Drie vliegen

“Een kopje koffie en een cappuccino” bestel ik, terwijl mijn haren nog wat nadruppelen. Het is voor de eerste keer dat mijn vriendin en ik na het baantjeszwemmen koffiedrinken in het zwembad. Die behoefte hadden we niet bij het Sportfondsenbad, maar de Amerena nodigt daartoe wel uit.

Terwijl we met de koffie naar een tafeltje lopen kijken we rond. ,,Het lijkt wel een soort hotellobby”, zegt mijn vriendin. ,,Ja, maar de gangen met die automatische deuren lijken meer op die van een ziekenhuis”, is mijn antwoord. Blauwe, grijze en witte stoelen vullen de ruimte. Verderop staan lekkere loungebanken. Het heeft wel iets, maar toch lijkt het ook nog wat leeg. Dat ligt niet aan de hoeveelheid mensen want het is al flink druk. Vaders met rondrennende peuters, mensen die rustig baantjes hebben gezwommen en topsporters met fitte lijven. Daarnaast lopen er ook nog heel wat bouwvakkers rond voor de laatste klusjes.

Die leegte komt dus niet door de mensen, maar het komt door de muren. De binnenmuren van de Amerena zijn wit. Wit en groot en ze schreeuwen om aandacht. ,,Volgens mij zou het geweldig zijn wanneer er mooie grote foto’s of schilderijen opgehangen worden aan de muren”, zeg ik tegen mijn vriendin. Ze knikt en we beginnen te fantaseren over een wedstrijd. Een wedstrijd uitgeschreven door de gemeente Amersfoort. Speciaal voor Amersfoortse fotografen, kunstenaars en dichters. Laat die creatievelingen een foto, schilderij of gedicht maken met als thema “water”. De winnende kunstwerken krijgen een jaar lang een prominente plek op de muren van de hal en de overige inzendingen kunnen worden opgehangen in de lange gang richting het 50-meter bad of in de gangen naar de sporthal boven.

Drie vliegen in een klap. Je gebruikt de mooie witte muren als expositieruimte. Je biedt de Amersfoortse kunstenaars een ruimte om hun werk tentoon te stellen en de kunst wordt door veel inwoners van Amersfoort bekeken.

Het kan een jaarlijks terugkerende wedstrijd worden. Ik heb nog wel wat thema’s in mijn hoofd; kracht, mensen, kleur… we kunnen nog jaren vooruit. De prijs noemen we dan “De Amarena van de Amerena”; de kers op de taart. Ben benieuwd wie de wethouders van cultuur en sport worden. Binnenkort maar flink lobbyen.

 

 

Ninja

“Nu ook in Amersfoort; The Iga Warrior Hattori Ninja Kindertraining” . Ik zag deze tekst zo’n 4 jaar geleden in onze huis-aan-huis-krant staan en besloot de advertentie uit de krant te scheuren. “Vanaf 8 jaar” stond er bij. Pim was destijds 7 en was erg timide in die periode, hij stond niet stevig in zijn schoenen en had moeite met de drukte op school. Ik prikte de advertentie op de balk boven mijn bureau en daar zag ik hem steeds weer hangen. Tegen de tijd dat Pim acht werd gaven wij hem op.  Achteraf is het een van de beste beste beslissingen geweest die we de afgelopen jaren hebben genomen. Pim, die moeite had met concentreren, vond de concentratie-oefeningen bij Sensei Graham helemaal niet zo moeilijk. Hij deed fanatiek mee en zijn houterige motoriek werd met de week soepeler. Pim stond steeds steviger in zijn schoenen en toen ik hem vandaag bij zijn examen zag voelde ik me heel erg blij. Wat een groei heeft onze zoon doorgemaakt. Niet alleen lichamelijk. Dat zijn vriendin kwam kijken gaf extra glans aan dit examen. Hij was dan ook supertrots op zijn 2^e oranje slip op zijn gele band.

 

Dochter Puck stond ook te stralen na afloop van het examen. Het was voor haar de eerste keer en zij heeft nu de witte band. Ook zij is het afgelopen jaar gegroeid. Niet alleen in de lengte, ze is ook veel minder kwetsbaar geworden. Ze durft te zeggen wat ze denkt en weet wanneer ze bepaalde dingen juist niet moet zeggen. Ze heeft vriendinnen waar ze mee kan lachen en is heerlijk ontspannen. Niet zoveel tranen meer en we horen haar vaak zingen. Kortom. Het gaat goed met de kids en vandaag realiseerde ik me dat weer tijdens het examen van “The Iga Warrior”.

Kin