Wat zegt ze nou?

,,Fiets kopen?!” Ik fiets door de Methorststraat en word ingehaald door een vrouw die in een flink tempo langs rijdt. Ze zegt het nog een keer; ,,Fiets kopen?”. Ik had het dus toch goed gehoord. De vrouw zit op een prachtige grijze cortina met een rek aan de voorkant. ,,Mooie fiets” zeg ik en ik vraag hoe ze eraan komt. ,,Het is mijn fiets, dertig euro” . 

Voor ik het weet is ze weg. Ik blijf verbijsterd achter en besluit 0900-8844 te bellen. Het nummer van de politie wanneer het gaat om niet urgente zaken. Ik vertel wat ik net heb gezien en geef een signalement van de dame.  ,We zullen naar haar uitkijken”, zegt de persoon aan de andere kant van de lijn. Hij bedankt me hartelijk voor het doorgeven.

Fietsendiefstal. Ik merk dat ik me er mateloos aan erger. Vorige maand werd de cortina van mijn buurjongen gestolen en Teun zijn fiets is ook al eens gejat. Irritant toch!?

Een paar dagen later zit ik boven aan mijn bureau en hoor ik een bekende stem buiten. Ik steek mijn hoofd uit het raam. Het is dezelfde dame, op een andere fiets. Haar tekst is hetzelfde. ,,Fiets kopen?” vraagt ze aan een voorbijganger.  Ik sta perplex. Het is zeker lopende band werk voor haar? Ik besluit de politie nog een keer te bellen.

Ik lees in de krant dat er veel fietsen zijn gestolen afgelopen week. Vooral in de binnenstad en je raadt het al; het gaat vooral om cortina’s. Volgens de politie is het handig om het framenummer van je fiets op te schrijven. Mocht de fiets gestolen worden dan kan er gekeken worden of hij in een andere stad opduikt. En natuurlijk moet je hem op slot zetten. Liefst nog met een tweede slot. Bizar toch…

Wat ik eigenlijk nog vreemder vind; ik voel me een klikspaan. Alsof ik iemand verlink. Misschien zit die vrouw wel vreselijk in de shit en ik vraag me af of zo’n telefoontje naar de politie überhaupt helpt. Het voelt toch niet helemaal goed. Ik weet dan ook niet zeker of ik de volgende keer weer mijn mobieltje pak…

Draken verslaan

Mijn overbuurman stond een paar jaar geleden voor onze deur. Ik zie nog zijn bleke gezicht voor me. ,,Nienke”, zei hij ,, Ik ben me rot geschrokken, Teun zat net op het dak.” Ik keek hem verbaasd aan. ,,Hij klom zomaar uit het dakraam” vervolgde mijn buurman ,, en zat op de nok met een zwaard te zwaaien.” Even was ik sprakeloos. Zoon Teun was destijds een jaar of tien en had inderdaad een houten zwaard waarmee hij onzichtbare draken versloeg. Maar dat hij dat deed vanaf de nok van ons dak daarvan daarvan was ik niet op de hoogte.

Ik moest er aan denken toen ik woensdag op Twitter een filmpje zag van een man op een dak van een appartementencomplex in de Koppel. Op het filmpje was te zien dat de man soepel stond te dansen, maar hij had ook al stenen naar beneden gegooid. Ik hoorde gelach. De omstanders vonden het kennelijk grappig. De reacties op het filmpje op Twitter waren hard. Iemand vroeg zich af of er geen scherpschutter in de buurt was. ‘eraf schieten, klaar’ schreef hij. Zou hij dat ook echt menen?

