Ik doe de droger open en haal de schone droge was eruit. Tussen de zwarte T-shirts zie ik het shirt liggen dat vanmiddag schoon moet zijn. Het zwart-gele werkshirt van Pien. Ze heeft hem sinds ze bij de Jumbo op het Neptunusplein werkt. Al een half jaar vult ze de vakken met augurken, blikken soep en rijst. Ineens heeft ze het over de vulploegleider, het halen van de vultijd en spiegelen. En over haar eigen pad. Dat is binnenkort verleden tijd want deze Jumbo stopt over ruim een maand. Dat kregen Pien en haar collega’s deze week te horen.
Het zat er al aan te komen. Twee jaar geleden was er al sprake van dat de Jumbo zou verdwijnen in verband met de komst van de Aldi op hetzelfde plein. Toen bleven ze uiteindelijk toch maar nu is de kogel door de kerk en gaat het echt gebeuren.
Pien nam het nieuws laconiek tot zich. Ze wilde toch al stoppen. Maar ik heb het er best moeilijk mee. Waar moet ik nu de lekkerste Griekse Yoghurt halen en mijn favoriete ribbelchips?
Eigenlijk vind ik het enorm suf van me dat het me zoveel doet. Gek dat ik er zo van baal dat deze winkel na ruim tien jaar verdwijnt. Ik merk dat ik het toch heel fijn vind om precies te weten waar alles staat in een winkel. Ook is het leuk om sommige personeelsleden min of meer op te hebben zien groeien. Ze worden toch een soort bekenden van je. Soms ga ik in de langere rij staan omdat ik dan geholpen word door die aardige caissière met de vrolijke uitstraling. Maar 21 maart sluiten de kassa’s voorgoed en moet het personeel elders aan de slag.
Wat gaat er met het pand gebeuren? Kan het omgetoverd worden tot een aantrekkelijk buurthuis waar iedereen terecht kan voor een bakje koffie en een praatje? Of komt er een Albert Heijn, een Plus of een andere supermarkt? Alles beter dan leegstand, want daar wordt niemand blij van.
Ik loop met de was naar de tafel en haal Piens shirt eruit. “Ik help u graag!” staat er met grote letters op de achterkant. Ik strijk hem glad en vouw hem op. Nog een paar weken…
Dag Jumbo!