Niet lullen maar poetsen…

,,Als wethouder moet je veel in de stad zijn om gevoel te krijgen voor wat er in de samenleving speelt”. Hij zei het zelf, onze nieuwe VVD-wethouder Roald van der Linde. Gelijk heeft hij. Het duurt wel even voordat je een stad en haar bewoners echt goed leert kennen. Zelf woon ik ruim twintig jaar in Amersfoort en inmiddels kan ik zeggen dat ik hart heb voor de stad en dat Amersfoort in mijn vezels zit, maar dat kostte me wel een paar jaar.

Deze wethouder  gaat het in een paar maanden proberen. Ik vind het knap. Helemaal wanneer je een stad wil leren kennen door heen en weer te pendelen vanuit Rotterdam. Hier komen wonen voor die paar maanden is natuurlijk de moeite niet. 

Zelf heb ik ook in Rotterdam gewoond, een stad die niet te vergelijken is met Amersfoort. ‘Niet lullen maar poetsen’ en ‘handen uit de mouwen’,  daar staan Rotterdammers om bekend. Aanpakken zal hij wel moeten, onze nieuwe wethouder. 

Van der Linde werd door de VVD naar voren geschoven nog voordat er in de raad besproken kon worden of er überhaupt nog wel een wethouder terug moest komen. Volgend jaar zijn immers alweer gemeenteraadsverkiezingen. Het is bizar dat een stad met de omvang van Amersfoort zeven wethouders heeft. Maar goed, Hans Buijtelaar heeft  veel werk achtergelaten, dus wellicht is een plaatsvervangend wethouder wel nodig. 

Toch verbaast het me dat er niemand in Amersfoort te vinden is die de stad kent, op de hoogte is van de dossiers en die genoeg capaciteiten heeft om Hans Buijtelaar op te volgen. Iemand die -in tegenstelling tot van der Linde-  wel ervaring heeft in de gemeentelijke politiek.  

Ik denk dat met Roald van der Linde een paard van Troje is binnengehaald. Iemand die niet alleen als persoon de stad binnendringt, maar die zijn hele netwerk en financiering meebrengt. Een frisse blik op de impasse omtrent de rondweg? Ik betwijfel het. Oog voor varianten? Ik moet het nog zien. Geen woorden maar daden. Die rondweg komt er. Wat ik je brom.

Met je kop boven het maaiveld

Lucas Bolsius zit thuis achter zijn laptop. Via ‘uitzending gemist’ kijkt hij Nieuwsuur terug. Hij bekijkt de uitzending van vorige week waarin hij geïnterviewd werd over de avondklok. Over zijn eigen aandeel is hij redelijk tevreden; hij kreeg genoeg ruimte om te vertellen waarom hij geen voorstander was van de avondklok. Dat optreden bij Nieuwsuur heeft veel aandacht opgeleverd, zowel landelijk als in zijn eigen gemeente. Het lukt hem steeds beter om boven het maaiveld uit te komen en dat heb je toch nodig als je iets wil bereiken in je leven. Met kleurloosheid en saaiheid kom je niet verder. 

Inmiddels is hij  62 jaar en als hij nog een stap wil maken qua carrière dan moet het nu. Jammer dat Utrecht al een nieuwe burgemeester heeft want hij was zichzelf net zo lekker aan het profileren. Het interview met hem in het AD in december was flink opgevallen. Zijn uitspraak over dat hij heel Amersfoort als eerste grote stad gevaccineerd wilde hebben werd niet zo groot opgepikt als gehoopt. Gelukkig had hij de afgelopen jaren “The Passion” en “Koningsdag 2019″ naar Amersfoort kunnen halen. Sinds deze grote evenementen was Lucas Bolsius geen onbekende meer in het land. 

 Collega Aboutaleb van Rotterdam had zich deze week ook duidelijk uitgesproken. Over de rellen in zijn stad. Bolsius kijkt dat filmpje nog eens terug. Wat een man. Wat een gezag.  Wat een uitstraling. Een collega merkte op dat Aboutaleb net zo relaxt voor de camera stond als hij. Dat zijn naam en die van Aboutaleb in één zin genoemd werden beviel hem wel. De burgemeester van Rotterdam verdient een ministerspost. Hij zou het goed doen als minister van Binnenlandse Zaken. Dat zou een prachtige overstap voor zijn collega Aboutaleb zijn. En als Aboutaleb minister wordt … 

Bolsius zijn echtgenote komt binnen en zet een kop koffie op tafel.  Terwijl ze zich omdraait en de kamer uit loopt vraagt Lucas: ,,zou je het leuk vinden om weer in Rotterdam te gaan wonen?”

Jeugdvriend voor het leven

,,Ik zie het nog precies voor me”. De 84-jarige Jan Roes wijst naar de richting van het schoolgebouw in Megchelen. ,,Mevrouw Hendriks kwam de klas binnen, fluisterde wat in het oor van de juf en daarna nam ze Nel zo mee de klas uit”. Hij kijkt me met vochtige ogen aan. ,,Jarenlang wist ik niet wat er met je moeder gebeurd was. Ik dacht dat ze misschien wel joods was en opgepakt.” Mijn moeder draait zich om naar het pand naast de school en wijst naar boven. ,,Daar goot Puck Hendriks altijd haar lampetkan leeg. Ze gooide het zo uit het raam”.

