Om de tafel

De hele dag niets eten en drinken en pas ’s avonds na het ondergaan van de zon gaan eten. Ik kan me er niets bij voorstellen en ik zou het ook niet kunnen. Ook kan ik mij niet voorstellen dat er een God bestaat die dat belangrijk vindt. Maar om een periode te vasten en stil te staan bij het leven, tot bezinning te komen en de tijd en rust te nemen om zaken te overdenken heeft wel iets moois en sereens.

Raadslid Youssef el Messaoudi heeft de afgelopen weken ook nagedacht en hij denkt dat het goed zou zijn wanneer politie en burgemeester aanwezig zouden zijn bij een gezamenlijke iftar, een uitgebreide avondmaaltijd tijdens de Ramadan. Volgens El Messaoudi kan het een belangrijke brugfunctie vervullen en de kloof dichten tussen de verschillende bevolkingsgroepen in de stad. Liefde gaat door de maag, zal hij hebben gedacht, en het zorgt voor verbinding. En ik geef hem daarin gelijk.

Volgens El Messaoudi zijn de politie en de burgemeester niet zo happig en hij vindt dat de politie juist in deze periode met jongeren uit de wijk Koppel om de tafel zou moeten. Hier ben je mij kwijt. Zou hij bedoelen dat het goed is dat ze eens op een normale manier met elkaar kennis maken in plaats van elkaar te ontmoeten tijdens rellen op de Meridiaan? Wanneer er problemen zijn met –of eigenlijk door- jongeren in de wijk Koppel, waarom moet de politie dan midden in de nacht gezellig samen met ze eten voor de verbinding?

Laat die jongeren zelf eens aansluiting zoeken. Misschien kunnen ze het initiatief nemen en bijvoorbeeld meedoen aan NL doet, dat jaarlijks georganiseerd wordt door het Oranje Fonds. Of misschien kunnen zij zich als vrijwilliger inzetten om speeltoestellen op te knappen in de verschillende speeltuinen in de stad. Met natuurlijk een hapje en drankje na afloop, samen met de buurtbewoners en de wijkagent. Dan weet ik bijna zeker dat burgemeester Bolsius ook wel even langskomt voor een praatje en een sapje. Kortom. Bruggen slaan, daar ben ik dol op. Samen eten ook. Maar de organisatie daarvan bij de gemeente leggen vind ik raar. Dat is de wereld op zijn kop. Ramadan Moebarak!

Discipline, uithoudingsvermogen en zelfbeheersing

,,Heerlijk…”, zegt meneer Enzofoort nadat hij een slokje van zijn bier heeft genomen. We zitten op het bankje voor ons huis. Aan het eind van de middag kunnen we daar nog net van de zon genieten voordat één van ons gaat koken. Ik kijk op mijn horloge; twintig over vijf. Nog een minuut of tien en dan moet ik toch wel eens beginnen. Mijn wijnglas is bijna leeg. Ik zwaai naar een buurvrouw die voorbij fietst.

Veel mensen uit onze wijk Kruiskamp zullen nooit zo buiten zitten met een biertje of glas wijn. Zij drinken überhaupt niet. Voor veel wijkgenoten zit zelfs een glas appelsap in de tuin er niet in de komende weken; de Ramadan is begonnen. De maand van de inkeer. Tussen zonsopkomst en zonsondergang mag er niet gegeten, gedronken of gerookt worden. Poeh… Het lijkt me een enorme opgave. Helemaal omdat de dagen momenteel erg lang zijn en de nachten vrij kort. Hoe heerlijk is het niet om op een zonnige, warme dag naar de kraan te lopen en een koel glas water in te schenken? Hoe moeilijk is het om je maag te voelen en dan toch door te werken of er niets aan de hand is?

Discipline, uithoudingsvermogen en zelfbeheersing, daar gaat het om tijdens de Ramadan. Ik wou dat ik dat had op het gebied van eten en drinken. Hoe vaak heb ik me al niet voorgenomen om van maandag tot en met donderdag geen wijn te drinken voor het slapen gaan. En al die keren dat ik begon met een dieet. Ze zijn niet te tellen! Helaas is mijn wil niet sterk genoeg. Om over mijn doorzettingsvermogen maar te zwijgen. Ontzag. Dat is het woord dat bij de Ramadan past. Ik heb ontzag voor mensen die kunnen vasten. Ergens begrijp ik het ook niet goed; dat je je een maand lang van alles ontzegt omdat dat zo is voorgeschreven door je geloof.

Terwijl ik naar de keuken loop zie ik de minaret van de Mevlana moskee aan de Van Galenstraat. Even is er de twijfel; zal ik deze maand dan toch eens gaan minderen wat wijn en andere calorieën betreft? Ik ben bang dat ik het niet ga redden. Gebrek aan discipline…