Afrekenen

Hij valt mij op. Zijn rode jack is verkleurd, zijn lange haren hangen slordig om zijn gezicht. Hij pakte een rol koekjes en doet die in zijn mandje. Daarin ligt ook een blikje bier. Wanneer ik aan de kassa zou zitten zou ik hem er misschien wel tussenuit pikken voor een tassencontrole. Ik schrik van mijn eigen gedachten. Ook ik heb mijn vooroordeel al klaar.

\Als een kip zonder kop loop ik door de Dirk van der Broek bij de Nieuwe Poort. Ik kom hier nooit maar raadslid Youssef el Messaoudi twitterde dat zijn tas was gecontroleerd bij de kassa. Op zich vond hij dat geen punt want het beleid is alle tassen te controleren, maar de vier mensen voor hem hoefden hun tas niet te laten zien. Youssef baalde dat het beleid selectief werd toegepast.

Ik wilde wel eens zien hoe dat in zijn werk ging en besloot tot participerende journalistiek. Aan het begin van de winkel staat inderdaad een bord met: “Onze medewerkers vragen u aan de kassa de inhoud van uw boodschappentas te laten zien” Het idee dat ze mijn tas controleren vind ik heel onprettig. Deels omdat het in mijn tas vaak net zo’n chaos is als in mijn hoofd en deels omdat ik altijd bang ben om per ongeluk iets mee te nemen.

Na een rondje winkel sta ik met broccoli en ontbijtgranen bij de kassa. Ik doe extra verdacht maar ik word niet gecontroleerd. De mensen voor en na mij ook niet. Waarom zou de caissière Youssef wel hebben uitgekozen voor een tassencontrole? Was dit omdat hij raadslid is en je die sowieso niet zomaar kunt vertrouwen of had het te maken met zijn licht getinte uiterlijk?

Om alle schijn van discriminatie of vooringenomenheid te voorkomen heb ik een oplossing. Alle klanten krijgen bij de kassa drie dobbelstenen. Wanneer je drie dezelfde getallen gooit wordt je tas gecontroleerd. Maar wanneer je drie keer zes gooit heb je mazzel; dan krijg je het duurste product dat op de lopende band ligt cadeau. Zo heeft iedereen even veel kans om zijn tas te moeten laten controleren en zit er ook nog een feestelijk element aan. Reken je meteen af met willekeur!

In de politiek

Het lijkt me wel wat: met mijn eigen partij in de gemeenteraad. ‘Amersfoort Enzofoort’ zou ik de partij noemen. Bekt wel lekker. En de speerpunten? Zorg, cultuur en duurzaamheid.Ik heb de dinsdagavond nu nog vrij, dus dat komt goed uit. De rest van de week kan ik besteden aan het lezen van stukken en het discussiëren over belangrijke zaken. Dat zou ik dan doen in het KAdECafé of de bibliotheek want ik denk dat ik daar meer inspiratie krijg dan in het aftandse stadhuis dat gerenoveerd gaat worden.

Wat mij ook wel leuk lijkt; eindelijk eens door de wandelgangen lopen. Verder vaak lunchen en af en toe een toneelstukje opvoeren bij een raadsvergadering. Want ik heb begrepen dat de beslissingen vaak al eerder zijn genomen en de discussies en stemmingen tijdens de raadsvergaderingen vooral voor de show zijn. Als cultuurliefhebber ben ik dol op toneel dus dat zit wel goed.

Ik zou wel in de buurt willen zitten van de tweelingzussen Rita en Bettie van Plateringen. Zij willen de komende verkiezingen mee doe met hun partij ‘Amersfoort Anders’. Ze vragen zich bij elk politiek initiatief af; “worden we daar gelukkiger van?”. Zo niet, dan moet er een streep doorheen. Het lijkt mij een gezellig stel. Zij willen dat geluk centraal staat in het besturen van de stad en niet het geld. Klinkt goed, maar als ik in de raad zou komen, zou ik toch mijn best doen om met  een realiseerbaar partijprogramma te komen. Helaas kost bijna alles geld. Roepen dat geluk centraal moet staan is mij wat te gemakkelijk.

De zussen willen afstand nemen van ‘het voortdurende zeiken, zeuren en zielig doen dat de plaatselijke politiek nu kenmerkt.’ Daar zeggen ze wat. Het is inderdaad vaak gezeur en gezeik. Dat zie je ook terug op twitter.  Volg de raadsleden maar eens en lees hoe ze op elkaar reageren. Af en toe heb ik last van plaatsvervangende schaamte als ik de rotopmerkingen lees. Er is weinig respect naar elkaar toe.

Nu ik er zo over nadenk… Die stukken die ik dan moet lezen. Geen dinsdagavond meer vrij.  De venijnige respectloze opmerkingen via twitter. ‘Word ik daar gelukkig van?’. Ik denk het eigenlijk niet. Streep er doorheen!

 

Om de tafel

De hele dag niets eten en drinken en pas ’s avonds na het ondergaan van de zon gaan eten. Ik kan me er niets bij voorstellen en ik zou het ook niet kunnen. Ook kan ik mij niet voorstellen dat er een God bestaat die dat belangrijk vindt. Maar om een periode te vasten en stil te staan bij het leven, tot bezinning te komen en de tijd en rust te nemen om zaken te overdenken heeft wel iets moois en sereens.

Raadslid Youssef el Messaoudi heeft de afgelopen weken ook nagedacht en hij denkt dat het goed zou zijn wanneer politie en burgemeester aanwezig zouden zijn bij een gezamenlijke iftar, een uitgebreide avondmaaltijd tijdens de Ramadan. Volgens El Messaoudi kan het een belangrijke brugfunctie vervullen en de kloof dichten tussen de verschillende bevolkingsgroepen in de stad. Liefde gaat door de maag, zal hij hebben gedacht, en het zorgt voor verbinding. En ik geef hem daarin gelijk.

Volgens El Messaoudi zijn de politie en de burgemeester niet zo happig en hij vindt dat de politie juist in deze periode met jongeren uit de wijk Koppel om de tafel zou moeten. Hier ben je mij kwijt. Zou hij bedoelen dat het goed is dat ze eens op een normale manier met elkaar kennis maken in plaats van elkaar te ontmoeten tijdens rellen op de Meridiaan? Wanneer er problemen zijn met –of eigenlijk door- jongeren in de wijk Koppel, waarom moet de politie dan midden in de nacht gezellig samen met ze eten voor de verbinding?

Laat die jongeren zelf eens aansluiting zoeken. Misschien kunnen ze het initiatief nemen en bijvoorbeeld meedoen aan NL doet, dat jaarlijks georganiseerd wordt door het Oranje Fonds. Of misschien kunnen zij zich als vrijwilliger inzetten om speeltoestellen op te knappen in de verschillende speeltuinen in de stad. Met natuurlijk een hapje en drankje na afloop, samen met de buurtbewoners en de wijkagent. Dan weet ik bijna zeker dat burgemeester Bolsius ook wel even langskomt voor een praatje en een sapje. Kortom. Bruggen slaan, daar ben ik dol op. Samen eten ook. Maar de organisatie daarvan bij de gemeente leggen vind ik raar. Dat is de wereld op zijn kop. Ramadan Moebarak!