De man op het dak trok een paar uur lang de aandacht. Omwonenden werden zonder het te willen geconfronteerd met de capriolen van de man, maar er waren ook mensen die speciaal langs kwamen en bleven kijken. Ergens misschien wel hopend dat de man zou springen. Dat werd in ieder geval geopperd in een van de filmpjes die ik via social media zag

Het lijntje tussen gezond zijn en in psychische problemen komen is heel erg dun. Een paar flinke tegenslagen in je leven en je kunt depressief raken. Een trauma opdoen en je kan angststoornissen krijgen. Het kan iedereen overkomen. En dan kun je lachen om zo’n ‘gekkie’, maar het is wel iemands zoon. Het kan zomaar je eigen broer zijn die daar op het dak staat, of je beste vriend. Dan is dit echt geen grap meer. Ik mag hopen dat deze man goede hulp krijgt en dat hij in alle rust aan zijn problemen kan werken. Dat hij, zonder dat er mensen meekijken, zijn eigen draken kan verslaan.

Lachgasgast

Daar stond hij. In de stomende regen. Een jongen met een ballon aan zijn lippen en in zijn hand een flinke tank met lachgas. In de steeg. Onze steeg. De jongen was doorweekt.Ik schrok van de aanblik, was even sprakeloos en fietste door.Toen ik thuiskwam en mijn telefoon bekeek, zag ik dat er al een hele app-geschiedenis was over deze jongen. Hij stond er al meer dan twee uur. Meerdere buren hadden hem gezien en gevraagd of hij weg wilde gaan.

Het was eigenlijk voor het eerst dat ik zo geconfronteerd werd met lachgasgebruik. Natuurlijk had ik wel eens zilverkleurige patronen zien liggen, maar om iemand daadwerkelijk aan een ballon te zien lurken deed me wel wat. Lachgas klinkt zo leuk en onschuldig, distikstofmonoxide klinkt al een stuk schadelijker, wat het ook is.

Deze week is er nog over gesproken in bij de gemeenteraad. Er valt weinig te doen aan de verkoop van lachgas omdat het nog steeds onder de warenwet valt. Burgemeester Bolsius zegt genoeg handvatten te hebben om de openbare orde en veiligheid te waarborgen maar dat vraag ik mij af. Er is door verschillende bewoners naar 0900-8844 gebeld met de vraag of de wijkagent langs kon komen. En misschien heb ik het gemist maar ik heb geen agent gezien. Er blijken daar vaker jongeren met lachgas te staan, het heeft vast geen prioriteit en het is waarschijnlijk dweilen met de kraan open.

Ondertussen denk ik aan mijn kleine buurjongetjes van amper zes. Die zijn dol op ballonnen. Wat als de buurkinderen lekker buiten gaan spelen en zo’n jongen compleet stoned de kinderen een ballonnetje aanbiedt? Het is niet alleen een probleem in onze straat, maar in het hele land.  Staatssecretaris Blokhuis zal nog voor het eind van dit jaar kijken wat er te doen is aan maatregelen en voorlichting. Vooral waar het gaat om de combinatie lachgas en het verkeer. Ik ben benieuwd naar de campagne. Zal die zo’n jongen die bij ons in de steeg stond aanspreken?

Twee buurvrouwen hebben nog een gesprek met onze lachgasgast gehad en uiteindelijk droop de jongen, letterlijk en figuurlijk af. Hij zocht een nieuwe plek aan de andere kant van de straat. Volledig naar de klote. Triest wel.

Speurtocht

Piepjes uit mijn mobieltje. Een burgernetbericht. ‘Bedankt voor het uitkijken. De vermiste jongen is in goede gezondheid aangetroffen.’ Mijn hart maakt een sprongetje; fijn! Even daarvoor had ik namelijk gelezen dat er een jongen met het syndroom van down was vermist in het Leusderkwartier. Ik was op dat moment aan het fietsen in Randenbroek, maar keek toch om mij heen om te zien of ik niet toevallig zou kunnen helpen bij deze vermissing.Gelukkig was hij alweer gevonden!

Ik heb me lang geleden al aangemeld bij het Amersfoortse burgernet. Ik ontvang alleen een oproep van bijvoorbeeld een vermissing bij mij in de wijk Kruiskamp of wanneer ik me met mijn mobiel in de buurt van het incident bevind. Binnen korte tijd krijgen meerdere deelnemers een bericht. Handig, want op deze manier kan de politie snel veel extra ogen inzetten in het gebied waar het nodig is.

