Geslagen!

 ,,Ben je geslagen?” Ons vijfjarige buurjongetje staat beneden in de straat en kijkt naar boven. Daar hangt mijn dochter net uit het raam om de vlag met haar schooltas in de vlaggenstokhouder te stoppen. ,,Ja, ik ben geslaagd”, antwoordt Pien blij. De vlag wappert en Pien straalt. Het buurjongetje pakt een groot stuk stoepkrijt en tekent slingers op de stoep voor ons huis.

Eigenlijk is het een raar iets, examen doen. Je werkt een paar jaar aan het leren van zaken die je normaal snel even opzoekt via google. Hoewel samenwerken enorm belangrijk is in het leven, zit je tijdens de examens aan aparte tafels en is overleggen juist uit den boze. En waar je in het gewone leven jezelf voortdurend kunt verbeteren, moet je juist tijdens het examen pieken. Eigenlijk is het schoolsysteem en de manier waarop je capaciteiten beoordeeld worden hopeloos ouderwets.

Bij biologie leer je hoe de bloedsomloop werkt, maar belangrijker is of je je hart op de goede plek hebt zitten. En leuk hoor, dat je bij wiskunde op allerlei manieren leert rekenen maar volgens mij is het juist belangrijk dat je op je vrienden kunt rekenen. Terwijl je bij natuurkunde van alles leert over wrijvingskracht, zwaartekracht en middelpuntvliedende krachten heb je in het normale leven vooral veel aan je veerkracht.

Ik had me dat allemaal niet zo gerealiseerd tot afgelopen woensdag. Toen we zaten te wachten op dat verlossende telefoontje van de mentor keek ik ineens op een hele andere manier naar mijn dochter en zag hoeveel ze is gegroeid. Zaken als doorzettingsvermogen worden niet direct gemeten. Hoe sociaal je bent staat niet op het diploma. Of je steeds opstaat, nadat je bent gevallen, dat lees je niet terug in de cijferlijst. Allemaal zaken waarin mijn dochter juist uitblinkt.

,,Ben je geslagen?” vroeg mijn buurjongetje. Voor mij is mijn dochter meer dan geslaagd. Al die vaardigheden die ze de afgelopen jaren geheel of gedeeltelijk onder de knie gekregen heeft zijn belangrijker dan de mooie cijfers die straks op haar diploma staan. Dat telefoontje van de mentor was voor mij vooral een wake-up-call. Een telefoontje waardoor ik mij realiseer dat mijn dochter op weg is een mooi mens te worden. En ja, dààr ben ik trots op!

Schooltas

Kikkers die kwaakten in de vijver naast de gymzaal. De tafels en stoelen op een rij, de krakende schoenen van de surveillant en toch ook wel de gezellige sfeer die er hing.En de hitte, want het was dat jaar erg warm tijdens de examenperiode. Ruim dertig jaar geleden was ik zelf eindexamenkandidaat. Het was het jaar dat het LAKS, het Landelijke Actiecomité Scholieren, was opgericht en dat je daar voor het eerst kon klagen over het examen.

Eigenlijk bizar dat er in die dertig jaar maar zo weinig veranderd is. De leerlingen moeten nog steeds alles opschrijven, terwijl ze voor school vooral veel gebruik maken van de computer. Ze moeten nog steeds veel feiten kennen, terwijl ze in het dagelijks leven vaak snel iets opzoeken via google.  De scholieren kunnen nu wel meteen na het examen via internet kijken wat het antwoord had moeten zijn. Wij konden alleen multiplechoicevragen checken via teletekst en antwoorden uitwisselen met klasgenoten.

Dochter Pien doet dit jaar ook eindexamen. Gisteren had ze haar eerste vak. Biologie. ,,Ging wel’’, was haar antwoord toen ik ernaar vroeg. Ik durfde niet door te vragen. Alles om stress te vermijden. Een extra knuffel geven, haar lievelingseten maken, er zijn. Meer kan ik niet doen. Helemaal vrij van stress ben ik zelf ook niet. Toen ik Pien gisteravond laat hoorde hoesten dacht ik; als ze maar niet de hele nacht wakker ligt. Dat viel gelukkig mee.

