Kerstengel

Dat had ik even niet verwacht toen ik thuiskwam uit mijn werk. De kerstboom stond al klaar en de drie dozen met kerstspullen stonden er naast. Puck had er nog niets uitgehaald, maar aan haar blik zag ik dat het niet al te lang meer moest duren. Eigenlijk had ik geen zin. Ik had dit woensdag willen doen, maar er zat niets anders op. De dozen werden uitgepakt en dochterlief heeft eigenhandig alle ballen en andere voorwerpen in de boom gehangen. Rode ballen, paarse ballen, groene ballen, voetballen, sneeuwmannen, je kunt het zo gek niet bedenken of ze hangen in onze boom. Hij lijkt dan ook in het niets op de bomen uit de VT-wonen of andere tijdschriften waarin mooie huiskamers te zien zijn, met stijlvolle meubels en dito kinderen. Onze boom is tenminste authentiek. Ik heb wel al voorzichtig aangekondigd dat we volgend jaar een boom doen in één of twee kleuren: zilver of/en rood. Moet ik wel zorgen dat de gekleurde ballen in een doos komen die we helemaal achterin zetten met als opschrift: “Niet openen”. Want al deze kitscherige kerstversiering weggooien wil ik niet; wie weet ga ik al die bonte ballen toch nog eens missen.

De lamp heb ik al wel versierd in rood met zilver….. Staat best mooi en stijlvol!

Kralen

Dat viel nog niet mee, want waar kon je die ringetjes voor gebruiken, en hoe moet je twee stukjes ketting op een juiste manier aan elkaar rijgen? Puck en ik hebben in ieder geval een gezellige middag gehad. Een beetje pielen met kraaltjes, ijzer en tangetjes. Het deed me denken aan vroeger, toen ik een keer –tenminste zo herinner ik me het- een hele zomervakantie lang armbandjes heb zitten maken met mijn zus. Toen hadden we overigens niet zo’n uitgebreide doos bij ons; gewoon een tangetje, kleine kraaltjes en een lang stuk ijzer. Ik merk wel dat ik er weer in moet komen. Binnenkort maar eens een workshopje volgen zodat we iets verder komen dan kraaltje, rondje, kraaltje, rondje…..   

 

Surprise!

Het is niet zo erg als drie jaar geleden, toen Pim in groep vijf zat.  Toen hoorde ik pas een dag voor het Sinterklaasfeest dat Pim een surprise moest maken.  Pim weet het ook nog goed; het was een surprise voor Toon. Op het laatste moment, met veel stress erbij, hebben we een soort van hockeyveld gemaakt. Dit nooit meer, dacht ik toen. Ahum. De stress is dit jaar wel iets minder groot omdat we al vier dagen voor de deadline ermee bezig gingen, maar de ergenis was vergelijkbaar. Pim heeft leuke ideeën, dat is het punt niet, maar aan de uitvoering schort het nog al eens. Vooral aan het tempo van de uitvoering.

Nu moeten we dit jaar  niet alleen Pim, maar ook Puck begeleiden bij het maken van een surprise. Puck had afgelopen week bedacht dat we wel iets konden doen met papier-maché. Ik kreeg een soort nachtmerrie, waarbij de hele kamer vol met proppen natte krant lag. De behanglijm zat overal op, mijn handen en armen zaten onder,  en de vorm die we hadden gemaakt was onherkenbaar. Met zweet op mijn voorhoofd werd ik wakker; Nee, geen papier-maché in ons huis. Dat was zeker.

Uiteindelijk is het iets redelijk simpels geworden, beide kinderen zijn helemaal klaar met hun surprise. De gedichten zijn uitgeprint en de cadeautjes zijn mooi weggewerkt in de verpakking.  Marcoen en ik kijken elkaar tevreden aan. “Zo, die klus hebben we weer mooi geklaard dit jaar”. 

Achtste groepers huilen niet

Ik hoor gestommel boven, een kwartiertje geleden had ik Puck welterusten gekust, maar ze was dus nog wakker. De deur gaat open en ik zie haar blote voeten op de trap. Even later zie ik een betraand gezicht. “Mama, ik ben zo verdrietig…..”.

