Laat niemand in de kou staan!

,,Hoe zit dat eigenlijk bij ons?” vraag ik mijn man terwijl ik een kop koffie inschenk. Mijn man pakt zijn iPad en zoekt op hoe wij onze energie hebben geregeld. ,,Oh, wij hebben mazzel”, antwoordt hij. ,,Wij hebben een contract waarbij de prijzen vaststaan tot…even kijken….begin 2023.”

Wat een geluk: Toen wij ons energiecontract regelden konden we niet vermoeden dat de energieprijzen dit jaar zo gierend uit de klauwen zouden lopen. Het was meer geluk dan wijsheid dat we het zo geregeld hebben. Wij mogen dan wel geluk hebben maar ik krijg buikpijn als ik denk aan al die Amersfoorters die al amper rond kunnen komen en misschien wel zo’n duizend euro meer moeten gaan betalen. Die komen er niet met de compensatie van de overheid. 

,,Het maakt niet uit of je in een villa in het Bergkwartier woont of een bijstandsmoeder bent uit de Koppel die in een slecht geïsoleerd huis woont. Iedereen wordt ongeveer evenveel gecompenseerd.” Mijn man neemt een slok van zijn koffie. ,,Wat bizar dat wij dan straks ook ongeveer 400 euro compensatie krijgen”, zeg ik. ,,wij hebben dat helemaal niet nodig gezien ons vaste contract.”

,,Misschien kan de gemeente Amersfoort een fonds opzetten waar wij en anderen die compensatie in kunnen storten”, mijmert mijn man. ,,En mensen die hun energierekening niet kunnen betalen zouden dan geld uit dat fonds moeten kunnen krijgen”, gaat hij verder.  ,,Anders is het misschien iets voor het Sociaal Fonds of de voedselbank”, voeg ik toe. ,,We hebben al een motto: Amersfoort laat niemand in de kou staan.’’

Wij worden steeds enthousiaster. Wij hebben het al besloten. De 400 euro compensatie die we van de overheid krijgen geven wij aan Amersfoorters die het echt nodig hebben. Ik hoop dat een betrouwbare Amersfoortse organisatie opstaat die dit financieel gaat regelen en dat er meerdere stadgenoten meedoen. Laten we solidair zijn. Daar wordt de wereld beter van en Amersfoort in het bijzonder!

Campagne in rook opgegaan

,,Ik kan wel janken.”De ambtenaar die zo hard gewerkt heeft aan de campagne ‘Hout stoken, maak het toch uit’ buigt zijn hoofd en zucht eens diep. Hij was best vrolijk opgestaan, maar de koppen in de krant zorgen dat dat gevoel meteen verdwenen is. ‘Haardhout door stijgende energieprijs niet aan te slepen’, leest hij. ,,Maanden werk voor niets”, schiet het door zijn hoofd. Hij en zijn collega’s hadden een paar jaar geleden ook al de campagne ‘Welk rooksignaal geef jij af’ gelanceerd. Met beide campagnes probeert de gemeente Amersfoort mensen ervan bewust te maken dat het stoken van een vuurtje niet alleen maar romantisch en gezellig is.

“Maak het toch uit” was de oproep. Dat was ik in eerste instantie niet van plan. Steker nog: ik gaf mijn man een aantal jaar geleden een kuub openhaardhout voor zijn verjaardag. Om het vuurtje juist flink aan te wakkeren! En omdat ik zelf ook zo genoot van de warmte, het staren in de vlammen en de lekkere geur die ervan af kwam. Puur genieten. Totdat ik -mede door de campagnes- door kreeg hoe slecht het stoken van een open haard eigenlijk is. 

Het is toch raar dat ik heel bewust niet rook omdat ik weet wat de gevolgen kunnen zijn, terwijl ik het heel normaal vond om flink fikkie te stoken in de open haard? Beiden zijn slecht voor longen, hart en bloedvaten. Het kostte ons best wat moeite, maar mijn man en ik ‘maakten het uit’. Ook deze winter blijft onze open haard ongebruikt,  ondanks de hoge gas- en energieprijzen. Ik zorg wel voor een extra trui, warme sokken en een dekentje binnen handbereik. 

Ik vind het sneu voor de gemeenteambtenaar: Zo heb je een campagne waarbij je net een beetje het idee krijgt dat de urgentie ervan doordringt, en zo vergeet bijna iedereen de milieu- en gezondheidsaspecten door houtrook omdat de energieprijzen omhoog schieten. De korte termijn portemonnee blijkt het toch weer te winnen van de lange termijn gezondheid. Zonde van alle inspanning!

Laatste Lootjes

,,Even kijken”, ik tuur naar de grote envelop en besluit een mapje kinderpostzegels te nemen en de ‘altijd goed kaarten’. Suus kijkt me blij aan. Ik vul mijn naam, adres en dat verschrikkelijke lange IBAN-nummer in en zet tenslotte mijn handtekening onderaan de bon. Oeps. Ruim 18 euro ben ik kwijt voor de kaarten en postzegels. Een flink bedrag, maar ach… het is voor het goede doel. Suus pakt een zegel voor op de voordeur zodat andere kinderen weten dat ze bij ons niet meer langs hoeven komen en huppelt naar de volgende buurvrouw.

Vorige week ging de bel ook al en toen ik door het raampje van de voordeur keek zag ik in eerste instantie niemand staan. Nieuwsgierig deed ik de deur open. Het was mijn buurjongetje Lucas van vier. Drie turven hoog. In zijn hand een boekje van Jantje Beton. De drie euro per lot zou worden gebruikt voor iets nieuws op het schoolplein. Ach….het is voor het goede doel.

,,Ik heb twee boekjes meegenomen.” Dochter Pien gooit haar tas met sportkleding op de grond en duwt mij twee boekjes van ‘De Grote Clubactie’ onder mijn neus. ,,Twee?”, zeg ik verbaasd. Pien legt uit dat ze per 25 verkochte loten een lichtgevende frisbee krijgt. Als ze de meeste loten voor Circus Amersfoort verkoopt dan krijgt ze entreekaartjes voor de voorstelling ‘Junglebook’.

Leuk, maar ik weet inmiddels uit ervaring dat Pien na het verkopen van loten aan mij, oma en de buurvrouw er al snel klaar mee is. De rest van het boekje zal oningevuld terug worden gegeven.
De opbrengst gaat naar nieuwe circusspullen en ach….het is voor het goede doel! Ik vul braaf in dat ik drie loten à drie euro wil. Wel raar dat die organisaties in dezelfde maand hun loten of kaarten verkopen, bedenk ik me nog.

,,Hoofdprijs is een auto mam”, zegt zoon Teun even later wanneer hij terugkomt van de Karel Doormangroep. Dat klinkt aantrekkelijk! Het boekje van de ‘Nationale Scouting Loterij’ wordt voor mij op tafel gegooid.,, Twee euro vijftig per lot en een heel boekje voor 25 euro.” Ik pak mijn pen. Hoe meer loten, hoe groter de kans. En het is voor het goede doel.