Enorm trots op haar

,,Mam, moet je mijn hart voelen”, Puck zit naast me en pakt met een klamme hand mijn hand vast. Ze brengt onze handen naar haar borst. Inderdaad; keboem, keboem, keboem. Ik knijp even in haar hand en zeg; ,,Het is helemaal niet gek dat je zenuwachtig bent, het is ook niet niks Puck”.

Een week geleden kwam mijn dochter ‘s ochtends de trap aflopen en zei toen vastbesloten: ,,Ik ga mijn haar afknippen voor stichting Haarwensen, ik weet het helemaal zeker”. Ze had het er al eerder over gehad, maar nu had ze genoeg moed verzameld. Bij Stichting Haarwensen worden lange vlechten ingezameld waar weer nieuwe pruiken of -zoals ze het liever zelf noemen- haarwerken van worden gemaakt. Haarwerken voor kinderen met kanker die door chemokuren hun haar hebben verloren of voor kinderen die door een andere ziekte geen haar meer hebben. Nu is mijn dochter zo lief en stoer om haar prachtige goudblonde lange haren te doneren. Ze had op internet gekeken hoe het zou gaan en wat de eisen waren en ze was vastbesloten. Of ik wel snel een afspraak wilde maken met de kapper want ze was bang dat ze zich toch nog zou bedenken.

De afgelopen week heb ik vaak naar haar haren gekeken; vooral als we aan het fietsen waren en ze in de wind wapperden. Die prachtige lange haren ineens kort. Hoe zou het staan? Zou Puck spijt krijgen? Zou ze moeten huilen? Zou ík misschien een traantje laten?

We zullen het zo weten. Kapper Armand van ‘Haarmode Nanny’ op het Neptunusplein is bezig met een andere klant. Nadat deze man betaald heeft vraagt Armand ,,Wie gaat vandaag haar prachtige haar doneren?” Puck staat zenuwachtig op en loopt naar de kappersstoel. In alle rust kamt Armand haar haar en doet hij er een vlecht in. De vlecht is net lang genoeg; 25 centimeter. Hij legt Puck uit welke kapsels ze wel en welke ze niet meer kan laten knippen. Samen bekijken ze wat kapsels en Puck wijst aan hoe ze het ongeveer wil hebben. Ruim een half uur later staat ze weer buiten met een kort koppie. Ze heeft geen traan gelaten en ik ook niet.

Ik vind het zo moedig van mijn elfjarige dochter om deze -best wel drastische- keus te maken. Niet voor zichzelf, maar voor een ander kind dat Pucks haren straks hard nodig heeft. Potverdorie, wat ben ik enorm trots op haar! En wat heeft ze toch een groot hart.

Beugelbekkie

Ik krijg de hele dag het liedje “Beugelbekkie” van kinderen voor kinderen niet meer uit mijn hoofd. “Dat is goed voor later, oh daar twijfel ik niet aan…”. Daar gaan we dan maar van uit want Puck zal er aan moeten geloven; ze krijgt binnenkort een beugel. Om te beginnen een blokbeugel en dan daarna een slotjesbeugel. Puck heeft een beetje gemengde gevoelens. Aan de ene kant vindt ze het wel stoer, maar ja… zo’n blokbeugel in je mond is natuurlijk ook geen pretje.

We hebben in ieder geval een fijne vrouwelijke orthodontist met humor. Boven de tandartsstoel hangt een schilderij van twee rode tanden met slotjes erop. De orthodontist vertelde dat er vorige week een puber in de stoel lag en dat haar vader erbij was en zich hardop af vroeg wat het schilderij voor moest stellen. Zijn dochter antwoordde daarop bits; ”tanden, dat zie je toch wel. Sukkel”. De orthodontist was in de lach geschoten. Daarna zei de man enthousiast; “Dat schilderij is zeker gemaakt door mensen met een verstandelijke beperking”. Hij kwam hierop omdat in Amersfoort een atelier zit waar mensen met een handicap dikwijls prachtige schilderijen maken die ook verkocht worden. De orthodontist antwoordde hierop; “Nee hoor, dit schilderij heb ik gemaakt”. De man kon wel door de vloer zakken, maar de orthodontist vond het eigenlijk vooral heel grappig. Ik moest ook hard lachen maar was blij dat ik diezelfde opmerking niet had gemaakt. Had me zomaar kunnen overkomen.