Ik begrijp het. Een half uurtje geleden kwam ik naar haar toe om haar welterusten te wensen en toen was ze net bezig in het boek “Achtste groepers huilen niet”. Ze was bijna bij het laatste hoofdstuk en ze vroeg of ik nog anderhalve bladzijde wilde voorlezen voordat ze het boek weg zou leggen.

Dat deed ik, maar ik viel meteen in het meest heftige stuk van het boek: “….Twee dagen later overleed Akkie” las ik.  Puck keek me met verschrikte ogen aan; “Overleed?” vroeg ze. “Is dat hetzelfde als doodgaan?” Ze kon het bijna niet geloven. Het was zo’n leuk boek geweest dat ze er niet aan had gedacht dat de hoofdpersoon ook kon overlijden. Ze dacht echt dat Akkie beter zou worden en daarom was ze nu in tranen.
We gingen samen op de bank zitten en hebben elkaar even goed geknuffeld. Ik vertelde haar over een boek dat ik zelf had gelezen toen ik haar leeftijd had. “Vlinder voor Marianne” heette het. Het precieze verhaal weet ik niet meer, maar ik weet nog dat een ziek meisje, Marianne, een cocon had en dat op de dag dat zij stierf uit de cocon een prachtige vlinder kwam. Ik heb gebruld, toen ik dat las. Het was zo’n heftig boek, dat ik het nu nog weet. “Mam, zei Puck nog, ik denk niet dat ik die DVD van ‘Achtste groepers huilen niet’ nog wil zien. Of misschien toch, samen met jou…. “

 

Hallo Oma

“Nee, ik kan je niet zien. Jij mij wel? Oh, wacht….dan kan ik de taartjes laten zien die papa en ik gebakken hebben.”

Oma Anneke is gisteren samen met haar zus naar Canada afgereisd om daar hun broer te bezoeken. Een hele stap, want dit was de tweede keer in 79 jaar dat ze vloog en de eerste keer dat ze met het vliegtuig over de oceaan zou vliegen. Een week blijft ze weg, maar het idee dat Oma zo ver weg zit was voor dochter Puck wel even slikken. Gelukkig bestaat er “skypen” en zo kwam het dat Puck vandaag vlak voor het toetje contact had met Oma in Canada. Gewoon vanaf de bank met haar iPod Touch en het kost niets. Heel wat anders dan 1 x in de twee weken op zondagavond vanuit Australië  vanuit een telefooncel naar huis bellen, zoals ik deed tijdens mijn wereldreis in 1991. Toen was ik vaak binnen een paar minuten door mijn ‘beltegoed’ heen.

Knip

Natuurlijk had ik het zelf wel even kunnen knippen, maar Puck wilde ook graag eens een keertje naar de kapper. De laatste keer was ruim een half jaar geleden denk ik, misschien zelfs wel langer. Gisteren was het zover. Na afloop van de knipbeurt vroeg kapster Jessica of ze ook een staart moest maken bij Puck, of een vlecht. Keuzes, keuzes…..altijd moeilijk voor onze jongedame. Het werd een vlecht, een strakke. Dat was wel wennen voor Puck; ‘van voren lijkt het wel bijna kaal’, zei ze, toen we de kapsolon uit waren. Je mag het nu ook gewoon los doen hoor, zei ik. Ik zag namelijk de twijfel over het kapsel in haar ogen. Maar dat wilde ze niet, daarvoor was dit kapsel toch te bijzonder en ze wilde het nog laten zien aan haar klasgenoten vandaag. Maar toen ze gisteravond onder de douche ging, deed ze de vlecht er toch uit. Het past niet goed bij haar, vond ze. En ze had gelijk. Vandaag weer lekker naar school zonder vlecht. Wel met een staartje, dat wel. Maar die zit op zijn ‘Pucks’.

Bieb

“De biebboeken hadden vandaag terug gemoeten”, zeg ik tegen onze boekenwurm. “Oh, echt? “ is haar antwoord. Het staat met grote letters op de kalender, maar ik heb het niet gezien. Had het niet gezien; nu dus wel, maar nu ben ik aan het koken en is de bibliotheek al dicht. Omdat Puck zo’n boekenwurm is neemt ze meestal het maximum aantal boeken mee. Zo ook deze keer; 10 stuks. Dat betekent 1,50 euro boete per dag, ben dan ook blij dat ik er nu ‘al’ aan gedacht heb.