Ik ben niet zo’n moeder die haar kinderen vaak heeft overhoord en precies weet waar ze op school mee bezig zijn. Zo’n moeder die zelf examen zou kunnen doen omdat ze helemaal op de hoogte is van de lesstof en de exameneisen. Ik sta meer aan de zijlijn. De keren dat ik magister heb geopend om te kijken naar de cijfers van Pien en Teun zijn op een hand te tellen. Wat dat betreft slaat de twijfel nu toch lichtjes toe; heb ik de goede keuze gemaakt of had ik er meer bovenop moeten zitten?

Op 12 juni zullen we het weten. Dan hangen door heel Amersfoort de vlaggen uit. Hopelijk ook eentje bij huize Enzofoort. Een vlag met daaraan de schooltas van Pien. We zullen het zien.

 

Wipkipdip

Klimmen en klauteren over boomstammen, kruipen door het groen en klooien met zand en modder. Het liefst nog met een waterpomp erbij zodat ik de kinderen na afloop flink af moest drogen en uit moest schudden om te voorkomen dat overal in huis zand zou komen te liggen. Ik kon Teun en Pien vroeger niet blijer maken. Ook een schommel of klimrek deed het goed. Maar wipkippen? Daar waren ze al snel op uitgekeken. Die zijn maar heel even leuk.

Toen ik klein was waren ze er al, die kippen. Ontworpen door een Deense Kunstenaar.Eerst alleen in de vorm van een kip, later ook met andere dieren. Goed voor het evenwicht van de allerkleinsten. Grotere kinderen vinden het vooral leuk om er wild mee heen en weer te zwaaien. Als je goed om je heen kijkt zie je overal in Amersfoort: kleine pleintjes met hier en daar een glijbaantje, tuimelrek of wipkip. Soms zie je een verdwaalde oma met een kleinkind, maar vaak is het er stil.

Om die en andere speelplekken een stuk aantrekkelijker te maken organiseert de gemeente Amersfoort wandelingen door de wijk. Samen met kinderen en buurtbewoners wordt gekeken hoe de pleintjes aantrekkelijker kunnen worden voor kinderen van alle leeftijden. Zo wordt er morgen en maandag gewandeld in Schothorst, is woensdag Schuilenburg aan de beurt en een dag later Randenbroek.

Het is dat ik niet in die wijken woon en dat Teun en Pien inmiddels te oud zijn anders had ik het wel geweten; dan hadden we meegewandeld. Het is toch super dat de kinderen invloed kunnen hebben op de speelplekken in hun eigen buurt? Willen ze boomstammen, een grasveld of een moestuintje? Of willen ze juist wat meer kleur op de al bestaande pleintjes? In het Soesterkwartier is er al gewandeld en toen de kinderen aangaven dat er een leuke ravotplek ontbrak is dat meegenomen in de plannen. Nu komt er op de Chrysantlaan een meer avontuurlijke groene speelplek. Geweldig toch?

Ik ben trouwens benieuwd hoeveel kippen er na de hele inventarisatie nog overblijven in Amersfoort. Het was leuk bedacht zo’n vijftig jaar geleden, maar inmiddels wil de jeugd wat anders. Meer uitdaging, minder kip. De wipkip wordt met uitsterven bedreigd. Helemaal niet erg!

 

 

 

 

Lange Benen

Een spijkerbroekje met wijde pijpen, dat vindt Pien vast leuk. Ik ga door mijn knieën en zoek in de doos naar andere kleertjes. ,,Vier kledingstukken voor twee euro”, zegt het meisje dat op een campingstoeltje achter haar kleedje zit. Even later heb ik nog een paars topje, een geel jurkje en een flowerpower-minirok in mijn hand. De twee euro geef ik aan het meisje en de ieniemieniekleertjes doe ik bij de andere spullen in mijn tas.

Het is 30 april 2007 en omdat man en kinderen vandaag bij oma zijn heb ik het rijk alleen. Nou ja, alleen… Het is druk op de Bloemendalsestraat in Amersfoort. De temperatuur van bijna twintig graden maakt het een extra feestelijke dag. Ik doe de flap van mijn tas omhoog en kijk naar de buit; een prachtige barbiepop met lang blond haar en een heleboel kleertjes. Wat zal dochter Pien daar blij mee zijn. Ze is bijna vijf en houdt enorm van poppen. Voor mijn zoon Teun scoor ik even later een bak vol K’nex. Die zijn onbetaalbaar wanneer je ze in de winkel moet kopen. Voor mezelf koop ik niets, behalve een koud biertje van de tap om mijn dorst te lessen. Wanneer mijn man en kinderen aan het eind van de middag moe maar voldaan thuiskomen geef ik Pien de pop met de kleertjes. Ze kijkt er amper naar. Teun daarentegen begint meteen met zijn K’nex te spelen.

