Rood, oranje, geel, groen, blauw en paars….

,,Hou toch eens op met dat achterlijke gedoe. Ben wie je bent, maar val een ander daar niet mee lastig”, was de reactie van ene Ria. En Jesse vond: ,,Als je gelijk behandeld wil worden, vraag dan niet om een speciale behandeling of vraag er niet zoveel aandacht mee.”

Ik lees de reacties op social media nog een keer en probeer ze te begrijpen. Deze mensen hebben moeite met de regenboogkleuren bij de oversteekplaats op de Stadsring. Hoe kun je nu last hebben van wat kleur op het wegdek? Waarom mag er geen aandacht worden gevraagd voor het feit dat Amersfoort een stad wil zijn waarin iedereen zich welkom voelt? Wie doe je daar kwaad mee?

Eigenlijk maken dit soort reacties precies duidelijk waarom het toch nog nodig is om aandacht te vragen voor inclusiviteit en tolerantie in onze stad. Als mensen al problemen hebben met wat kleur op de weg wat zegt dat dan over hun tolerantie ten opzichte van mensen met een lhbt+ achtergrond?

Het lijkt mij een goed idee om niet alleen deze kleurige oversteekplaats te koesteren, maar alle zebrapaden in de stad te voorzien van een extra kleurtje. Dus in de ene straat een mooie paarse streep en bij een ander zebrapad een groene kleur. Zodat we elke keer wanneer we een zebrapad oversteken weer even nadenken over waarom die kleurtjes juist zo fijn zijn in ons leven. Een gewoon zebrapad is ook maar zo zwart-wit.

De regenboogoversteekplaats wordt zondag tijdens Coming Out Weekend officieel in gebruik genomen. Verder zijn er allerlei feestelijke activiteiten in de stad. Zo wordt voor de vijfde keer de Pridewalk Amersfoort gelopen en  kun je een ‘kom maar uit de (koel)kastbiertje’ bij café Koetje, J&D of Lapart kopen. Een deel van de opbrengst gaat naar de realisatie een regenboogmonument achter de Onze Lieve Vrouwetoren. 

Bij ons thuis hangen we zondag  zelf ook de regenboogvlag uit. Niet om te provoceren, maar om het leven in al haar diversiteit te vieren. Daar kun je toch niet tegen zijn?

Regenboog op paarse vrijdag

,,Mam, heb je mijn paarse trui al gewassen?” Dochter Pien kijkt me aan terwijl ze een cracker met kaas naar binnen propt. ,,Ja hoor lieverd, hij ligt in de wasmand op onze kamer”, is mijn antwoord. Terwijl ze het laatste stukje van haar cracker eet loopt ze de trap op. Haar paarse trui is een van haar favoriete kledingstukken en die trui moet per se aan vandaag. Het is namelijk paarse vrijdag. De dag waarop jongeren paarse kleding dragen om klasgenoten te laten weten dat ze solidair zijn met jongeren die lesbisch, homo, biseksueel of transgender zijn. En Pien is solidair met die groep. Sterker nog; ze hoort er zelf bij.

Het kwam voor mij niet als een verrassing. Zoiets voel je als moeder aan denk ik. Als ik dacht aan de toekomst zag ik eerder een leuke sportieve vriendin naast haar staan dan een vriendelijke jongeman. Toch had ook Pien het gevoel dat ze op een zeker moment uit de kast moest komen en dat vond ze best wel een dingetje. De kastdeur ging af en toe open. Soms op een kiertje, soms wat verder. Haar 87-jarige oma was een van de laatsten die het nog niet wist en dat voelde niet goed. Toen Pien haar oma vroeg een sjaal te breiden in regenboogkleuren was dat meteen het moment om het te vertellen. De reactie van oma was goud waard: ,,Oh, dat is toch prima? Maakt voor mij niets uit hoor Pien!”

Laten we hopen dat alle jongeren die worstelen met hun geaardheid oma’s hebben die er net zo over denken. Dat ze klasgenoten hebben die ook een paarse trui of paarse sokken aantrekken om te laten weten dat ze solidair zijn. En dat ze ook in een omgeving wonen waar ze geaccepteerd worden om wie ze zijn. 

Om te vieren wie mijn dochter is hang ik vandaag de regenboogvlag uit. Ik heb het altijd een mooi symbool gevonden; alle kleuren op zich zijn prachtig, maar samen zorgen ze voor een waanzinnig mooi natuurverschijnsel. Diversiteit maakt de wereld mooier. Ik kan niet wachten tot de dag dat ik mijn schoondochter ga ontmoeten!

Regenboog

We waren er stil van. Wat een prachtig gezicht; een regenboog boven Hoogland West. Meneer Enzofoort stond stil en pakte zijn mobieltje om er foto’s van te nemen. De kleuren waren zo helder! Het leek even alsof er een God was die ons iets duidelijk wilde maken die zondagochtend.

Mijn hele leven heb ik wat gehad met regenbogen. In de jaren tachtig breide mijn moeder een hele lange sjaal in diezelfde felle kleuren. Toen was een regenboog nog gewoon een natuurverschijnsel.  Ik wist weinig van homo’s, transgenders en alle aanverwante zaken. Ja, ik had een nicht met een vriendin en een neef met een vriend. Dat was toen al geen big deal.

Maar nu, bijna veertig jaar later, komt de Nashville-verklaring uit de kast en SGP-voorman Van der Staaij ondertekende het pamflet. Niet heel bijzonder want hij staat er al jaren achter. Ergens waardeer ik Van der Staaij die achter zijn eigen idiote ideeën blijft staan, ondanks de kritiek. Vrijheid van meningsuiting toch? Maar wanneer een theologiedocent de ‘genderideologie’ vergelijkt met het gedachtengoed van de nazi’s, dan ga je echt te ver. Toen ik een petitie zag met een anti-Nashville verklaring tekende ik die dan ook meteen. De algehele verontwaardiging deed mij goed en mijn hart maakte een sprongetje toen ik de regenboogvlag zag hangen bij het stadhuis.

Maar als ik er over nadenk word ik verdrietig. Wat idioot dat we het nodig vinden om te laten zien dat we tegen de verklaring zijn. Het zou toch niet moeten hoeven! Wanneer ik nu mijn regenboogarmband draag is het bijna een statement. Eigenlijk is dat dieptriest.En als ik dan lees dat een predikant bidt voor de homoseksuelen en transgenders dan word ik pissig. Hij hoeft niet voor hen te bidden. Bid voor de kortzichtigheid van je eigen gemeenschap. Bid voor jezelf, dat je zelf maar verdraagzaam mag zijn. Als je bid voor homo’s en transgenders dan lijkt het alsof je boven hen staat, dat vind ik aanmatigend.

Wij zagen zondagochtend die prachtige regenboog. Licht dat uiteengaat in meerdere kleuren. Wat een diversiteit, wat een pracht! Van der Staaij zat op dat moment waarschijnlijk in de kerk. Met zijn ogen dicht. Blind voor de werkelijkheid buiten. Toch zonde!

 

Kleurig

Wat is dat toch, de magie van een regenboog… Komt de ontroering omdat regen en zon bij elkaar komen? Is het omdat er aan het eind een pot met goud staat? Komt het omdat je een regenboog nooit vast kunt pakken? Ik weet het niet. Ooit had ik een sjaal in die kleuren, had ik regenboogbeenwarmers, stond mijn agenda vol met stickers met regenbogen. Wanneer ik nu een regenboog zie, maakt mijn hart een sprongetje en pak ik mijn fototoestel om het rood, oranje, geel, groen, blauw en paars vast te leggen.