Pmakerij 2014

“Is dit je slaapzak Puck?”, ik wijs naar één van de Nomad-slaapzakken. Puck schudt haar hoofd. “Nee, dat is hem niet…” Puck komt terug van een weekje theaterkamp en is net de bus uitgekomen. De één na de andere tas wordt de bus uitgegooid en het kost me moeite om de slaapzak van Puck te herkennen. Puck is namelijk niet de enige met een Nomad-slaapzak.

Gisteravond hebben we de voorstelling bekeken. ‘Peter Pan’ was dit jaar het thema. De voorstelling was grappig, ontroerend en ik kreeg echt bewondering voor de leiding die al die kinderen een kostelijke week hadden bezorgd.
Alleen was mijn dochter gisteravond moe. Zo moe…. Ze had de tranen in haar ogen staan na de voorstelling. Ik knuffelde haar flink en ze fluisterde in mijn oor; “mam, eigenlijk wil ik nu het liefst naar huis”. Tja, wat doe je dan? Het leek mij beter om haar daar toch te laten zodat ze samen met de anderen het feest zou meemaken en de volgende dag met de andere kinderen haar spulletjes kon inpakken. Maar om eerlijk te zijn; mijn moederhart brak. Met tranen in mijn ogen reed ik na de voorstelling naar huis.

Vandaag kwam ze dus weer terug en wat ik niet had verwacht; ze was vrolijk en kletste de hele weg naar huis over hoe leuk het wel niet was geweest. Ze ratelde maar door en vertelde dat ze het enorm jammer vond dat het kamp was afgelopen en dat ze een jaar moest wachten tot ze weer mocht. Thuisgekomen heb ik samen met Puck haar tas leeggemaakt. De vloer lag bezaaid met veel vieze kleren, sokken waar je soep van kon koken en een kort broekje dat ik niet thuis kon brengen. Heb meteen de wasmachine aangezet. Ik dacht aan de afgelopen avond en het zware gevoel in mijn maag. Mijn man had gelijk gehad; “als wij weg zijn dan is de heimwee vast snel over”. Loslaten Nienke, loslaten…. het kost me nog steeds veel moeite.

 

Bokketrap 2014

 “Wat is dat nou voor rare actie… nooit wil je fietsen, en nu je een tocht kunt maken langs kroegen ben je ineens wel actief. En dan moeten de kinderen ook nog eens mee….” Dit was mijn reactie twee jaar geleden toen Marcoen met Pim en Puck de “Bokketrap” ging fietsen. Ik weet nog dat ik flink pissig was omdat ik het echt heel stom vond. Hoe vaak had ik niet voorgesteld om eens met het hele gezin een stukje te fietsen? De reacties waren steevast zo ‘lauw’ dat ik het er maar bij liet zitten. En nu…. nu was meneer wel ineens enthousiast. Grrrr….  De kinderen werden meegesleept en Puck werd halverwege naar huis gebracht omdat de ruim 30 km toch wel een beetje veel was voor Puck op haar kinderfiets. Het jaar daarop deden Marcoen en Pim weer mee, maar ik bleef uit koppigheid thuis. Stom vond ik het. Heel stom!

Dit jaar liet ik mijn koppigheid varen; het leek me namelijk wel een leuke manier om de Eerste Paasdag door te komen. Ik heb namelijk weinig met Pasen en om nu thuis naar een paar eieren te gaan zitten staren…daar had ik geen zin in. Verder wilde ik wel graag iets met zijn vieren ondernemen en nu Puck een ‘volwassen’ fiets had was het voor haar ook makkelijker te behappen.

Na het ontbijt begonnen we bij ‘de Vereeniging’ bij de Eemhaven, daar werden de vlaggetjes aan onze fiets gemonteerd. Verder fietsten we langs Biercafé Zomaar, Café de Dikke, Jackson5 in Stoutenburg, Eetcafé Dims en de Nieuwe Erven. Overal namen we een drankje en kregen we een hapje. Wat grappig was, na een paar lokaties herkende je steeds meer medefietsers en werd de sfeer steeds losser. Dat kwam waarschijnlijk ook wel door de Bokbiertjes. Het was echt een flinke tijd geleden dat ik aan het bier zat, maar zo in combinatie met de fietstocht was het erg lekker.

Ik denk dat een familie-traditie geboren is. Voor de komende ‘Bokketrappen’ heb ik wel een goed voornemen; niet zomaar achter iemand anders met vlaggetjes aanfietsen. Gewoon zelf goed de routebeschrijving lezen. Scheelt toch een paar kilometers.