Ik kijk naar mijn moeder en haar vroegere klasgenoot. Ze halen herinneringen op aan de oorlog. Aan de tijd dat ze als kleine kinderen samen in de klas zaten. Mijn moeder, Rotterdamse, kwam in 1940 als hongerevacuee naar Megchelen en werd een klasgenoot van Jan. Ze hebben ruim drie jaar bij elkaar in de klas gezeten. Tot het moment dat mijn moeder uit de klas werd gehaald.

Wat Jan niet wist was dat mijn opa het tijd vond om zijn inmiddels achtjarige dochtertje Nelly terug naar huis te halen. Hij was bang dat het te gevaarlijk werd in Megchelen dat op de grens van Duitsland ligt.  Broer Dick en zus Luus werden naar het dorp gestuurd en zij namen hun zusje weer mee terug naar Rotterdam. Er werd geen afscheid genomen van de klas. Nadat Nellie met mevrouw Hendriks de klas uit liep zagen haar klasgenootjes haar nooit meer. Tot Jan en mijn moeder elkaar een paar jaar geleden weer voor het eerst na de oorlog ontmoetten.

Het zal zo’n tien jaar geleden zijn geweest dat mijn moeder een stukje plaatste in het plaatselijke krantje van Megchelen. Ze schreef daarin dat ze als kind tijdens de oorlog een aantal jaren in Megchelen had gewoond en dat ze nu in Bolsward woonde. Het werd gelezen door verschillende bekenden van mijn moeder, maar niet door Jan.

Jan woonde inmiddels in Ulft, een dorpje vlakbij Megchelen en had een carrière als profvoetballer achter zich. De oorlog had flink veel indruk op hem gemaakt en was dan ook dikwijls een onderwerp van gesprek. Op een keer sprak hij met dorpsgenoten over die periode en vroeg zich hardop af; ,,Wat zou er toch gebeurd zijn met Nelly Baars? In het gezelschap zat iemand die het stukje in de krant had gelezen en zij antwoordde: ,,Die woont in Bolsward”.

Toch kwam er nog geen contact op gang. Pas toen een buurvrouw van Jan mijn moeders telefoonnummer achterhaald had kwam het eerste contact. De buurvrouw belde mijn moeder en vertelde dat Jan die dag 75 jaar geworden was en gaf mijn moeder zijn telefoonnummer. Mijn moeder belde en kreeg een verbaasde en enthousiaste Jan aan de telefoon. Het eerste contact was gelegd. Mijn moeder is de afgelopen jaren twee keer eerder bij Jan en zijn vrouw Riekie op bezoek geweest.

Deze keer had ik de eer om mee te gaan. Het was een prachtige dag. Het verhaal over Jan Roes en mijn moeders jeugd in Megchelen ging toen pas echt leven. Vijfenzeventig jaar nadat mijn moeder de klas uitgehaald was stonden ze samen herinneringen op te halen. Hoe mooi is dat!

 

 

VRIJHEID

Halfstok hing hij gisteren. Vanmorgen hing ik opnieuw uit het raam van mijn slaapkamer om de vlag in de houder te steken, maar nu in een feestelijkere stand. Ik kijk naar de wapperende vlag en denk aan de reden om de vlag uit te hangen. Ik vier de vrijheid die ik heb. De vrijheid om te denken wat ik wil. De vrijheid om te schrijven wat ik wil en de vrijheid om te doen wat ik wil. ‘Geef vrijheid door’ is de slogan die het Nationaal Comité 4 en 5 mei gebruikt. En toch wringt het daar wat mij betreft. Zijn we echt vrij om te denken wat we willen? En geven we de vrijheid echt door?

Gisteravond herdachten de meeste Nederlanders de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Maar er waren ook mensen die hun aandacht wilden richten op de duizenden vluchtelingen die zijn verdronken terwijl ze de oversteek maakten naar Europa. Die vluchtelingen waren op zoek naar vrijheid. De vrijheid waar wij zoveel waarde aan hechten. De organisatie van deze herdenking kreeg te horen dat dat niet de bedoeling was want 4 mei moet het gaan om de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Hoe vrij zijn we wanneer iemand anders ons vertelt wie we moeten herdenken?

Ik dacht gisteravond om acht uur aan mijn vader. Tijdens de bevrijding was hij vijftien, net zo oud als mijn zoon Teun nu is. En ik dacht aan mijn moeder. Hoe zij als vijfjarige in het begin van de oorlog de bommen naar beneden zag komen in Rotterdam. Zoals vandaag misschien een vijfjarige bommen ziet neerkomen in Aleppo.

We hoorden de afgelopen week emotionele verhalen van mensen die onderduikers binnen lieten, maar we vergeten zelf de deur open te houden voor vluchtelingen uit andere delen van de wereld. Nu er een deal is met Turkije (over vrijheid gesproken) is het rustig geworden wat de vluchtelingenstroom naar Nederland betreft. Het COA sluit vele opvangcentra en de rust lijkt weer wedergekeerd. Lijkt. Want ondertussen is het oorlog in andere delen van de wereld en zijn er nog steeds mensen zoals jij en ik die vrezen voor hun leven. “Geef vrijheid door”. Laten we ervoor waken dat het geen loze kreet wordt.