Windstil. Twee jongens op een brommer. Ik loop door de straten van Amersfoort. Het voelt bijna alsof ik iets doe dat niet mag. De brommer is inmiddels verdwenen. Ik hoor het geluid van mijn schoenen op de straat. Ik bekijk wat etalages en bedenk me dat ik eigenlijk niets nodig heb. Voorlopig. Gek hoe normaal het inmiddels is om niet meer de stad in te gaan op zaterdagmiddag, om niet meer op een terras te zitten.
Het wordt donkerder. De lucht in de verte heeft de kleur van blauw voordat het donker wordt. De kleur blauw van onze slaapkamer. Het ruikt heerlijk fris. Sterren in de lucht. Iemand komt me tegemoet. We lachen wat ongemakkelijk. Hoe zorgen we dat we genoeg ruimte tussen ons houden? Verderop lopen drie meiden te lachen. Even lijkt het alsof er niets aan de hand is. Alsof het een gewone avond is.
Ik kijk naar de prachtige toren en loop weer verder. Ik laat het centrum achter me en kom langs een woonstraat. Er branden kaarsen. Kaarsen voor de slachtoffers van Corona. Achter een van de ramen zie ik twee meisjes dansen voor de televisie. Daarnaast zie ik iemand op zijn knieën op de grond. De puzzel is half af. Toen ik thuis vertrok zat Puck ook aan tafel. Een puzzelstukje in haar hand. Ik ben bijna weer thuis. Week drie zit er op. Hoeveel rondjes, puzzels en kaarsen gaan we nog krijgen? Op naar week vier.
enzofoort 