Ik heb het de hele avond al koud. Mijn voeten voelen aan als ijsklompjes en af en toe loopt er een rilling over mijn armen. Wat een rotdag is het toch vandaag. Ik zat bij een cliënte toen ik zag dat ik gebeld was. Op mijn voicemail stond mijn baas met een korte boodschap; of ik hem even terug wilde bellen. Dat deed ik nadat ik afscheid had genomen van mijn cliënte en ik buiten stond. Ik zocht het nummer van mijn leidinggevende op maar er werd niet opgenomen. Dan maar het algemene nummer bellen van Maatschappelijk Werk….
“Hallo met Nienke, René is naar me op zoek maar ik heb zijn mobiele nummer niet”. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik een snik. Ineens realiseerde ik me dat mijn baas me niet belde met een leuk nieuwtje. “Ik verbind je even door, je hoort het wel van René”, zei mijn collega aan de telefoon. Even later hoor ik de stem van René; “Hallo Nienke…”. Er was iemand dood, dat was wel duidelijk. “Ik val maar meteen met de deur in huis….” En toen vertelde mijn baas me inderdaad dat een collega is overleden. Niet een directe collega, maar wel iemand waarmee ik wel eens evaluatie-gesprekken heb gevoerd.
Ik laat het nieuws even op me inwerken en fiets naar huis. Kan me gewoon niet voorstellen dat iemand van mijn leeftijd zomaar overlijdt. Gedachten schieten alle kanten op. Ik zie het gezicht van mijn collega voor me, denk terug aan onze gesprekken. Ze vertelde nog over haar kippen… Ik zet mijn ipod-shuffle op en luister tijdens het fietsen naar wat liedjes. Het regent en ondanks mijn handschoenen krijg ik ijskoude handen. Thuisgekomen staat mijn man in de keuken te koken. Ik kom binnen en kan niet stoppen met huilen…..
enzofoort 