Terwijl de muziek klonk in het oude kerkje, vloog er zomaar vanuit het niets een prachtige vlinder naar de kist. Ik vond het bijzonder, want het was november en buiten was het al erg koud. Het voelde als een teken van de overledene en gaf troost.
Een paar maanden later reed ik samen met een vriendin naar de afscheidsdienst van haar vader. Mijn tomtom was ingesteld op de locatie van die uitvaart. Tijdens de rit stuurde de tomtom me ineens naar een voor mij onbekend adres. Mijn vriendin zag het ook, schrok en zei toen wat lacherig: ,,Daar woonde mijn vader, hij blijft zich met me bemoeien….”. Ik ben dat moment nooit vergeten.
Toen mijn eigen vader overleed voelde ik binnen een paar dagen zijn ziel verdwijnen. Zijn begrafenis was natuurlijk wel verdrietig, maar ik kon zijn lichaam loskoppelen van wie hij was. Voor mij betekent zijn graf niet zoveel. Als bij zijn graf een onderzoek zou komen door een spiritueel genootschap naar zijn ‘dolende ziel’ dan zou ik dat geen probleem vinden.
Toch kan ik me goed voorstellen dat nabestaanden laaiend zijn op begraafplaats Rusthof waar door een groep mensen ‘s avonds onderzoek gedaan is naar energieën van hun doden. Ook bij de kindergraven. De nabestaanden wisten van niks en er was geen toestemming voor gevraagd. Een graf is iets persoonlijks en alleen de nabestaanden gaan daar over.
Het had niet mogen gebeuren, maar toch ben ik benieuwd naar het onderzoek van de zes leden van het spirituele genootschap. Ik zou hún verhaal wel willen horen. Wat deden ze precies en wat was de uitkomst van al hun séances? Zat er überhaupt een wetenschappelijk component achter? Het blijft me fascineren.
Blijft de energie van een overledene ronddolen? En is dat te meten of verbeelden we het ons misschien? Er was vast een verklaring voor de vlinder op de kist in november. Maar dat de tomtom mij naar het adres van de overledene stuurde snap ik nog steeds niet. Wat is er nog meer tussen hemel en aarde?
enzofoort 