Trots

Ongelooflijk. Zulke jonge kinderen en dan al zo’n wervelende show. Puck had vandaag haar afsluitende Circusvoorstelling en ik moet zeggen dat ik er erg blij van werd. Er zat tempo in de show, het was grappig, het zag er prachtig uit en het was zelfs op sommige momenten super spannend. Dit jaar deed Puck mee aan de trapeze-act. Ze was zelfverzekerd en deed trucks die ik haar absoluut niet na zou kunnen doen. Wat me opviel was het feit dat de kinderen elkaar goed hielpen, op elkaar letten en dat ze er best relaxed uitzagen.

Hulde aan al die trainers van Circus Amersfoort die zich steeds weer inzetten om al die verschillende kinderen te helpen hun angsten te overwinnen en die ervoor zorgen dat de kinderen stuk voor stuk boven zichzelf uit kunnen stijgen. Puck ging elke dinsdagmiddag met veel enthousiasme richting de Circusschool aan de Soesterweg en kwam meestal moe maar zeer voldaan terug. Nu ik deze voorstelling heb gezien begrijp ik ook waarom!

Voor Puck was het ook erg fijn dat -naast haar papa, mama en broer- ook oma en opa, haar twee beste vriendinnen en hun moeders er bij waren. Na afloop kreeg ze bloemen en thuisgekomen moest ze wel even slikken; jammer dat het weer voorbij was. Maar…. volgend jaar; nieuwe ronde, nieuwe kansen.


Trots, blij & gelukkig

 

Trots, blij en gelukkig. Dat zijn de woorden die het beste passen bij het gevoel dat ik vanmiddag had. Trots op het feit dat ik al zo’n grote dochter en zo’n stoere zoon heb. Blij omdat ze zonder mopperen de bijna dertig kilometer hebben meegefietst. En gelukkig omdat we vandaag een feestje hadden in een hele grote zandbak; de Soesterduinen. Een vriendin vierde daar haar zevenenveertigste verjaardag en wij waren ook uitgenodigd. Met wat flessen wijn, bier, worstjes en zoutjes fietsten we richting het feestje. De heenweg was een stuk langer dan de terugweg. Oftewel, op de heenweg raakten we een beetje van het padje af; we zaten ineens bij vliegbasis Soesterberg. Lang leve de routeplanner op het mobieltje dat ons uiteindelijk naar de afgesproken lokatie bracht. Bij de duinen aangekomen moesten we nog even goed kijken bij welke slingers onze jarige job zat, maar toen we ze eenmaal gevonden hadden konden we genieten van mooie gesprekken, heerlijk weer en lekkere hapjes. De kinderen vermaakten zich prima en ook Marcoen en ik hadden het naar ons zin. Toen we een paar uur later weer terug reden realiseerde ik me weer eens hoe rijk ik ben. Sinds Puck een fiets heeft die even hoog is als de mijne is het net alsof we in een nieuwe fase zijn beland; de gesprekken worden anders, het hele kinderlijke is aan het verdwijnen. Verderop wapperen de haren van Pim en Marcoen, ook zij zijn in gesprek. We fietsen met zijn vieren stevig door. Wat is dit een heerlijke dag!

Brainstorm

Daar zitten ze dan, Puck en Greet, in het zonnetje achter in de tuin van Greet. Ze zijn aan het brainstormen. Het is een brainstormsessie over een nieuw te ontwikkelen training voor kinderen zoals Puck; een soort mindfulnesstraining speciaal voor kinderen.

“Als je ergens voor het eerst komt, waar denk je dan aan?” Greet kijkt verwachtingsvol naar Puck. “Eh…nou….”. Puck moet er nog even inkomen. Ze vind het moeilijk om antwoord te geven. “Puck, alle antwoorden zijn goed hoor!”, Greet spreekt haar bemoedigend toe. Naarmate de middag vordert gaat het steeds beter en komt Puck steeds meer los.

“Dank je voor je antwoorden Puck! Nu heb ik twee titels in mijn hoofd die bij de training zouden passen. Welke zou jij kiezen”  Greet noemt de twee verschillende titels en Puck kiest één van de twee uit. Dat gaat hem ook worden, Greet en Puck zijn het eens.