Pien zit achter haar kleedje op de Bloemendalsestraat. Het is 30 april 2010. Het is een koude Koninginnedag, de sfeer is ongezellig en het is minder druk dan anders. We hebben de afgelopen weken Piens kamer doorgespit en kwamen van alles tegen. In de la onder haar bed lag een  barbie oneerbiedig tussen de gummen, snoeppapiertjes en stoffige haarspelden. Ik denk dat ze daar drie jaar geleden is neergelegd en er sindsdien niet meer is uitgekomen. Barbies en mijn dochter zijn geen goede match. Ze vindt ze ronduit stom. ,,Voor poppen kun je nog zorgen”, had ze me toevertrouwd. ,,Het enige leuke van een barbie is dat je haar knieën kunt buigen”, voegde ze daaraan toe. Misschien was dat wat mij als kind zo aantrok; die knikkende knieën en de lange benen. De barbie is één van eerste dingen die ze verkoopt. Ze vraagt er een euro voor, de kleertjes geeft ze er gratis bij.

30 april 2016. Koningsdag is al geweest. Pien maakt zich klaar om naar circusles te gaan. Ik kijk en zie een prachtige jonge vrouw. Een prachtig figuur. Langere benen dan ik ooit heb gehad. Een gezicht zonder make-up met opvallend felblauwe ogen en halflang blond haar. Maar geen barbie, absoluut geen barbie. Geheel zichzelf en authentiek. Ze straalt. Barbies en mijn dochter blijken nog steeds geen goede match. Godzijdank!

Dat was het dan…

Vliegensvlug verwisselt Pien samen met een klasgenoot het decor. Ineens verandert de snelweg in een camping. Meneer Enzofoort pakt mijn hand en knijpt er in, ik kijk hem aan. Het is zover. We zitten te kijken naar de eindmusical. Deze keer weet ik wat ik kan verwachten maar twee jaar geleden ging ik blanco naar de musical van Teun en raakte ik hevig geëmotioneerd. Om mijn zoon te zien spelen en te bedenken dat hij naar de middelbare school ging… ik vond het nogal wat. Deze keer heb ik me mentaal voorbereid.

Ik kijk vol bewondering naar Pien en haar klasgenoten. Sommige meiden lijken het laatste jaar wel drie jaar ouder te zijn geworden. Jongens die vroeger een hoog knuffelgehalte hadden hebben ineens de baard in de keel. Het kleinste jongetje uit de klas is zijn klasgenoten voorbij geschoten. Het is bijna niet voor te stellen dat deze pubers ooit als vierjarigen begonnen op deze school. Eerst nog als kleine individuen, maar de laatste maanden werd de klas een hechte groep. Samen de CITO-toetsen doen, daarna drie dagen op kamp en dan nu de eindmusical.

Als we na afloop op het schoolplein staan en ik net een biertje heb gekregen van een collega-ouder, komt Pien naar me toe. Ik zie aan haar houding dat ze het moeilijk heeft; ze vindt afscheid nemen verschrikkelijk. Terwijl ik haar knuffel laat ze haar tranen de vrije loop. Ik probeer de mijne binnen te houden. Het is eigenlijk nog niet te bevatten; nooit meer op het schoolplein staan om je kind te halen. Niet meer een gesprekje met een andere ouder terwijl je wacht. Nooit meer traktaties maken voor de klas en geen hapjes meer hoeven regelen voor het kerstdiner.

Het is rond tien uur, een paar ouders zijn er al vandoor met hun zoon of dochter. De rest staat nog rustig met elkaar te praten. Pien komt naar mij toe: Ze heeft het gehad en wil naar huis. Ik drink mijn glas leeg en loop met haar mee naar de fiets. Meneer Enzofoort komt zo. Terwijl wij door de Schimmelpenninckstraat richting huis rijden realiseer ik mij dat ik van niemand echt afscheid heb genomen. Misschien wel omdat ik zo’n hekel heb aan afscheid nemen. Net als Pien.

