,,Je bent net een olifant in de porseleinkast”. Mijn cliënte wond er tien jaar geleden geen doekjes om. Deze 83-jarige vrouw was niet gediend van alle adviezen die ik over haar uitstortte. En dat liet ze me telefonisch weten. Ik dacht er even over na en begreep haar kritiek wel. Ik wilde van alles voor haar oplossen terwijl ze daar niet om vroeg. Ze wilde gewoon een luisterend oor. Beginnersfoutje… Ik was net begonnen als thuisbegeleidster en wilde iedereen redden.
We besloten gewoon ‘opnieuw’ te beginnen en ik kwam, zoals afgesproken, twee keer per week bij haar over de vloer. De ene keer deden we samen een spelletje en het andere moment hielp ik haar met opruimklusjes. Een pittige tante, eerlijk, rechtstreeks. Ik hield daar wel van. Langzaam ontwikkelde zich een soort vriendschap. Ze stond vaak al te wachten voor het raam tot ik er aan kwam en zwaaide me altijd enthousiast weer uit bij vertrek.
Na een paar jaar kwam er een eind aan mijn bezoekjes. Mevrouw was een paar keer gevallen, had een zware buikgriep gehad en kon eigenlijk niet meer alleen wonen. Ze kwam in een soort seniorenflat in Hilversum terecht. Daar woonde haar zoon en dat was wel zo handig. Ik ben er nog een keertje naar toe gegaan.
De jaren gingen voorbij en elke kerst kreeg ik een prachtige fotokaart van haar. Met mandala’s van kruissteekjes. Ik stuurde vaak een brief of kaartje terug. Heel af en toe belde ze op om bij te praten. Deze Kerst had ik weer een kaart gehad en van mijn plan om een lange brief terug te sturen was nog niets terecht gekomen. Ik besloot even te bellen om te horen hoe het ging. Maar ik kon nergens meer haar nummer vinden. Ineens bedacht ik me ook dat ze me niet meer kon bellen omdat onze huistelefoon het niet meer deed en ze daar het nummer van had. Ik besloot de instelling in Hilversum te mailen met de vraag of ik haar telefoonnummer kon krijgen of dat ze mijn nummer aan haar konden geven. Ik werd teruggebeld; ,,Ik zie deze mevrouw nergens in ons systeem”. Ik schrok. Ze was toch niet overleden?
Ik stuurde voor de zekerheid een kaart met mijn nummer erop maar hoorde niets. Tot er ineens van de week gebeld werd. Wat een opluchting. Ze leefde en klonk krachtiger dan ooit. Ze had zoveel brieven en kaartjes gehad, en ze had me al eerder willen terugbellen, maar wilde dat in alle rust doen en niet wanneer ze al een uur met iemand anders had gebeld. Toen ik vertelde dat ik bang was dat ze was overleden moest ze lachen. ,,Nee hoor, zover is het nog niet”.
We haalden herinneringen op. Ze vertelde dat ze altijd zo bang was dat ik zou vallen wanneer het erg glad was en ik door de sneeuw op mijn fiets naar haar toe kwam. We hadden het over haar kleindochter die een opleiding muziektheater had gedaan in Arnhem, en ik vertelde over dochter Puck die het zo jammer vond dat haar circuskamp niet doorgaat. Het was een bijzonder gesprek. Na een half uurtje namen we afscheid. Ik was zo blij en dankbaar. 93 Jaar is ze inmiddels. Still going strong…
enzofoort 