Lachgasgast

Daar stond hij. In de stomende regen. Een jongen met een ballon aan zijn lippen en in zijn hand een flinke tank met lachgas. In de steeg. Onze steeg. De jongen was doorweekt.Ik schrok van de aanblik, was even sprakeloos en fietste door.Toen ik thuiskwam en mijn telefoon bekeek, zag ik dat er al een hele app-geschiedenis was over deze jongen. Hij stond er al meer dan twee uur. Meerdere buren hadden hem gezien en gevraagd of hij weg wilde gaan.

Het was eigenlijk voor het eerst dat ik zo geconfronteerd werd met lachgasgebruik. Natuurlijk had ik wel eens zilverkleurige patronen zien liggen, maar om iemand daadwerkelijk aan een ballon te zien lurken deed me wel wat. Lachgas klinkt zo leuk en onschuldig, distikstofmonoxide klinkt al een stuk schadelijker, wat het ook is.

Deze week is er nog over gesproken in bij de gemeenteraad. Er valt weinig te doen aan de verkoop van lachgas omdat het nog steeds onder de warenwet valt. Burgemeester Bolsius zegt genoeg handvatten te hebben om de openbare orde en veiligheid te waarborgen maar dat vraag ik mij af. Er is door verschillende bewoners naar 0900-8844 gebeld met de vraag of de wijkagent langs kon komen. En misschien heb ik het gemist maar ik heb geen agent gezien. Er blijken daar vaker jongeren met lachgas te staan, het heeft vast geen prioriteit en het is waarschijnlijk dweilen met de kraan open.

Ondertussen denk ik aan mijn kleine buurjongetjes van amper zes. Die zijn dol op ballonnen. Wat als de buurkinderen lekker buiten gaan spelen en zo’n jongen compleet stoned de kinderen een ballonnetje aanbiedt? Het is niet alleen een probleem in onze straat, maar in het hele land.  Staatssecretaris Blokhuis zal nog voor het eind van dit jaar kijken wat er te doen is aan maatregelen en voorlichting. Vooral waar het gaat om de combinatie lachgas en het verkeer. Ik ben benieuwd naar de campagne. Zal die zo’n jongen die bij ons in de steeg stond aanspreken?

Twee buurvrouwen hebben nog een gesprek met onze lachgasgast gehad en uiteindelijk droop de jongen, letterlijk en figuurlijk af. Hij zocht een nieuwe plek aan de andere kant van de straat. Volledig naar de klote. Triest wel.

Hier word ik blij van!

Elke dag rijd ik er langs met mijn fiets; het mini-plantsoentje aan de Van Galenstraat, schuin tegenover de  Michaëlschool. Voor de Amersfoorters: het tuintje naast de steeg die tussen de Van Galenstraat en de Kruiskamp loopt. 

Een maand geleden was het nog één woestenij. Het leek op een afvalberg met daaronder wat struiken. Er lagen blikjes, plastic zakken, lege flessen, lege sigarettenpakjes…je kon het zo gek niet verzinnen.

Op een ochtend zag ik een aantal mannen aan het werk. De struiken werden uit het plantsoen gehaald en afgevoerd. Een paar dagen later stonden er ineens narcissen en roosjes. Weer wat later bleken er nog veel meer kleurige planten te staan. Inmiddels is er ook een stenen paadje aangelegd en…wat ik geweldig vind; er ligt geen rommel meer. Als er onverhoopt een blikje in de donkere aarde blijft liggen is die de volgende dag foetsie. 

Nu ben ik nieuwsgierig wie de drijvende kracht is achter dit nieuwe tuintje. Het moet iemand zijn die hart voor de zaak heeft. Iemand die er veel tijd en energie in steekt. Iemand die in oplossingen denkt; let maar eens op de bijzondere manier waarop de planken en stokjes aan elkaar zitten. Komen de plantjes uit het buurtbudget? Heeft de gemeente dit gesponsord of is het eigen initiatief? Ik ga op onderzoek uit, want de initiatiefnemer verdient wat mij betreft een lintje.