Nuchtere Friezen en het ijs

,,Wij zijn toch ook lid?” Ik kijk mijn man aan en graaf in mijn geheugen. Waar ligt de lidmaatschapskaart van de Amersfoortse IJsvereniging? Dinsdag is de ijsbaan aan de Rubenslaan opengegaan voor de jeugd tot en met zeventien jaar. Dochter Pien zou daar kunnen schaatsen.

Ik was zelf zeventien toen ik met de Friese vlag op mijn wangen geschminkt, stond te juichen langs het parcours van de Elfstedentocht. Mijn jeugd bracht ik door in Bolsward en daar heb ik drie keer de tocht der tochten meegemaakt. Wat een feest was dat. Toen er flinke vorst werd voorspeld voor deze week vlamde bij mij ook heel even de hoop op maar nog geen seconde later was het wat mij betreft wel duidelijk; de Elfstedentocht kan natuurlijk niet doorgaan.

Ik werd steeds chagrijniger toen ik politici en topsporter hoorde praten over de tocht. Ik snap dat het gaat kriebelen maar het is gewoon niet reëel. We vieren al maanden geen feestjes, gaan niet naar theater, kunnen niet uit eten. Ik knuffel al tijden mijn moeder niet, werk thuis op mijn slaapkamer en dan wordt er gesproken over een Elfstedentocht?

Gelukkig bestaat het bestuur van de Koninklijke Vereniging De Friesche Elf Steden uit nuchtere mensen die meteen helder aangaven dat het niet kan. Punt. Ook geen tocht voor alleen topsporters zonder mensen langs de kant. Want een Elfstedentocht zonder toerrijders en publiek is geen Elfstedentocht! En zo is het… Eigenlijk ben ik heel blij dat de vorst in Friesland niet genoeg lijkt door te zetten en er überhaupt niet genoeg ijs ligt voor een tocht. Dat maakt de teleurstelling misschien iets minder groot.

Mijn man bekijkt de bankgegevens en zegt; ,,In 2019 hebben we de AIJV voor het laatst betaald. Ik ben bang dat we toen dachten; schaatsen zit er toch niet meer in.” Ik moet toegeven; ik weet niet eens waar mijn schaatsen liggen en of ze nog geslepen moeten worden. Misschien ben ik na al die jaren wonen in Amersfoort toch minder Fries dan ik dacht.

It giet oan

Een meisje was ik nog, met blonde krullen en rode wangen. Vanaf de gracht voor ons huis kon je eindeloos schaatsen en dat had ik gedaan. Ik zat op de steiger en probeerde met steenkoude vingers de veters van mijn Friese doorlopers los te maken. Het ging moeilijk, de veters waren bevroren. Mijn voeten voelde ik niet meer. Winters in Friesland. Ondanks de koude ledematen heb ik er mooie herinneringen aan. Als ik terugdenk lijkt het wel of er elk jaar ijs lag. Gegarandeerd ijsplezier, zo voelde het. Dat ijsplezier hebben we de afgelopen drie jaar ook gehad door het WinterparadIJS Amersfoort op het Eemplein. Vanaf volgende week kan er weer geschaatst worden en ik weet zeker dat dochter Pien en haar vriendinnen er van zullen gaan genieten. Maar de ijsbaan krijgt concurrentie want ook op het het Lieve Vrouweplein komt een baan, op een idyllische plek onder de toren.

Nu was Economie was nooit mijn sterkste vak, maar ik heb toch wat geleerd over vraag en aanbod. De vraag naar bijvoorbeeld een ijsbaan, is ondermeer afhankelijk van de prijs van het product, het aantal consumenten en de voorkeur van de consument. Beide ijsbanen vragen 6 euro, dus dat zal het verschil niet maken. Dan het aantal consumenten. De organisatie van de baan op het Lieve Vrouweplein zegt dat ze niet in dezelfde vijver vissen, maar dat lijkt me stug. Je schaatst op de ene óf op de andere baan. Tja, dan gaat het dus vooral om de voorkeur van de consument. Ik heb het idee dat ouders van jonge kinderen eerder naar de baan op het Lieve Vrouweplein gaan. De wat oudere jeugd en volwassenen zoeken hun vertier denk ik meer op de grotere baan op het Eemplein. Hoe dan ook; Ik hoop van harte dat beide ijsbanen succesvol zijn en dat ze voldoende schaatsliefhebbers trekken.
Toch is er nog een derde concurrent. Het is nu bijna niet voor te stellen met het zachte weer van de afgelopen dagen, maar wie weet wordt het echt winter en kunnen we op de Eem schaatsen. Dan weet ik wel wat ik kies; ik trek mijn Friese doorlopers aan en schaats op natuurijs. Hoe dan ook; it giet oan!