“Is dit je slaapzak Puck?”, ik wijs naar één van de Nomad-slaapzakken. Puck schudt haar hoofd. “Nee, dat is hem niet…” Puck komt terug van een weekje theaterkamp en is net de bus uitgekomen. De één na de andere tas wordt de bus uitgegooid en het kost me moeite om de slaapzak van Puck te herkennen. Puck is namelijk niet de enige met een Nomad-slaapzak.
Gisteravond hebben we de voorstelling bekeken. ‘Peter Pan’ was dit jaar het thema. De voorstelling was grappig, ontroerend en ik kreeg echt bewondering voor de leiding die al die kinderen een kostelijke week hadden bezorgd.
Alleen was mijn dochter gisteravond moe. Zo moe…. Ze had de tranen in haar ogen staan na de voorstelling. Ik knuffelde haar flink en ze fluisterde in mijn oor; “mam, eigenlijk wil ik nu het liefst naar huis”. Tja, wat doe je dan? Het leek mij beter om haar daar toch te laten zodat ze samen met de anderen het feest zou meemaken en de volgende dag met de andere kinderen haar spulletjes kon inpakken. Maar om eerlijk te zijn; mijn moederhart brak. Met tranen in mijn ogen reed ik na de voorstelling naar huis.
Vandaag kwam ze dus weer terug en wat ik niet had verwacht; ze was vrolijk en kletste de hele weg naar huis over hoe leuk het wel niet was geweest. Ze ratelde maar door en vertelde dat ze het enorm jammer vond dat het kamp was afgelopen en dat ze een jaar moest wachten tot ze weer mocht. Thuisgekomen heb ik samen met Puck haar tas leeggemaakt. De vloer lag bezaaid met veel vieze kleren, sokken waar je soep van kon koken en een kort broekje dat ik niet thuis kon brengen. Heb meteen de wasmachine aangezet. Ik dacht aan de afgelopen avond en het zware gevoel in mijn maag. Mijn man had gelijk gehad; “als wij weg zijn dan is de heimwee vast snel over”. Loslaten Nienke, loslaten…. het kost me nog steeds veel moeite.
enzofoort 