Oorverdovend stil

Geen graafmachines in de straat Kruiskamp. Geen werkmannen. De oude bomen staan er nog steeds. De plantenbakken zijn nog geen centimeter verschoven. Nieuwe rioleringsbuizen? Nergens te bekennen. De straatstenen liggen zoals ze lagen. En dat terwijl mijn straatgenoten en ik ruim een half jaar geleden bij elkaar zaten in De Witte Vlinder aan de Van Galenstraat. We keken naar een plattegrond. Er zou een nieuwe riolering komen. Ook zouden er nieuwe bomen worden gepland en geplant.

Ik was enthousiast over het feit dat wij als straatbewoners in zo’n vroeg stadium betrokken werden bij de plannen. Tijdens een presentatie door de projectmedewerker van de gemeente kregen we te horen dat naast de riolering ook de waterleiding vervangen zou worden. Duurzaamheid en betere afwatering stonden hoog in het vaandel. Door de klimaatverandering gaat het steeds meer regenen en stijgt het grondwaterpeil. Daar moet iets mee gebeuren. Ook krijgen we ondergrondse containers op de plaatsen waar nu nog de plantenbakken staan en wordt het groen aangepakt.

,,Ze doen nu wel alsof we erover mee kunnen praten, maar reken maar dat ze alles al besloten is”, hoorde ik een cynische buurman zeggen. Mijn buuf had een positievere instelling en meldde zich enthousiast voor het ‘bomen-over-bomen-groepje’. Enkel lindebomen in een straat is niet handig. Wanneer er een ziekte uitbreekt ben je ze ineens allemaal kwijt. Diversiteit is dan ook het motto. Net zoals dat ook voor de mensen in de Kruiskamp geldt. Om de stoepen niet te beschadigen moeten er ook bomen komen met kleinere wortels.

De werkzaamheden zouden plaatsvinden in december maar het is nu al bijna februari en het is stil. Oorverdovend stil in de straat. Ik heb de brievenbus in de gaten gehouden maar er ligt nog steeds geen brief met uitleg. Ik heb gegoogled maar ik kan niets vinden over de reden van de vertraging. Sterker nog; ik kan het hele project niet terugvinden op de website van de gemeente.

Nu ben ik bang dat de graafmachines net aan komen rijden wanneer het zomer is en we in de tuin willen genieten van het mooie weer. Dat is vervelend, maar nog vervelender vind ik het gebrek aan informatie. Het begon zo goed, maar de uitwerking is belabberd. Gemiste kans.

In de War

Wat een deceptie! Het kostte mij een paar glazen wijn om mijn hartslag weer normaal te krijgen en echt lekker geslapen heb ik niet. Wat zo’n avond lokale politiek al niet met je doet!

We waren nog hoopvol toen we in optocht van De War naar het stadhuis liepen.
Een optocht voor de broedplaats waar ondermeer kunst, theater en wetenschap bij elkaar komen. Jarenlang is er door creatieve geesten veel tijd geïnvesteerd in deze plek, maar de gemeente verkocht het aan een projectontwikkelaar. In de hoop het tij te keren hadden honderden mensen zich verzameld op het plein voor het gemeentehuis. Van Lois van zes tot Atze van 87. Van betrokken burgers tot Amersfoortse kunstenaars. In de war, enthousiast en gemotiveerd.
Eigenlijk vraag ik me achteraf af waarom. Ik heb niet het idee dat veel raadsleden écht geïnteresseerd waren in onze boodschap: “De War moet blijven”. Zijn de wethouders eigenlijk wel in gesprek gegaan met de mensen op het plein of hebben ze op de wc zitten wachten tot ze veilig binnendoor naar de raadzaal konden? Hans Buijtelaar kwam daar als laatste binnen. Liep met zijn neus in de lucht richting wethouder Bertien Houwing. Die is van cultuur en participatie maar straalde uit dat ze liever niets te maken had met De War.
Ik hoopte op een duidelijk verhaal, maar als leek was het niet te volgen. Het voelde een beetje als de wiskundeles op de middelbare school. Ik deed mijn best, maar begreep er geen zak van.
De Amersfoortse politiek heeft namelijk haar mond vol over burgerinitiatieven, cultureel ondernemerschap en maatschappelijk draagvlak, maar als puntje bij paaltje komt kiezen ze toch voor het grote geld. Er gebeuren zulke wonderlijke dingen op het stadhuis die voor de gewone man niet te bevatten zijn. Het lijkt alsof de politici er vooral voor zichzelf zitten in plaats van voor de inwoners. Een raadsvergadering is als een slecht toneelstuk. De publieke tribune zat stampvol maar uiteindelijk konden we vertrekken met loze beloftes. Teleurgesteld ging ik naar huis en terwijl ik aan de wijn zat is de Westelijke Rondweg er ook nog even doorgedrukt. Buijtelaar kwam, zag en overwon. Hij sliep die avond vast niet op zijn buik…