Terwijl ik het vlees sta te braden herinner ik me dat ik via internet kan verlengen. Lang leve internet. Even een pasnummer invoeren, op het knopje verlengen drukken,  en ik heb nog 3 weken om ze terug te brengen. Herstel: Heeft Puck nog 3 weken om ze terug te brengen. Zonder boete 😉

Spel en knikkers

Erg enthousiast waren we niet toen Puck een paar maanden geleden tegen ons zei dat ze mee wilde doen aan “Kinderen voor Kinderen”. Onze dame zingt wel aardig en is enthousiast, maar dat is niet genoeg dacht ik. Dat, samen met haar verlegenheid, zorgde ervoor dat ik bang was dat het tegen zou vallen. Maar ze zette toch door. Ze koos een liedje, oefende het liedje tijdens onze vakantie in Italië en verzon een dansje.

Het liefst had ze de hele klas bij de voorrondes uitgenodigd, maar dat vonden we geen goed idee, want ze stond voor het allereerst op een podium…. We hadden ook met haar besproken dat de kans dat ze door zou gaan naar de volgende ronde niet groot was omdat er zoveel kinderen mee deden. Kortom; eigenlijk dekten we ons aan alle kanten in.

Gistermiddag was het zover en stond ze in Soest op het podium tijdens een regionale voorronde. En mijn mond viel open; ze deed het helemaal niet slecht.

Ze kwam wat verlegen over, maar eerlijk is eerlijk; ze stond haar mannetje. Eigenlijk was ik gewoon opgelucht. Ik was bang dat ze de tekst zou vergeten, het dansje niet meer zou weten, verlegen rond zou kijken, zou huilen van de spanning. Maar niets van dat alles.

Wat was dat toch voor rare houding van mij? Wilde ik haar behoeden voor teleurstelling, was ik bang dat ze af zou gaan, projecteerde ik mijn eigen faalangst op haar? Achteraf bleek dat niet nodig. Puck is een enorme doorzetter en daarmee komt ze volgens mij nog ver in haar leven.  En het zet me aan het denken; ik zou een voorbeeld moeten nemen aan mijn dochter; mijn dromen volgen. Ergens aan beginnen en er keihard voor knokken. Met het enthousiasme dat mijn dochter uitstraalt. Dan moet het toch lukken?

PS, half oktober hoort Puck of ze door gaat of niet. Wat mij betreft is ze al een winnaar.

Piep

Terwijl ik aan het strijken ben hoor ik een piep. Inmiddels wel herkenbaar, maar deze keer niet in de tuin maar bijna bij mijn tenen. Ik doe een klein sprongetje achteruit en zie dat poes Panter deze keer wel een hele grote kikker binnen heeft gebracht. Gelukkig heb ik een dochter die van diertjes houdt. Zij pakt het beest heldhaftig op. Pas toen ik de foto beter bekeek zag ik dat het leek of de kikker zijn ‘handen’ voor zijn ogen hield. Ik dacht ook even een kroontje te zien. Maar Puck had geen behoefte aan een prins… 

Zeven meiden op de bank

Ik dacht dat ze geen ‘pap’ meer konden zeggen, na het gourmetten… Maar dat is niet zo; zeven meiden van rond de negen jaar zitten op de bank een paardenfilm te kijken en genieten ondertussen van een flinke bak popcorn. Ze vieren Puck haar verjaardagsfeestje.

Was het vorig jaar nog cupcakes versieren, dit jaar wilde Puck heel graag een slaapfeestje geven en gourmetten. Dat leek ons best een goede combinatie en tot nu toe gaat het ook heel goed. Ze hebben heerlijk zitten eten en ik dacht dat er niets meer bij zou passen, maar dat was dus onzin. De bak popcorn is al leeg…

Grappig, hoe je merkt dat je kleine meid toch steeds wat groter wordt. Haar favoriete kleur is niet meer roze, maar paars. Ze houdt van alles wat met paarden te maken heeft. Wordt steeds meer bewust van wat ze mooi vindt en wat niet. Weet steeds meer over de wereld en krijgt een eigen mening. En schiet de hoogte in. Negen jaar alweer. Ik kijk naar mijn dochter en zie haar genieten. Genieten van de film en van haar vriendinnetjes. En ik geniet van haar twinkelende ogen. Kleine meisjes worden groot!