Wipkipdip

Klimmen en klauteren over boomstammen, kruipen door het groen en klooien met zand en modder. Het liefst nog met een waterpomp erbij zodat ik de kinderen na afloop flink af moest drogen en uit moest schudden om te voorkomen dat overal in huis zand zou komen te liggen. Ik kon Teun en Pien vroeger niet blijer maken. Ook een schommel of klimrek deed het goed. Maar wipkippen? Daar waren ze al snel op uitgekeken. Die zijn maar heel even leuk.

Toen ik klein was waren ze er al, die kippen. Ontworpen door een Deense Kunstenaar.Eerst alleen in de vorm van een kip, later ook met andere dieren. Goed voor het evenwicht van de allerkleinsten. Grotere kinderen vinden het vooral leuk om er wild mee heen en weer te zwaaien. Als je goed om je heen kijkt zie je overal in Amersfoort: kleine pleintjes met hier en daar een glijbaantje, tuimelrek of wipkip. Soms zie je een verdwaalde oma met een kleinkind, maar vaak is het er stil.

Om die en andere speelplekken een stuk aantrekkelijker te maken organiseert de gemeente Amersfoort wandelingen door de wijk. Samen met kinderen en buurtbewoners wordt gekeken hoe de pleintjes aantrekkelijker kunnen worden voor kinderen van alle leeftijden. Zo wordt er morgen en maandag gewandeld in Schothorst, is woensdag Schuilenburg aan de beurt en een dag later Randenbroek.

Het is dat ik niet in die wijken woon en dat Teun en Pien inmiddels te oud zijn anders had ik het wel geweten; dan hadden we meegewandeld. Het is toch super dat de kinderen invloed kunnen hebben op de speelplekken in hun eigen buurt? Willen ze boomstammen, een grasveld of een moestuintje? Of willen ze juist wat meer kleur op de al bestaande pleintjes? In het Soesterkwartier is er al gewandeld en toen de kinderen aangaven dat er een leuke ravotplek ontbrak is dat meegenomen in de plannen. Nu komt er op de Chrysantlaan een meer avontuurlijke groene speelplek. Geweldig toch?

Ik ben trouwens benieuwd hoeveel kippen er na de hele inventarisatie nog overblijven in Amersfoort. Het was leuk bedacht zo’n vijftig jaar geleden, maar inmiddels wil de jeugd wat anders. Meer uitdaging, minder kip. De wipkip wordt met uitsterven bedreigd. Helemaal niet erg!

 

 

 

 

In beweging

,,Kom op, naar voren. Hup hup hup”. Een man in een strak zwart trainingspak staat op het schoolplein van de St.Jorisschool aan de Schimmelpenninckkade een groepje mensen aan te moedigen. Volwassen vrouwen, mannen en een jongetje van een jaar of tien doen een soort kikkersprongen. Het ziet er eerlijk gezegd een beetje raar uit. Tegelijkertijd heb ik ook wel weer bewondering voor mensen die gewoon in het openbaar fanatiek hun oefeningen doen. Zelf liep ik ooit hard. En dat deed ik bij voorkeur wanneer het donker was zodat mensen mij niet zagen zwoegen.

Ik wandel verder via een stukje van het looprondje om de binnenstad. Drie kilometer is het rondje. Op het wegdek kun je zien hoe ver je al bent. Ik loop het niet helemaal maar sla af richting Randenbroek; even kijken hoe het met Huize Randenbroek staat. Nog voor ik daar ben hoor ik alweer de dwingende stem van een bootcamp-instructeur. Deze keer gaat het om een groepje fanatieke vrouwen van een jaar of dertig. Met strakke lijven en met een souplesse waar ik jaloers op ben drukken ze zichzelf een paar keer op.

De terugweg gaat via Liendert. Op de Lageweg zie ik een leeg speelplein en ik bedenk me dat hier waarschijnlijk het freerunpark wordt aangelegd. Gek eigenlijk om een freerunparcour aan te leggen. Volgens mij impliceert het woord ‘freerunnen’ dat je dat doet met behulp van de obstakels in de stad. Je verplaatst je zo snel mogelijk van het ene naar het andere punt via muren, daken, trappetjes. Het is natuurlijk wel handig om dat eerst op lage obstakels uit te proberen.

Ik denk aan zoon Teun die een paar jaar geleden ineens op het dak van ons huis liep. Met een zwaard in zijn handen was hij aan het vechten tegen een onzichtbare vijand. Wij zaten rustig binnen, maar onze overburen kregen een hartverzakking. Voor Teun zou zo’n veldje met een jongerenparcours een ideale plek zijn geweest om te oefenen. Even later ben ik weer thuis en trek ik mijn wandelschoenen uit. Geen kikkersprongen, geen freerunning, geen bootcamp maar als ik op mijn app kijk zie ik dat ik bijna acht kilometer heb afgelegd. Niet zo fanatiek, maar wel lekker in beweging.

Kwetsbaar

Ik wilde geen column schrijven over de dood van Savannah en Romy. Wat valt er nu nog over te zeggen? De vermissing van Savannah op donderdag. Het vinden van een lichaam in Achterveld op vrijdagavond. De verwarring omdat dit om een ander meisje ging. De hoop dat Savannah nog op zou duiken en tenslotte het verschrikkelijke nieuws dat ook zij om het leven is gebracht. Beiden gevonden in het water. Dat alles binnen een paar dagen, op nog geen twintig kilometer bij elkaar vandaan.

Het zou zomaar een thriller kunnen zijn van een beroemd schrijver. Met een spanningsopbouw van heb ik jou daar. We zouden het boek in één adem uitlezen en dan tegen elkaar zeggen; twee moorden binnen zo’n korte afstand op twee van die prachtige meiden door twee verschillende minderjarige jongens is iets te toevallig. Dat verzin je niet. Klopt. Dat verzin je niet… het is geen boek. Het is geen film. Het is een nachtmerrie waar je niet uit wakker wordt.

Ik wilde geen column schrijven over de dood van twee prachtige meiden. Maar ik denk aan Kris en Lisanne. Drie jaar geleden vermist in Panama. Een zoektocht. Hoop dat ze nog leefden. En later het verschrikkelijke nieuws dat er resten waren gevonden. Het greep mij bij de strot. En dan Eva en Belle. Twee jaar geleden schuilden zij voor een regenbui in het park Randenbroek. Een bliksemschicht maakte een eind aan hun jonge leven. De stad was in rouw. Hoe is het toch mogelijk dat telkens twee ‘Amersfoortse’ meiden op steeds zulke verschrikkelijke manieren om het leven komen? Kris, Lisanne, Eva en Belle. En nu dus ook Savannah en Romy.

Ik wilde geen column schrijven over twee veertienjarige meisjes.  Maar een ander onderwerp klopte niet. Ik knuffel extra met mijn dochter Pien en omhels mijn zoon Teun die bijna net zo oud is als de vermoedelijke daders.

Ik wil geen column schrijven over de dood. Omdat ik er eigenlijk geen woorden aan kan geven. Ik kan me niet voorstellen hoe het is voor de ouders van Romy en Savannah. Voor de familie van de daders. Voor de politie. Voor klasgenoten. Liever had ik deze column niet geschreven.