Droomklus!

“We gaan beginnen. Ik stel voor dat we volgende week de laatste details doorspreken….”
Ik lees mijn mail nog een keertje en voel ineens mijn hart sneller kloppen. Is het echt waar? Ja… het is echt waar, maar helemaal geloven doe ik het nog steeds niet. Ik hap nog een keer naar adem en zeg tegen mijn zoon die achter zijn computer zit; “Jemig Pim, het is gelukt. Ik ga een column schrijven voor het Amersfoortse katern van het Algemeen Dagblad”. Hij kijkt verstoord op, “leuk…”.

Marcoen is niet thuis, hij is aan het werk. Ik pak mijn telefoon en bel mijn beste vriendin. Die schrikt zich in eerste instantie rot want mijn stem klinkt wat onvast. Ik bel mijn moeder en nog een andere vriendin. Tussendoor lees ik de mail van de nieuwschef van het AD Amersfoort nog een keer door. Ik kan het bijna niet geloven.

Ik realiseer me dat wekelijks een column schrijven echt een waanzinnige klus is, in meerdere opzichten. Lukt het me om elke week een mooie column te schrijven? Heb ik genoeg onderwerpen? Ik denk het wel, de afgelopen twee jaar heb ik in ieder geval flink geoefend door om de paar dagen een blog te schrijven. Verhalen over dingen die mij opvallen in de wijk waar ik woon, blogs over mijn persoonlijke belevenissen. Hopelijk worden mijn verhalen straks ook door de lezers van het AD gewaardeerd en laat ik wenkbrauwen fronzen, lachrimpels verschijnen of gaat de lezer nadenken over ogenschijnlijk onbelangrijke zaken….Ik heb er in ieder geval zin in!

 

 

Leeg

“Hé Nienke, je hebt al heel lang niets op je blog geplaatst… ” mijn moeder kijkt me vragend aan. Ik logeer bij haar in Bolsward en we drinken samen een glaasje wijn. Ik denk even na. Het klopt… Ik heb al een tijd niets geschreven. Niet dat ik geen onderwerpen heb, maar de dingen die ik wil schrijven lijken allemaal zo klein en onbetekenend. “Misschien komt het omdat alles na zo’n brief aan Romy in het niet valt”, antwoord ik en ik neem een slok van mijn wijn.

Ik merk dat ik het moeilijk vind om de draad van mijn blog weer op te pakken. Na mijn brief aan Romy had ik de eerste dagen totaal geen zin om te schrijven. Toen ik weer een beetje zin kreeg dacht ik steeds; wie zit er nu te wachten op een nietszeggend verhaaltje. 

Maar -cliché- het leven gaat door en nu vind ik de tijd rijp om weer actief te gaan schrijven; dat is immers waar ik zo van geniet. Ik heb nog wel een paar ideeën voor onderwerpen en als het goed is ga ik de komende week weer aan de slag. Dan komen mijn moeder, mijn tante Agnes en mijn ome Co niet voor niets op mijn blog. Kortom; tijd voor nieuwe avonturen. Wordt Vervolgd!

Deadline

Het lijkt wel of ik hem nodig heb; een deadline. Dat geldt niet voor dit blog, het lukt me wel om daar om de paar dagen wat op te zetten. Maar om echt stukken te schrijven voor  ons personeelsblad “Krachtvoer” of voor de “Kruiskop” onze wijkkrant heb ik deadlines nodig. Soms kom ik daardoor in de problemen. Zo dacht ik dat ik voor de “Kruiskop” nog twee weken had, maar nu blijkt de deadline al op 13 mei te liggen. En door mijn uitstelgedrag zag het er naar uit dat ik de persoon die ik zou interviewen niet voor 13 mei geinterviewd kon worden. Gelukkig hebben we toch nog een gaatje kunnen vinden en haal ik de deadline alsnog, tenminste….daar ga ik vanuit.

Laatst heb ik ook een stuk ingeleverd voor de eenmalige ADHD-Glossy “Suzan!” . Een blad over AD(H)D geschreven door allemaal enthousiaste betrokkenen. Iedereen zet zich belangeloos in; tekstschrijvers, reclamemakers, fotografen en andere enthousiastelingen. De deadline hiervoor lag op 1 mei. Ik wist het al maanden maar pas 29 april had ik mijn stuk klaar. Het is een persoonlijk verhaal geworden en ik heb er flink wat energie in gestoken.  Marcoen en twee vriendinnen hebben aanwijzingen gegeven en de puntjes op de i gezet. Wanneer het precies in de winkel ligt weet ik niet, maar ik heb mijn deadline gehaald. Mocht het magazine te koop zijn dan meld ik het natuurlijk hier! Meer info: www.adhdlifestylemagazine.nl. 

Lichting 88

Het is gelukt! Het stuk van Anita staat in het Algemeen Dagblad en één van de foto’s die ik gemaakt heb van Margriet Bolding is erbij geplaatst. Het gaat overigens wel om het regio-gedeelte “Amersfoort”.  Het was nog spannend welke van de foto’s het zou worden, want we hadden vier of vijf doorgestuurd. Zelf vond ik de  foto hieronder ook wel erg mooi.

Wie weet ga ik in de toekomst wel vaker samen werken met Anita. Zij schrijft, ik fotografeer. We hebben al een naam; Lichting 88. Tenslotte is dat het jaar waarop we samen begonnen op de ‘School voor Journalistiek’ in Kampen. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden…..

Dromen

 

Vroeger wilde ik het jeugdjournaal presenteren, musicalster worden of kinderboekenschrijfster zijn. Het jeugdjournaal is niet gelukt, maar ik kwam bij de radio terecht en presenteerde daar ondermeer “Dubbeluur”. En mijn grootste musicalrol was die van Baloe de Beer in het Jungleboek. Die musical speelden we met een amateurgezelschap in de blauwe zaal van de Stadsschouwburg in Utrecht, dat dan weer wel. En nu? Nu zijn mijn dromen ingehaald door mijn realiteitszin en mijn gebrek aan zelfvertrouwen.

Om mij heen zie ik de één na de ander zijn droom volgen en uitvoeren. Vriendinnen zijn bezig met het schrijven van een roman. Kennissen hebben al boeken geschreven die je in de winkel kunt kopen en ik? Ik droom nog steeds over een kinderboek dat opvalt tussen al die andere titels in de bibliotheek.

Maar doe ik er wat aan? Niet echt. Het leven gaat daarvoor te snel. Ik werk, breng tijd door met vriendinnen, voed samen met mijn lief mijn kinderen op, sport af en toe en ben blij wanneer ik dagelijks dit weblog heb geschreven.

Misschien is het wel de angst om te beginnen. Dan zal immers blijken of ik het wel kan. Zolang je droomt, kun je zelf de uitkomst min of meer bepalen, maar als het realiteit wordt kan ik mijn neus stoten. Dan kan ik te maken krijgen met afwijzingen, zie ik dat er zoveel mensen zijn die kinderboeken schrijven. En hoe haal ik het in mijn hoofd om te denken dat mijn naam ooit op de voorkant van een kinderboek zal staan? Waar moet het over gaan. Voor welke leeftijd wil ik schrijven. Kortom; ik ben er nog niet over uit. Misschien moet ik gewoon beginnen? Ik hou jullie op de hoogte….