Kwetsbaar

Ik wilde geen column schrijven over de dood van Savannah en Romy. Wat valt er nu nog over te zeggen? De vermissing van Savannah op donderdag. Het vinden van een lichaam in Achterveld op vrijdagavond. De verwarring omdat dit om een ander meisje ging. De hoop dat Savannah nog op zou duiken en tenslotte het verschrikkelijke nieuws dat ook zij om het leven is gebracht. Beiden gevonden in het water. Dat alles binnen een paar dagen, op nog geen twintig kilometer bij elkaar vandaan.

Het zou zomaar een thriller kunnen zijn van een beroemd schrijver. Met een spanningsopbouw van heb ik jou daar. We zouden het boek in één adem uitlezen en dan tegen elkaar zeggen; twee moorden binnen zo’n korte afstand op twee van die prachtige meiden door twee verschillende minderjarige jongens is iets te toevallig. Dat verzin je niet. Klopt. Dat verzin je niet… het is geen boek. Het is geen film. Het is een nachtmerrie waar je niet uit wakker wordt.

Ik wilde geen column schrijven over de dood van twee prachtige meiden. Maar ik denk aan Kris en Lisanne. Drie jaar geleden vermist in Panama. Een zoektocht. Hoop dat ze nog leefden. En later het verschrikkelijke nieuws dat er resten waren gevonden. Het greep mij bij de strot. En dan Eva en Belle. Twee jaar geleden schuilden zij voor een regenbui in het park Randenbroek. Een bliksemschicht maakte een eind aan hun jonge leven. De stad was in rouw. Hoe is het toch mogelijk dat telkens twee ‘Amersfoortse’ meiden op steeds zulke verschrikkelijke manieren om het leven komen? Kris, Lisanne, Eva en Belle. En nu dus ook Savannah en Romy.

Ik wilde geen column schrijven over twee veertienjarige meisjes.  Maar een ander onderwerp klopte niet. Ik knuffel extra met mijn dochter Pien en omhels mijn zoon Teun die bijna net zo oud is als de vermoedelijke daders.

Ik wil geen column schrijven over de dood. Omdat ik er eigenlijk geen woorden aan kan geven. Ik kan me niet voorstellen hoe het is voor de ouders van Romy en Savannah. Voor de familie van de daders. Voor de politie. Voor klasgenoten. Liever had ik deze column niet geschreven.

Lieve Romy

Sorry dat ik er niet bij was vandaag. Ik kon het niet. Ik kan een smoes verzinnen, maar die heb ik niet. Ik zag het gewoon niet zitten om naar Zandfoort aan de Eem te gaan. Het is normaal gesproken een prachtige lokatie daar niet van, maar ik kon het gewoon niet. Al die verdrietige gezichten, de tranen op de gezichten van allen die je dierbaar waren, al die verhalen over jou, over je leven. Ik kon het niet.

Weet je Romy. Ik heb je altijd al een bijzonder meisje gevonden. Je was geen doorsnee kind, dat bleek al gauw. Je had fantastische verhalen en hield er van om in het middelpunt te staan. Ik zie je nog staan tijdens de eindmusical van groep acht. Je straalde! En weet je nog, toen je samen met je klasgenoten de wijkkrant “Kruiskop” rondbracht? Je vertelde na afloop enthousiast dat je ergens had aangebeld omdat je zo nodig moest plassen. Je maakte er een hilarisch verhaal van. 

Vorige week zaterdagavond hoorde ik dat je was overleden, ik heb bijna de hele zondag aan je gedacht en mijn tranen zaten hoog. Ik schreef een blog over je, over wie je was en hoe je dood bent gegaan. Iemand was bang was dat mijn blog te hard zou overkomen en mailde me daarover. Ik heb het toen weggehaald want ik wilde niemand kwetsen, maar weet je, dood ís hard. Helemaal wanneer het gaat om een meisje zoals jij. Dertien jaar is geen leeftijd waarop je dood hoort te gaan, al helemaal niet na een astma-aanval.

Vandaag heb ik veel aan je gedacht, maar echt fysiek afscheid van je nemen kon ik niet. In plaats van naar je uitvaart te gaan ben ik een eind gaan lopen in Hoogland-West. Potverdorie Romy, je leven was intens maar veel te kort. Daar past maar één woord bij; Klote!