Een diepe buiging

Zou hij het halen of niet? Ik houd mijn adem in terwijl ik naar de jongen bovenop het koord kijk. Voetje voor voetje gaat de tiener van het ene plateau via het koord naar de andere kant. Het koord hangt hoog, op ruim anderhalve meter. Gekleed in streepjes-shirt en als dief geschminkt beeldt hij samen met andere circuskinderen een verhaaltje uit. Twee ‘agenten’ zitten ‘de dief’ achterna. Hij probeert uit hun handen te blijven. Wanneer de jongen de andere kant van het koord bereikt gaat er een gejuich op in het publiek.

Ik kijk naar de jaarlijkse voorstelling van Circus Amersfoort. Dochter Pien zit nu voor de derde jaar op deze circusschool en elk jaar ben ik weer onder de indruk van de prestaties die de kinderen, hun docenten en de vrijwilligers neerzetten. Dit jaar is het thema ‘Streetlife’ en ik ben gewoon ontroerd wanneer ik al die kinderen, ieder op hun eigen niveau, hun circusact zie uitvoeren.

Pien doet deze keer mee aan de eenwieler-act. Het gaat in vliegende vaart, er is constant wat te zien en ik vind het knap hoe de kinderen precies weten wat het volgende onderdeel is van hun optreden. De eenwielers draaien met het grootste gemak om elkaar heen en de kinderen hebben er duidelijk plezier in. Wat ben ik trots op hun prestatie! De verschillende acts volgen elkaar in hoog tempo op. Trapeze, jongleren, acrobatiek; het is een feest om te zien.

Tegen het eind aan de voorstelling klimmen twee circuskinderen in doeken die aan het plafond hangen. Tissue heet deze vorm en het ziet er spectaculair uit. De kinderen klimmen als aapjes in de doeken, winden in hoog tempo de doeken over hun benen, buitelen, draaien en laten zich soms een stukje vallen. Af en toe slaat mijn hart een beetje sneller, zo spannend is het. Ik weet nu wat mijn overbuurvrouw heeft gevoeld kortgeleden. Zij zag zoon Teun boven op ons dak balanceren en kreeg bijna een hartverzakking. Hij zelf zag geen gevaar en vond onze preek na afloop echt onzin. Nu is het dak niet zo smal als het koord van de koorddansers, maar misschien moet Teun toch eens naar de circusschool voor wat tips en techniek. Hoewel…

Heel Holland Moestuint

Mijn schoonmoeder kwam een paar weken geleden langs. Ze dook in haar tas en haalde er drie bakjes uit. ,,Kijk, voor Pien”, zei ze. Het zijn kleine vierkante bakjes. ‘Moestuintje’, lees ik op de verpakking en ik kreun zachtjes. Pien neemt enthousiast de bakjes in ontvangst en geeft oma een dikke zoen. ,,Oh nee,” denk ik, ,,toch niet weer een actie?”. Helaas wel. Ook deze keer ontspring ik de dans niet want mijn schoonmoeder blijft dit soort spaarspullen aanvoeren. En ik heb er zo’n hekel aan! Ik gun mijn dochter de lol, maar ik weet nu al dat ik over een paar weken niet meer weet wat ik met alle bakjes moet doen. De boerderij-mini’s hebben nog maar net mijn huis overgenomen en nu komt er alweer een invasie aan moestuintjes. Gelukkig zijn de wuppies inmiddels allemaal in de vuilniszak gevallen en ook heb ik de AH-mini’s stiekem weg kunnen gooien. Maar aan deze nieuwe rage ontkom ik voorlopig niet.

Buren, tantes en anderen voeren nog meer bakjes aan en dochter Pien gaat voortvarend te werk. Overal in huis vind ik aarde. Wanneer ik op een ochtend de huiskamer in kom zie ik vier bakjes op de grond liggen. De aarde ligt er half uit en de plantkaartjes liggen er los naast. De chaos is compleet maar de kat kijkt me schijnheilig aan alsof er niets is gebeurd. ,,Mam, ik koop zo’n tuintje hoor, dan kan ik daar de losse bakjes in zetten”, zegt Pien. Ik vind het allemaal prima. Eén voor één worden de bakjes in ‘het tuintje’ gezet. Er ontbreken nog twee maar Pien is niet zo fanatiek dat ze bij de uitgang van de winkel gaat staan om zo aan haar moestuintjes te komen. In de weken die volgen vertel ik Pien meerdere malen dat het handig is om de bakjes te bevochtigen want om te ontkiemen moet er wel water bij. ,,Ja, dat doe ik zo…” is haar antwoord steevast. Maar actie blijft uit.