Eén van mijn buurjongetjes was een keer kwijt. Hij was een jaar of drie en was ineens uit het oog verdwenen. Met meerdere buurtgenoten zijn we gaan zoeken en gelukkig vonden we hem snel, maar als dat niet was gelukt was zo’n oproep via burgernet ook wel een uitkomst geweest.

Het gaat overigens niet altijd om vermiste kinderen. Soms wordt er gezocht naar volwassenen die letterlijk en figuurlijk de weg kwijt zijn of zoekt de politie naar criminelen.

Vorige week kwam er een bericht binnen dat ze in de wijk Koppel op zoek waren naar een grote stevige man met blond haar. NIET ZELF BENADEREN, stond erbij. Dan word ik wel heel nieuwsgierig naar het verhaal. Was hij verward, had hij wapens, was hij gewelddadig?  Ik moet zeggen dat ik ook hier weer opgelucht was toen ik even later las dat de man was aangetroffen. Vooral de hoofdletters van de tekst ‘niet zelf benaderen’ vond ik niet zo geruststellend.

Het lijkt me geweldig wanneer ik daadwerkelijk een keer een bijdrage kan leveren na een melding via het burgernet. Stel dat door mijn alertheid een verwarde vrouw weer naar haar eigen huis kan worden gebracht. Of dat een agent door mijn toedoen de dader van een brute overval kan aanhouden. Meedoen aan burgernet is toch een soort speurtocht voor volwassenen.

 

 

Klappertjespistool

Mijn broer had er ook eentje. Een klappertjespistool. Het was zo’n zilverkleurig ding waarvoor je rolletjes kon kopen. Van die roze rolletjes met kruit erin. Als je dan de trekker overhaalde knalde het een beetje. Tenminste, als je geluk had. Ik vond het altijd wel lekker ruiken, dat kruit.

In Dierenpark Amersfoort liep woensdag ook iemand met een klappertjespistool. Hij en zijn zoontje vierden vakantie en gingen op safari. Ze deden alsof ze in de Afrikaanse binnenlanden liepen en slopen via de leeuwen en de giraffen naar de olifanten. Onderweg kwamen ze een mug tegen. De man en zijn zoontje gedroegen zich volgens andere parkbezoekers verdacht en dat werd doorgegeven aan medewerkers van het park. Het dierenpark meldde op Facebook dat er geen gevaar was, dat de bezoekers zich geen zorgen hoefden te maken maar dat ze toch de politie hadden ingeschakeld. Huh?

Toen brak de hel los. De politie rukte uit met een arrestatieteam en al snel vloog er een politiehelikopter boven de dierentuin. De stokstaartjes keken verschrikt omhoog en de aapjes vluchtten snel naar hun binnen-verblijf. Toegangswegen werden afgesloten en er werd naar de man gezocht. Omdat tegelijkertijd een hardloper in een blauw trainingspak zich merkwaardig gedroeg in het bos achter het Dierenpark is de politie daar ook nog even gaan kijken. Ik word dan enorm nieuwsgierig. Had hij een ‘silly-walk’, gromde hij als een tijger of had de hardloper gewoon een slechte conditie ?

Waar gaat het heen in deze wereld?  Zijn we zo bang geworden dat we zelfs in paniek raken bij het zien van een vader en zoontje met een klappertjespistool? Als dat zo is dan wordt het misschien tijd om alle wapens, speelgoed of niet, te verbieden. Gewoon alle nepvuurwapens, klappertjespistolen en watersoakers uit de schappen halen omdat de wereld zo is veranderd dat een klappertjespistool al voor chaos in de dierentuin zorgt.

