Heimwee

Nog een paar weken en dan pakken we onze tassen. Pien neemt haar bikini mee en een stapel boeken. Teun gooit een paar t-shirts in zijn tas, ik pak wat spelletjes. We laden de vouwwagen in en zorgen dat we er klaar voor zijn. De buren zwaaien ons uit en wensen ons een goede reis. Vol verwachting vertrekken we naar een land waar we de taal niet goed van kennen. Waar we wegen zullen gaan die we nooit eerder namen. Waar niemand weet wie we zijn.

Na twee weken krijgt Pien meestal heimwee en wil meneer Enzofoort ook wel weer naar huis. Gewoon je kleding uit een kast kunnen halen, geen gedoe met de boter in de koelbox die natuurlijk helemaal onderin ligt en naar je eigen kamer kunnen wanneer je de andere gezinsleden even niet wil zien. Terugkomen in je vertrouwde omgeving. Thuiskomen!

Wij kunnen zelf kiezen waar we deze zomer naar toe gaan. Het gezin Zelenkin met de drie kinderen Maksim, Denis en Arina niet. Tien politiemensen stonden in de vroege ochtend voor de deur.  Geen tijd om na te denken wat ze mee wilden nemen. Geen bikini in de tas, of een doos met spelletjes. Geen afscheid kunnen nemen van de buren. Ze werden zonder pardon naar het detentiecentrum Zeist in Soesterberg gebracht om te worden uitgezet. Ze gaan een lange reis tegemoet waarvan ze hoopten dat ze die nooit zouden hoeven maken. Naar een land waar ze niet willen zijn.

Het doet met denken aan de situatie van de Amersfoortse Howick en Lili. Deze tieners woonden ook bijna hun hele leven in Nederland. Zaten hier op school, spraken onze taal, hadden hier hun vrienden. Hun moeder werd vorige zomer uitgezet naar Armenië. Howick en Lili doken onder. Voor hen dreigt uitzetting nog steeds.

Voor Maksim, Denis en Arina is het morgen waarschijnlijk al zover. Dan worden ze samen met hun ouders op het vliegtuig gezet. In de Oekraïne pakken ze hun tassen uit. Dan wonen ze in een land waar ze de weg niet kennen, waarvan ze de taal niet spreken. Waar niemand weet wie ze zijn. Ze krijgen vast heimwee. Heimwee naar Nederland, hun thuisland. Maar teruggaan zal niet mogen. Ik vind het mensonterend.

 

 

 

Beste Fleur,

Wat heerlijk dat er in Amersfoort WMO-geld over is! Ik vind het knap dat je als wethouder zorg, wonen en wijken het afgelopen jaar zelfs hebt kunnen sparen. Klopt het dat het gaat om een paar miljoen euro? Wauw…

Je kent me; ik heb wel een paar ideeën waar het geld naar toe kan gaan. Als eerste zou ik de huishoudelijke zorg weer uitbreiden. Geef de mensen een paar uur extra waardoor de huishoudelijke hulpen ook eens tijd over houden voor een praatje en een kopje koffie. We weten beiden hoe belangrijk dat is. Misschien nog wel belangrijker dan een schoon en opgeruimd huis. Misschien kun je iets doen aan die hoge eigen bijdrage voor ondermeer thuisbegeleiding.Er zijn nu inwoners van Amersfoort met een redelijk normaal  inkomen die wel tweeënveertig euro per uur moeten betalen en dan heb ik het over hun eigen bijdrage hè?! Eigenlijk gek voor zorg die je juist laagdrempelig noemt. Ik vind tweeënveertig euro per uur nogal een barrière. Mensen haken af bij zo’n hoog bedrag en geef ze eens ongelijk!Jeugdhulpverlening krijgt vast al meer dan voldoende geld vanuit de gemeente, want ik kan me niet voorstellen dat daar op bezuinigd is de afgelopen jaren. We weten allebei: de jeugd heeft de toekomst. Verder gun ik de verschillende wijkteams wat extra personeel. Ik ken wijkteamleden die tot ’s avond laat nog aan het werk zijn en zich voortslepen richting cliënten. De werkdruk is het afgelopen jaar enorm hoog geweest en het gedoe met het datalek en alle administratieve taken hebben een behoorlijke wissel getrokken op de medewerkers.

En mocht er nog wat geld over zijn dan is het misschien wel leuk om die overwerkte wijkteamleden te trakteren op een dagje Wellness. Ook de mensen die boventallig zijn geworden na de reorganisaties van Ravelijn, Welzin, Stadsring 51 en andere instellingen verdienen wel zo’n dag.Sauna Omega in Soesterberg loopt niet zo lekker en kan wel wat klanten gebruiken. Doe maar wat kaartjes voor het sauna-gedeelte zonder badkleding. Tenslotte zijn zorg en welzijn de laatste jaren nogal uitgekleed. Zijn ze dus al aan gewend, die medewerkers.

Succes verder en laten we binnenkort eens een bakkie doen.

Groeten, Nienke

Kamperen

“Is Pim er ook?”, aan de andere kant van de lijn klinkt de stem van Titus, één van Pims vrienden. “Ja hoor”, antwoord ik en ik geef mijn mobiel aan mijn zoon. “Oh, leuk…” hoor ik hem zeggen. Uiteindelijk resulteerde dit telefoontje in twee nachten op de camping in Soest. Pim heeft genoten; vuurtje stoken, op de trampoline, klooien in de bossen, kortom; survivelen. Vandaag heb ik hem opgehaald. Vlak nadat we het campingterrein af reden sprong er een ree de weg over, even verderop bleef hij nog even staan kijken. Dat was nog eens een cadeautje, een mooie afsluiting van twee heerlijke dagen…..

Foto gemaakt door Simone!

 

 

Zwart Schaap

Een mailtje van mijn neef. Of we zin hadden om vandaag langs te komen op de voormalige luchtmachtbasis Soesterberg. Hij is daar herder en ging vandaag samen met zijn hond Sweep aan de slag met zijn kudde schapen. Wat een prachtige belevenis werd het. Marc vertelde over de veranderingen op de basis, hij legde uit hoe je de hond kon sturen, en liet ons ervaren hoe mooi zijn vak kan zijn.

We liepen een eindje en genoten, de zon kwam tevoorschijn en we vonden het jammer dat we weer wegmoesten in verband met een andere afspraak. Voor herhaling vatbaar. Wil je meer zien kijk dan op www.marcusrudolph.nl .

 Toen we de basis afreden zei Puck; “Misschien wil ik later ook wel herder worden”. Dan kan ze straks misschien wel stage lopen bij mijn neef.