Het wordt een training voor kinderen die zich af en toe wat wiebelig voelen. Die onzeker zijn en dat uiten door zich terug te trekken of juist door heel hard te schreeuwen. Het moet toch heerlijk zijn om dan van Greet wat handvatten te krijgen. Hoe sta je letterlijk en figuurlijk stevig in je schoenen? Hoe trek je grenzen? Hoe durf je toch dingen te zeggen? Waar ligt je kracht? Als er iemand is die dat volgens mij bij kinderen kan bereiken is dat wel Greet. Niet zweverig of vaag, maar vanuit onderlinge kindermassage en oefeningen uit mindfulness en rots en water. Voeg daarbij spontane “Greet-acties” en je hebt een paar gezellige, zinvolle middagen. Binnenkort hebben we een foto-sessie voor de folder en de website van Greet. Kortom: wordt vervolgd. Voor wie nu alvast even wil kijken op de website: www.greetblok.nl

Kinderen voor Kinderen

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik zat in de zesde klas van de lagere school “Sint Maarten” in Bolsward en dat jaar was de eerste keer dat we over “Kinderen voor Kinderen” hoorden. Ik zie nog een aflevering van schooltelevisie voor me die we mochten kijken in de bibliotheek van de school. Daar zag ik ‘Op een onbewoond eiland’ en ‘ik heb zo waanzinnig gedroomd’, het waren de eerste liedjes in een hele reeks. Ik kon deze, en al de andere liedjes uit die beginperiode meezingen en ik droomde dat ik ooit eens in het koor kon komen, hoewel ik ook wel begreep dat kinderen uit Friesland geen kans maakten; het was veel te ver naar het Gooi. Dat was in 1981. Vandaag -32 jaar later- sta ik met mijn 10-jarige dochter in Vredenburg, Utrecht te kijken naar het “Kinderen voor Kinderen Concert”. Er worden opnames gemaakt en ik sta verbaasd van de kwaliteiten van deze kinderen. Niet alleen zingen ze prachtig, ook kunnen de meeste kinderen enorm goed dansen. De rode tuinbroeken van de jaren tachtig zijn ingeruild voor blitse, kekke, outfits. Af en toe kijk ik naar rechts. Daar zit Puck. De ene keer kijkt ze ingetogen en vol concentratie, bij een ander lied staat ze mee te swingen. Ik weet niet wie van ons het meest geniet…..

http://www.youtube.com/watch?v=GRWniRDgD9Q

Dromen

“….En daarom een applausje voor Puck!”. Juf Anneke begint te klappen en ook de klasgenootjes van Puck  klappen in hun handen. Puck schrikt wakker uit haar gedroom en kijkt haar klasgenootje Anita vragend aan.  “Waarom klappen jullie?” vraagt Puck zacht terwijl het geklap verstomt. “Je hebt als enige de ‘Lees in Beeld-toets’ foutloos gemaakt”, fluistert Anita. 

Puck fietst naast me terwijl ze vol enthousiasme vertelt over dit glorieuze moment. Ze giechelt en kan zelf ook lachen om haar gedroom in de klas. Soms maken die momenten van ‘zich niet kunnen concentreren’ haar erg verdrietig, maar vandaag zag ze de humor er wel van in, vooral ook omdat ze -naast de foutloze toets- een Taal- en Spellingslesje binnen de afgesproken tijd af had. Een unicum. 

 

Hittegolf

Het was de warmste dag van het jaar 2003; ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Op die dag, 7 augustus, werd Puck geboren. ’s Ochtends om 2 minuten over 8 kwam ze op de wereld, gewoon thuis in de huiskamer. De thermometer stond op dat moment op 24 graden, die dag zou het uiteindelijk 35 graden worden.

Het zweet gutste van ons lijf, baby Puck had ondertemperatuur en we moesten haar warm houden in dekentjes. De taart die mijn moeder meebracht zakte al snel in elkaar,  slagroom kloppen had geen nut, de visite had het warm, maar wat een feest was het. Terwijl wij eigenlijk gerekend hadden op een ‘Teun’ was ik bevallen van een dochter en werd het dus een ‘Puck’. Samen met Pim een koningskoppel! Een droom kwam uit….

We zijn nu bijna tien jaar verder en het is weer warm. Dochter Puck hangt met haar lange benen over de leuning van de bank. Geen ondertemperatuur. Wel straalt ze dezelfde loomheid uit die ik ervaar. Nog een paar weken en we vieren haar tiende verjaardag. Kleine meisjes worden groot…..