Rommelroute

,,Nienke, er staat iemand voor de deur die wil iets wil weten over de rommelroute!” Meneer Enzofoort komt de keuken binnen. Ik ruim net de boodschappen op. Bij de deur staat een onbekende vrouw. Ze wijst naar het papier dat op het raam hangt.,,Ik heb nog niet zo’n poster,” zegt ze ,,maar ik wil ook meedoen”. Meneer Enzofoort hoort dit en zegt dat hij wel even een kopie maakt. Op de poster staat ‘Rommelroute. Ik doe mee, u ook?’.
De vrouw blijkt op de Scheltussingel te wonen en doet al voor de derde keer mee. ,,Het ruimt zo lekker op”, zegt ze enthousiast. Wanneer ik vertel dat ik nog maar één doos met spullen bij elkaar heb gezocht zegt ze; ,,gewoon je schuur in lopen en kijken wat je niet meer gebruikt.” Meneer Enzofoort komt met het kopietje en mijn wijkgenote vertrekt met de poster in haar hand.
Dit is precies de reden waarom ik het zo leuk vind om mee te doen; een spontane ontmoeting met mensen uit de buurt. Hopelijk ontmoet ik vandaag nog veel meer mensen want Kruiskamp rommelt met wel 65 huishoudens in 15 straten. Aan de oranje vlaggetjes kun je zien wie er mee doen en dit jaar hangen ze dus ook bij ons.
Het gaat me niet om het geld dat ik er mee kan verdienen, ik hoop vooral op een gezellige sfeer en blije gezichten. Wie weet kan ik iemand gelukkig maken met iets dat ik zelf niet meer nodig heb.
Net zoals een buurman een paar jaar geleden zoon Teun gelukkig heeft gemaakt met een telescoop. De sterrenkijker werkte als een magneet op de toen 10-jarige Teun. Mijn buurman zag dat en zei ,,neem hem maar mee, die krijg je van mij”. De gelukzalige blik in de ogen van Teun vergeet ik nooit meer. Heerlijk toch wanneer je rommel weer een goed plekje krijgt bij iemand anders? Ik heb gisteravond trouwens nog in de schuur rondgekeken en wat rommel voor de verkoop apart gezet. Nu alleen nog even aan Teun vragen of hij al afstand wil doen van de telescoop.

Een goede buur…

,,Even kijken hoe hij in de achteruit moet”, mompel ik. Meneer Enzofoort zit naast mij en kijkt me geamuseerd aan. Ik sta, met de auto van mijn buurvrouw Paulien, voor ons huis en wil inparkeren. Het is altijd weer even uitvogelen hoe je een geleende auto in de achteruit moet zetten. Duwen en naar links. Het lukt me. Even later staat de auto keurig geparkeerd en stappen we uit. We komen net terug van een intake bij de hartrevalidatie. Omdat we zelf geen auto meer hebben en meneer Enzofoort na zijn hartaanval vorige week niet met de fiets mag, konden we de auto van de buren lenen. Terwijl ik onze voordeur open zie ik dat er een folder op de deurmat ligt. Ik pak de folder op en loop ermee naar binnen. “Buurthulp Voor Elkaar in Kruiskamp” staat er op.

Even later zitten we aan de koffie en lees ik de folder door. “De initiatiefgroep van Buurthulp VoorElkaar heeft als droom dat wijkbewoners elkaar weten te vinden en er voor elkaar kunnen zijn…. Graag komen we met mensen in contact die ook iets willen betekenen in de wijk en met ons deze droom waar willen maken”. Wat een sympathiek doel! Ik laat mijn gedachten gaan over de afgelopen week. Toen duidelijk werd dat Meneer Enzofoort was getroffen door een hartaanval kregen we aan alle kanten hulp aangeboden. Van vrienden en familie, maar ook van onze buren. ,,Als je een keer een auto nodig hebt dan hoor ik het wel”, zei Paulien. ,,De kinderen kunnen altijd hier logeren hoor”, appte Cyrille. ,,Als ik voor je kan koken moet je het gewoon zeggen”, bood Maartje aan.

Juist nu realiseer ik me hoe belangrijk en waardevol aandacht en hulp vanuit je omgeving is. Nu neem ik hulp aan van anderen maar als straks de rust is weergekeerd gaan Pien en ik ons aanmelden om buurtgenoten te helpen. Een bezoekje bij iemand thuis of af en toe een boodschap doen; kleine moeite, groot plezier. Ik hoop trouwens dat meneer Enzofoort vandaag in staat is om een rondje rommelroute te lopen en wie weet lukt het zelfs om vanmiddag nog even wat te snoepen bij Proef Kruiskamp in de Van Galenstraat. Kruiskamp; wat een topwijk!