Kleine moeite, groot plezier

 Hoe kwetsbaar is een mensenleven. Zo heb je nergens last van en leef je je leven. Een dag later krijg je tintelende vingers en pijn in je benen. Nog een dag later kun je bijna niet meer lopen en voor je het weet lig je in het ziekenhuis en ben je bijna geheel verlamd. Het overkwam mijn broer Piet een paar maanden geleden. Gelukkig wisten de artsen wat het was en kon hij er voor behandeld worden. Mijn broer bleek het Guillain Barré Syndroom te hebben. Een spierziekte die jaarlijks bij zo’n tweehonderdvijftig mensen voorkomt in Nederland.

Op de dag dat mijn broer in het ziekenhuis lag en klaar werd gemaakt voor de behandeling, had ik zelf een afspraak bij bloedbank Sanquin aan de Amersfoortseweg. Omdat ik goede aderen heb, ben ik al jaren plasmadonor. Daarbij wordt je bloed afgetapt en gaat het in een soort centrifuge. De rode bloedlichaampjes worden gescheiden van het plasma. Het plasma wordt opgevangen in een zak en daarna krijg je je eigen rode bloedlichaampjes weer terug. Toeval of niet, het plasma wordt ondermeer gebruikt voor het maken van immunoglobuline; het medicijn dat mijn broer diezelfde middag kreeg toegediend. Het was een bijzondere donatie, die anders voelde dan normaal.

Nu ben ik weer bij de bloedbank en denk terug aan de afgelopen maanden. Inmiddels gaat het wat beter met mijn broer. Hij kan weer lopen, maar rennen lukt nog niet. Hij kan weer whats-appen, maar af en toe tintelen zijn vingers nog. Zijn lichaam werkt weer redelijk, maar zijn geest heeft een flinke knauw gekregen. De angst, de pijn en de onzekerheid waren vreselijk.

Terwijl iemand koffie voor mij inschenkt, kijk ik naar het bloed dat naar de machine stroomt. Ik ben blij dat ik mijn broer heb kunnen helpen. Natuurlijk was het niet mijn plasma dat hij kreeg toegediend, maar toch voelde het wel zo. Alsof ik op deze manier iets kon bijdragen aan zijn herstel. Ik voelde me minder machteloos. De koffie die ik heb gekregen is nog niet eens op of de zak met plasma is al vol. Ik word afgekoppeld en een medewerkster van Sanquin bedankt me vriendelijk. Voordat ik weer naar buiten loop maak ik een nieuwe afspraak. Gewoon, omdat het kan.

Een verjaardag in het kwadraat

27 januari 1976 

“Lang zullen ze leven, lang zullen ze leven, lang zullen ze leven in de gloria….” Ik sta als zevenjarig meisje naast mijn ouders. Op de platenspeler ligt een elpee die we vier keer per jaar tevoorschijn halen. Het kost altijd even moeite om de naald precies bij het begin van het liedje te zetten maar toen dat eenmaal was gelukt werd het volume harder gezet en is het tijd voor de jarigen om naar beneden te komen. Een kinderkoor zingt het verjaardagslied en mijn ouders en ik zingen mee. Ik hoor het gestommel al boven aan de trap. Ze zijn in aantocht! Eerst komt mijn zus Loes de kamer binnen en daarachter loopt Piet, mijn grote broer. Beiden nog in pyjama en met een grote glimlach op hun ietwat slaperige gezicht. Ik geef eerst Piet en daarna Loes een dikke zoen. De tafel is al gedekt en op de houten plankjes, die we als bordje gebruiken staan twee cadeautjes te wachten op de jarigen. Ze zijn geen tweeling, maar wel op dezelfde dag jarig. Toen mijn broer twee werd kreeg hij mijn zusje als verjaardagscadeautje. 

27 januari 2014

De tijd gaat best snel. Ik denk terug aan het jaar 1976; toen werd mijn broer twaalf en mijn zus werd tien. Dezelfde leeftijd als Pim en Puck nu. Ikzelf was bijna zeven.  Ik denk terug aan dat jaar omdat ik me nog kan herinneren dat mijn tante Doortje Adema vijftig werd. Het was een oudere zus van mijn vader en haar vijftigste verjaardag heeft diepe indruk op me gemaakt. Tenminste, genoeg indruk om me er nu nog iets van te herinneren. Ergens in mijn geheugen zie ik mijn tante in een ouderwetse groene jurk, we zongen met zijn allen ‘lang zal ze leven’ en ik vond haar destijds best al oud. 

Ik realiseer me dat mijn broer Piet nu dezelfde leeftijd heeft bereikt. Hem vind ik helemaal niet oud overkomen en dat hij vandaag vijftig is geworden kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Binnenkort volgt Marcoen en over vijf jaar ben ik zelf zo ver. Ik ben benieuwd hoe Pim en Puck later terugkijken op deze periode. Vinden zij mensen van vijftig oud? Ik zal het hen morgen tijdens het ontbijt alvast eens heel voorzichtig vragen….