Alleen de sla-plantjes zijn nu te zien. De grond in de rest van de bakjes lijkt op verdroogde aarde uit de woestijn. Hoe zou het zijn met de andere 44 miljoen bakjes die door heel Nederland zijn verspreid ? Ik vrees het ergste.

Het ei is gelegd

,,Ik weet het, maar ik zeg het pas als we op de fiets naar huis zitten.” Pien kijkt ons samenzweerderig aan. We zijn op de open avond van ‘t Hooghe Landt, Pien zit nu in groep acht en moet een keuze maken. Waar wil ze de komende jaren naar toe? Het valt niet mee om te kiezen.

Zelf zat ik op een middelbare school in Bolsward en ik heb er de tijd van mijn leven gehad. Het was kleinschalig, iedereen kende elkaar en ik was vooral druk met de schoolkrant en het jaarlijkse cabaret. Dat er examens gehaald moesten worden kwam bij mij niet op de eerste plaats. Nu moet onze jongste kiezen en ik krijg er echt buikpijn van. Het is zo belangrijk dat een school bij je past. Het zijn toch de jaren waarin je de basis legt voor je verdere leven.

De eerste school die we bekeken was het Farel College. Tweetalig Onderwijs leek Pien wel wat en de excursies naar het buitenland die daarbij hoorden ook. Ik vond het allemaal prima klinken, maar had niet echt een héél goed gevoel bij deze school. Het sprankelde niet. Wat het was? Ik kon er mijn vinger niet op leggen. Vorige week was ‘Het Nieuwe Eemland’ aan de beurt. Een prachtige school bij de Stichtse Rotonde. Je zou denken dat Pien zo’n ‘Zweinsteinachtig’ gebouw helemaal het einde zou vinden, maar nee. Ze vond het te groot en te onsamenhangend. Dit werd hem niet. En nu ‘t Hooghe Landt.

Al bij binnenkomst heb ik een goed gevoel. Vrolijke leerlingen, een leuke indeling en er hangt een fijne sfeer. Maar goed, ík hoef niet te kiezen; dat moet Pien zelf doen. Wat vindt zij belangrijk? Gaat ze voor het tweetalige onderwijs en een -in mijn ogen-wat rustigere school, of kiest ze voor deze school waar cultuur hoog in het vaandel staat en waar ze volgens mij een heel gezellige tijd kan hebben?

Pas als we op de fiets zitten zegt ze stralend; ,,Ik weet het zeker; het wordt ‘t Hooghe Landt. Toen we naar binnen liepen wist ik het meteen; dit is het! ”. Zo moeder, zo dochter. Ik haal opgelucht adem. Onze Pien gaat naar de middelbare school. Een nieuwe fase.

Type Topia Terreur

,,Ik wil het écht heel graag”, zei Pien. Meneer Enzofoort keek bedenkelijk; ,,het is niet zomaar een simpel klusje want je moet heel veel oefenen. Wel drie à vier keer per week.” ,,Geeft niet papa, dat ga ik echt wel doen” was Piens resolute antwoord. Ze mocht het gaan proberen. Het was januari 2013. Nu, ruim anderhalf jaar later is het eindelijk gelukt. Pien heeft haar felbegeerde type-diploma, behaald via de online-typecursus Type Topia. Wat was het een drama!

Op de televisie lijkt deze online-cursus geweldig. Je moet namelijk de planeet ‘Type Topia’ redden. Dat doe je door het oefenen van letters en zinnen. Tussendoor speel je wat spelletjes waarmee je punten kunt verzamelen. Als redder moet je 20 modules doorlopen en als het goed is leer je spelenderwijs typen. De eerste module was nog wel leuk, maar daarna werd er gezucht en gesteund. Als dochterlief te lang niets deed kregen wij een mailtje dat ‘Type Topia’ in gevaar was en dat ze moest komen om de planeet te redden. We hebben echt ontelbaar veel van die mailtjes gekregen. Wanneer we Pien vertelden dat ze de planeet moest gaan redden werd ze spuug-chagrijnig! En ik ook. Zoon Teun heeft zo’n drie jaar geleden dezelfde cursus gedaan maar bij hem was het niet zo’n bevalling als bij onze jongste Pien.

