wereld. Vanavond drink ik een flinke borrel, op mijn cliënte èn op mijn vader. Proost…

Oliebol

Ongelooflijk lekker zijn ze. De oliebollen die Marcoen vanmiddag heeft gebakken onder het afdakje in de tuin. Met veel moeite heeft hij het beste recept weten te vinden en inderdaad; ze zijn lekkerder dan ik ooit geproefd heb. Beter ook dan die van Joey Mercuur, de beste patisier van Amersfoort. Zijn bollen hebben we ook wel eens gekocht, maar die waren zwaar, donkerbruin en droog. Deze zijn heerlijk licht, mooi van kleur en ze zouden niet misstaan bij de AD-oliebollentest. Terwijl ik even onder het afdakje stond moest ik denken aan mijn vader die altijd oliebollen bakte bovenop zijn houtkachel in zijn werkruimte. Meestal was er wel een vriend bij of een buurman en ik heb begrepen dat er ook vaak een borreltje bij werd geschonken. Hij bakte oliebollen maar ook een paar appelflappen, heerlijk waren die. Ook een dag later, even opgepimpt in de oven. Hoe zouden onze kinderen terugkijken later op het oliebollenbakken door hun vader? Voorlopig krijgen ze er weinig van mee, want ze staan voor op de straat met buurjongetjes vuurwerk af te steken.  Ik ga zo met een glaasje bubbels naar Marcoen en eet nog een oliebol. Alvast een goed 2013 gewenst!

ke

Hoe groot ben ik

Heel wat neven en nichten hebben zo’n plank gekregen van mijn ouders; een persoonlijk kraamcadeautje waar veel tijd en aandacht aan werd besteed. Mijn vader brandde de gaatjes in het hout en zorgde voor de getallen, mijn moeder zocht plaatjes op en plakte die op de plank. Daarna lakte mijn vader de plank af.

Toen ik zelf zwanger was beloofden ze mij ook zo’n plank. Met nijntje-figuren deze keer. Inmiddels staat de zijkant van de plank vol met streepjes: Puck, 4 jaar, Pim 8 jaar en ga zo maar door. Vandaag schreef ik bij 1 meter 46; Puck 9 jaar.

Volgens deze plank is Puck nu groter dan Pim was op dezelfde leeftijd, maar helemaal zeker weet ik het niet. De plank heeft namelijk een paar jaar ietwat boven de grond gehangen, dat scheelt toch al gauw een paar centimeter. Maar eigenlijk maakt het niet uit. Het gaat er om dat je ziet dat je kinderen groter worden.

En als ik vol heimwee naar die plank kijk denk ik terug aan mijn eigen jeugd, aan mijn moeder die met een klein schaartje de plaatjes aan het knippen was en aan mij pa die ik zo weer zie zitten met een soldeerbout. Ik ruik zelfs de geur van het verbrande hout…