Kinderen worden creatief van zo’n verbod. Ze zullen hun wijsvinger uitsteken, hun duim omhoog doen, hun hand op en neer pompen en ondertussen ‘pief pief pief’ roepen.Ik vraag me trouwens af hoe het gaat met vader en zoon. En of ze tijdens hun safari überhaupt hebben gemerkt dat ze zoveel onrust hebben veroorzaakt.

 

Om de tafel

De hele dag niets eten en drinken en pas ’s avonds na het ondergaan van de zon gaan eten. Ik kan me er niets bij voorstellen en ik zou het ook niet kunnen. Ook kan ik mij niet voorstellen dat er een God bestaat die dat belangrijk vindt. Maar om een periode te vasten en stil te staan bij het leven, tot bezinning te komen en de tijd en rust te nemen om zaken te overdenken heeft wel iets moois en sereens.

Raadslid Youssef el Messaoudi heeft de afgelopen weken ook nagedacht en hij denkt dat het goed zou zijn wanneer politie en burgemeester aanwezig zouden zijn bij een gezamenlijke iftar, een uitgebreide avondmaaltijd tijdens de Ramadan. Volgens El Messaoudi kan het een belangrijke brugfunctie vervullen en de kloof dichten tussen de verschillende bevolkingsgroepen in de stad. Liefde gaat door de maag, zal hij hebben gedacht, en het zorgt voor verbinding. En ik geef hem daarin gelijk.

Volgens El Messaoudi zijn de politie en de burgemeester niet zo happig en hij vindt dat de politie juist in deze periode met jongeren uit de wijk Koppel om de tafel zou moeten. Hier ben je mij kwijt. Zou hij bedoelen dat het goed is dat ze eens op een normale manier met elkaar kennis maken in plaats van elkaar te ontmoeten tijdens rellen op de Meridiaan? Wanneer er problemen zijn met –of eigenlijk door- jongeren in de wijk Koppel, waarom moet de politie dan midden in de nacht gezellig samen met ze eten voor de verbinding?

Laat die jongeren zelf eens aansluiting zoeken. Misschien kunnen ze het initiatief nemen en bijvoorbeeld meedoen aan NL doet, dat jaarlijks georganiseerd wordt door het Oranje Fonds. Of misschien kunnen zij zich als vrijwilliger inzetten om speeltoestellen op te knappen in de verschillende speeltuinen in de stad. Met natuurlijk een hapje en drankje na afloop, samen met de buurtbewoners en de wijkagent. Dan weet ik bijna zeker dat burgemeester Bolsius ook wel even langskomt voor een praatje en een sapje. Kortom. Bruggen slaan, daar ben ik dol op. Samen eten ook. Maar de organisatie daarvan bij de gemeente leggen vind ik raar. Dat is de wereld op zijn kop. Ramadan Moebarak!

Knalzooi

Hoe sneu kun je zijn. Hoe stoer ben je wanneer je op het Eemplein tijdens de kermis nitraatbommen tussen het publiek gooit. Zou je dat vuurwerk ook naar je eigen broertje of zusje gooien? Zou je ook lachen wanneer je eigen oma wekenlang een harde piep in haar oor heeft omdat jij zo nodig de boel moest gaan verstieren? En ben je er trots op dat je het hebt verkloot voor een groot deel van de Amersfoorters? Ik begrijp er helemaal geen barst van. Eikels!

Nu ben ik sowieso al geen voorstander van particulier vuurwerk en na het incident woensdag op de kermis vind ik dat de gemeenteraad toch eens na moet denken over een vuurwerkverbod voor de hele stad. Niet dat je daardoor zulke idioten kan tegenhouden, maar gewoon om een statement te maken. Wat dat aangaat heeft Hiske Land het voorstel om meerdere vuurwerkvrije zones in te stellen net een dag te vroeg gedaan. Ik denk dat veel raadslieden zich nu achter de oren krabben en wellicht van gedachten veranderen. Ze vonden een vuurwerkvrije zone rondom het ziekenhuis voldoende.