Ik dacht aan mezelf op diezelfde leeftijd. Ook ik kreeg van mijn ouders een typecursus. Met een loodzware elektrische typemachine moest ik naar de andere kant van de stad fietsen. Dat ik -en de typemachine- steeds heel aankwamen was een wonder. Ik voel nog hoe ik met één hand het stuur vasthield en met de andere hand de zware typemachine op mijn bagagedrager probeerde te houden. Ik slingerde naar de cursus. Ik vond de lessen verschrikkelijk. Thuis deed ik zo min mogelijk. Wij hadden geen spannende opdrachten die ons door de modules loodsten. Wij hadden geen computersysteem dat automatisch bekeek welke letters je moeilijk vond en daarop het programma aanpaste. Wij hadden geen spelletjes tussendoor om even te ontspannen. Wij hadden papier en tipp-ex. Heel veel tipp-ex.

Uiteindelijk heb ik enorm veel aan de typecursus gehad. Ik gebruik die vaardigheid dagelijks en het heeft me de afgelopen jaren enorm veel tijd bespaard. Ik ben benieuwd of Pien er later net zo blij mee is als ik was. Ik ben in ieder geval blij dat er een einde is gekomen aan de Type Topia Terreur in huize Enzofoort.

Het is maar een spelletje

(Column AD, 1 augustus)

,,We moeten naar de Koppelpoort!” Pien rent zonder uit te kijken de Kleine Spui over richting de poort. Ik hobbel achter haar aan en begrijp amper wat we aan het doen zijn. Even geleden stonden we nog voor stadsbrouwerij “De Drie Ringen” en keken we naar het scherm van een knalrode iPad. Een iPad die ze geleend heeft om het spel “Lost in Time” te kunnen spelen. Het is een spel over de geschiedenis van Amersfoort en het speelt zich af in het gebied rondom de Eemhaven. Een professor, die enorm lijkt op Freek de Jonge, heeft een tijdmachine gemaakt en vraagt aan Pien om hem te helpen. Door filmpjes te bekijken, spelletjes te spelen en opdrachten uit te voeren kan Pien voorkomen dat een jonge hacker de tijdmachine te pakken krijgt. Of zoiets… want helemaal begrijpen doe ik het niet. Het verbaast me hoe Pien met het spel aan de gang gaat; ze begint gewoon zonder ook maar iets van de spelregels te weten. Terwijl ik de informatie nog probeer te laten doordringen in mijn hoofd is Pien alweer druk in de weer met de iPad en de opdrachten. Ze gaat zo snel dat ik het amper bij kan houden. De karige momenten dat ze me de kans geeft ook even op de iPad te kijken zie ik bekende Amersfoorters langskomen. Havenmeester Van Hoof wordt gespeeld door Coen Molenveld en in de brouwer herken ik stadsdichter Cees van Weerd. Andere leden van “Levende Historie” nemen ook rollen op zich of zijn figurant.

Ik besluit even pauze te nemen en ga op een muurtje bij de brug zitten. In de verte zie ik Pien rennen. Onze buurjongen Tijn heeft zich bij haar aangesloten en samen rennen ze van gebouw naar gebouw om -zo blijkt later- punten te verzamelen. Hun gezichten worden steeds roder, het enthousiasme blijft onverminderd groot.
Wat een geweldig idee, zo’n spel. Ik denk dat ik binnenkort eens in alle rust een iPad huur en dan op mijn gemakje de opdrachten doe en de filmpjes bekijk. Deze maand wordt het spel op vrijdag en zaterdag ondersteund door de leden van Levende Historie. Zij lopen in het Eemgebied rond zodat het spel nog echter wordt. Schrik dus niet wanneer u vandaag of morgen kinderen ziet rondhollen met een iPad, terwijl even verder de brouwer voor de brouwerij staat en de kinderen een opdracht geeft. Lost in Time… Het is maar een spelletje, maar wel een enorm leuk spelletje!