Stilte voor de storm

Ik geef het toe. Ook ik was zo iemand die dacht dat het allemaal wel los zou lopen. Een flinke griep, vervelend…maar ach, het leven gaat door. Tuurlijk, het virus zou vast ook wel Amersfoort bereiken, maar geen paniek. Daar heb je niets aan. Het komt zoals het komt. Maar langzamerhand krijg ik het toch benauwd, dringt de onrust tot mij door, ben ik er niet zo zeker van.

Verhalen vanuit Italië zorgen ervoor dat ik een onbestemd gevoel krijg. Daar ligt het dagelijks leven compleet stil. Sommige Italiaanse ziekenhuizen kunnen de aanloop van corona-patiënten nauwelijks aan. Soms moet zelfs een keuze gemaakt worden wie wel en wie niet aan de beademing mag. Te oud? Helaas pindakaas. Al een andere heftige ziekte onder de leden? Jammer, maar je bed gaat naar iemand die meer kans op overleven heeft. Het zijn uitzonderlijke gevallen maar toch…

Aan tafel hebben we gesprekken over het virus. Pien loopt stage in een kleuterklas. Daar wordt wat afgesnotterd, zo vertelde ze. Niet echt een fijn gevoel. In Italië, Denemarken en Oostenrijk zijn de scholen gesloten en ik verwachtte dat de scholen in Nederland ook dicht zouden gaan, maar gek genoeg blijven die open. En al die kleinere evenementen, hoe lang blijven we daar naartoe gaan? Inmiddels zijn verschillende klussen van meneer Enzofoort geannuleerd en zelf houd ik bij mijn planning ook een slag om de arm. Maar het leven gaat tegelijkertijd ook gewoon door. Een dubbel gevoel.

Dat er klussen worden afgezegd bij meneer Enzofoort die zzp-er is, is vervelend, maar daar komen we wel overheen. Dat Pien twijfelt of haar theaterkamp wel door gaat en of ze de komende weken nog wel aan haar circusvoorstelling kan werken is ellendig voor haar. En ik denk dat juist de onzekerheid mij ook dwars zit. Het niet zeker weten hoe het zal gaan en wat er nog op ons af gaat komen zorgt voor onrust. Het is alsof we in een stuk niemandsland zitten. Stilte voor de storm.

Het is wachten op een storm waarvan de we omvang niet weten. Een storm waarvan we zelfs niet honderd procent weten of hij er wel echt komt. Een storm waarbij het gissen is of hij je persoonlijk raakt of niet. Maar dat er nu al een stevige wind waait dat staat wel vast.

Herinneringen

Onderin de doos vind ik een stapel foto’s, ik wist niet eens meer dat ik ze had. Foto’s van Marcoen toen hij nog bij BNN werkte, schoolfoto’s van de kinderen, een foto van mij gemaakt bij Radio Gelderland, foto’s gemaakt op Terschelling en… een foto van mijn vader met de kinderen. 

Ik kijk eens goed naar de foto. Wat een prachtmoment! Puck zit bij Pake op schoot en Pim staat naast zijn stoel, ze hebben duidelijk ‘een onderonsje’. Pim schatert het uit en mijn vader grijnst. Tenminste….daar ga ik van uit want echt goed kun je het niet zien. Wanneer zal het zijn geweest? Ik denk dat Puck daar ongeveer een jaar was, dus de foto is waarschijnlijk gemaakt in de zomer van 2004. De lokatie weet ik nog precies; Vilsteren. Op de camping, waar wij met onze kinderen, en vroeger onze ouders met ons, graag komen. 

De foto’s liggen verspreid op de tafel. Uiteindelijk vind ik nog drie foto’s waar mijn vader op staat. Eentje is op dezelfde middag gemaakt als bovenstaande foto, een andere tijdens ons huwelijk in 2001. Verder is er nog een foto waarop mijn vader te zien is met een zuurstofslang in zijn neus. Ik kan me het moment niet herinneren en herken de lokatie ook niet. Wat jammer dat ik niet zoveel foto’s meer heb waar mijn vader op staat. Ik geloof dat Marcoen nog wel een paar op zijn computer heeft staan, maar die is nu niet thuis en op dit moment wil ik gewoon foto’s in mijn handen voelen. Ze oppakken, dichtbij mijn ogen brengen, ze bestuderen.

Ineens rollen de tranen over mijn wangen. Ik denk terug aan vandaag precies 7 jaar geleden; de dag dat mijn vader overleed. Ik denk aan de verschrikkelijke strijd de nacht ervoor. Ik voel nog zijn hand in mijn hand, terwijl ik zachtjes in zijn oor fluisterde; ‘ga maar Pa, het is goed zo’, maar hij kon ons die nacht nog niet loslaten. Ik denk aan zijn wijsvinger die hij vlak voor zijn overlijden nog in de lucht stak en ik hoor de stilte weer, nadat zijn zuurstofapparaat uit was gezet. Die oorverdovende stilte. Al zeven jaar…..