A Positief

Waarom heeft het zo lang geduurd voordat ik deze stap heb gezet? Was het de angst voor de naald, het gedoe, de angst voor de pijn? Ik denk dat ik jarenlang de stap niet heb gezet uit gemakzucht, want het kost je toch wel anderhalf uur per keer, inclusief de fietstocht heen en terug.

Toch ben ik blij dat ik zo’n twee jaar geleden de stap heb gezet en bloed ben gaan geven bij Sanquin. Meteen na de eerste keer vroegen ze me of ik geen plasma-donor wilde worden. “Want je aderen zijn er zo geschikt voor”. Waarom ook niet, dacht ik. En zo zit ik gemiddeld 1 x per twee maanden bij de bloedbank. Plasmaferese komt er op neer dat je bloed afstaat, dat gaat in de centrifuge, daarna krijg je de rode bloedlichamen terug en blijven het plasma achter in de zak. Het duurt ongeveer een half uur en in die tijd word je in de watten gelegd. Je mag ook vaker komen dan bij bloeddonatie, omdat het minder inspannend is voor je lichaam, en dat is weer mooi meegenomen.

Graag zou ik jullie ook een zetje geven, zodat er nog meer bloed/plasmadonoren zijn. Even wat voordelen op een rijtje:

*Het geeft je een goed gevoel om iets te kunnen doen voor de zieke medemens

*Je wordt gecontroleerd op bloeddruk en HB-gehalte en als er iets mis is met je bloed kunnen ze je dat vertellen (alleen als je daarin toestemt)

*Het is heerlijk om een uurtje te onthaasten in een fijne omgeving. Een drankje, een hapje en een vriendelijk woord…je voelt je altijd welkom.

Natuurlijk voel je de naald wel naar binnen gaan. Maar als je bedenkt dat veel mensen in het ziekenhuis vele keren moeten worden geprikt dan relativeert dat ook wel. Wil je eens kijken hoe het gaat: 13 oktober is het open dag bij Sanquin. Via http://www.sanquin.nl kun je zien of er ook afgiftepunten zijn bij jou in de buurt. 

 

 

Pelikaan

“U bent hier vandaag voor de twintigste keer dus je mag een cadeautje uitzoeken”. Wat, al voor de twintigste keer! Ik kan me dat gewoon niet voorstellen. Als je het me zou hebben gevraagd zou ik hebben gezegd, zo’n twaalf, dertien keer. “Wil je een beker, een speldje of een knuffel”. Ik antwoordde “helemaal niets”. De vrouw achter de balie keek me teleurgesteld aan. “Doe dan toch maar een knuffeltje” zei ik. “Kan ik altijd wel iemand blij mee maken.”. En nu ben ik dus in het bezit van een pelikaan-knuffel.

Jarenlang dacht ik er al aan om bloeddonor te worden, maar het kwam er maar niet van. Tot ik op een dag gewoon ging. Na twee keer bloed doneren werd me gevraagd of ik geen plasmadonor wilde worden, want mijn aderen waren zo makkelijk te prikken. Omdat plasma doneren minder impact heeft op je lichaam mag je het elke maand doen en bloed geven mag je als vrouw drie keer per jaar doen. Bij plasma-ferese duurt het ruim een half uur terwijl bloed geven tien minuutjes duurt. Je bloed wordt namelijk gescheiden in een soort centrifuge. Het plasma komt in een zak en het rode deel van je bloed wordt weer teruggepompt.

 Ik vind het geen opgave. De prik kan flink zeer doen en ook het eruit trekken voelt niet echt fijn, maar het is voor een goed doel. Kortgeleden realiseerde ik me dat mijn broer ook ooit is geholpen door mensen die hun plasma hebben afgestaan. Hij had het syndroom van Guillain Barré, een zenuwaandoening waar je verlammingsverschijnselen bij kunt krijgen. Ik heb ook ooit een cliënt gehad die in het ziekenhuis acht zakken bloed had gekregen, zonder die zakken had hij het toen niet overleefd (hij is later alsnog overleden, maar dat lag niet aan die zakken bloed) En toen een vriendin laatst vertelde dat ze ook een bloedtransfusie had gehad wist ik helemaal dat het goed zat. Dus bij deze een oproep; ga er gewoon naar toe. Je wordt vertroeteld, krijgt koffie,soep of fris, je kunt kiezen uit verschillende koeken, je onthaast en als het meezit krijg je ook nog zo’n mooie knuffel…..