Vuurwerk kost naast ergernis en gevaarlijke situaties zoals op het Eemplein ook nog eens veel geld. Een gemiddelde Nederlander geeft zo’n vijftig euro uit aan het vuurwerk. En die vuurpijlen, Romeinse kaarsen, grondbloemen en knallers zijn binnen een paar minuten afgestoken. Het zorgt niet alleen voor ah’s en oh’s maar ook voor overuren bij de ziekenhuizen in verband met brandwonden, afgerukte ledematen en oogletsel. Verder durven de stoerste honden de straat niet meer op en schieten katten onder de bank van angst. Mensen met astma kunnen rondom de jaarwisseling beter binnenblijven en dat geldt ook voor hartpatiënten die zich rot schrikken als groepen jongeren een duizendklapper naast hun fiets laten ontploffen.

En dan dat afval dat er achter blijft.Toen ik vorige jaar via de facebookpagina van de wijk Kruiskamp mijn medebuurtgenoten opriep om hun eigen vuurwerkafval op te ruimen kreeg ik echt van alles naar mijn hoofd geslingerd: ,,Rot op naar Verwegistan”, en ,,Ga zelf vegen, trut.” Dat ik al menigmaal mijn straatje had schoongeveegd was sommige van mijn buurtgenoten ontgaan.
Al met al genoeg argumenten om vuurwerk voor particulieren te verbieden. Het liefst nog voor de jaarwisseling!

Rumoer in de Kruiskamp

,,Hoor jij dat ook”, vraag ik aan meneer Enzofoort. Terwijl ik het zeg zet ik het geluid van de televisie zachter. Het 8 uur journaal is net afgelopen. Terwijl meneer Enzofoort naar de voordeur loopt om te kijken waar het lawaai op straat vandaan komt, dringt het ineens tot me door. ,,Het is vast die man van de brommobiel” zeg ik en meneer Enzofoort beaamt het. ,,Hij slaat de ruiten van zijn auto compleet in elkaar”, zegt hij. Ik pak mijn telefoon en bel 112. Dat advies had ik gekregen van Elbert Spek, onze wijkagent.Nadat ik adres en situatie heb doorgegeven loop ik naar buiten. Aan de overkant staat de brommobiel. Volkomen vernield. De ene na de andere buur komt naar buiten. De veroorzaker is verdwenen.

Het was rond Kerst toen ik het voor het eerst zag. Het leek wel alsof er ‘s avonds laat iemand in het wagentje lag. Eerst dacht ik nog dat het alleen een slaapzak was, maar toen de blauwe slaapzak bewoog bleek dat er echt iemand lag te slapen. ,,Die zal wel even geen slaapgelegenheid hebben”, dacht ik toen nog. Een paar nachten werden weken en ik werd er zelf licht depressief van. Elke keer wanneer ik naar bed ging deed ik het gordijn even opzij en dan zag ik hem liggen. Of eigenlijk zitten. Languit in zo’n klein autootje ging niet echt. De man, een jaar of dertig, bleek last te hebben van schizofrenie. Met medicijnen een prima vent, zo hoorde we van een bekende van hem, maar nu weigerde hij medicatie en had hij geen woonruimte meer. Zijn brommobiel was zijn enige bezit. Buurtgenoten boden hem een extra deken aan, maar dat aanbod sloeg hij af.

Toen er na twee weken nog niets was veranderd heb ik contact gezocht met de de wijkagent. Hij vertelde me dat de man geen hulp wilde en dat hij niets kon doen zolang de man geen gevaar vormde voor zichzelf of zijn omgeving. Mocht dat wel het geval zijn dan moest ik 112 bellen.

Nu is het dus zover. Terwijl de politie op zoek gaat naar de man, veegt meneer Enzofoort het glas van de straat. De schrik is groot. Zo gaat het dus. Wanneer is iemand een gevaar? Wanneer grijp je in? Hoe gaat het nu verder? Ik hoop van harte dat de man opgenomen wordt en gewoon weer in een bed slaapt de komende weken. Maar om eerlijk te zijn houd ik mijn hart vast…