Tien

 

Tien kaarsjes staan er op een taart. Een taart van jaren met leegheid. Tien jaar een lege stoel in de kamer. Al tien jaar niemand meer voor de televisie tijdens het NK-Schaatsen. Vroeger lag hij zelfs voor de tv op de grond en hield met potlood de rondetijden bij.

Een gemis tijdens verjaardagen, kerstdagen of oud & nieuw. Wanneer we met zijn allen zijn op zo’n dag, zijn we toch niet helemaal met zijn allen. Meestal een gemis op een gewone doordeweekse dag. Zomaar ineens een herinnering in mijn hoofd en een steek in mijn hart.

Al tien jaar geen vader die met een kennersoog naar onze nieuwe houten vloer kijkt of advies geeft tijdens een bouwklus. Geen Pake die vol trots naar zijn kleinzoon kijkt die nu groter is dan hij zelf  ooit was. Geen vader meer die op rustige toon zegt dat ik me geen zorgen moet maken of die een discussie begint over de grote zaken in de wereld.

Tien jaar. Het klinkt als een jubileum. Maar een jubileum is iets feestelijks. Toch steek ik vanavond tien kaarsjes aan. Om het leven te vieren en mijn vader te gedenken. Tien jaar…..

Taart

Zal ik het dit jaar weer doen? Meedoen aan een workshop “Taarten versieren”? Ik kreeg gisteren de brief van de personeelsvereniging van ‘Beweging 3.0’ en het begon weer te kriebelen. Vorig jaar heb ik aan dezelfde workshop meegedaan, dat kwam goed uit; de taart kon meteen de dag erna door de visite gekeurd worden. Ik werd toen 43. Nu kan ik de dag voor hemelvaartsdag meedoen aan de workshop. Ach, er is altijd wel wat te vieren dus daar hoef ik het niet om te laten. Ik denk dat ik het maar doe, hoewel…. als het mooi weer is wil ik die week naar Vilsteren met de vouwwagen. De kinderen hebben die week nog vakantie en als de zon schijnt en het regent niet al te vaak….

De workshop ‘schilderen’ die vorige maand ook via mijn werk was aangeboden was ook erg leuk om te doen. Terwijl ik daar tussen allerlei andere vrouwen van mijn leeftijd zat, collega’s die ik nooit eerder had gezien, leefde ik me uit met rood, paars en roze. Een vriendin van me was meegegaan; haar schilderij had de kleuren blauw, groen en wit. En terwijl ik daar zo zat te rommelen aan mijn eerste ‘echte’ schilderij dacht ik nog; dit wil ik vaker doen. Het is alweer anderhalve maand geleden, en sindsdien heb ik geen kwast meer aangeraakt. Misschien moet ik toch maar op de donderdagochtend naar Jaap Hettinga om lekker aan de gang te gaan met kwasten en verf.

 

Een Paddenstoel

“Een paddenstoel? Nee hoor, dat geloof ik niet”, zegt mijn moeder. Ze vroeg me namelijk wat voor taart er op de foto stond onder het kopje “Kleur”. Nou, het is toch echt een paddenstoel. Zo’n rooie met witte stippen, waarop kabouter Spillebeen heen en weer zit te wippen. Grappig hoe een paddenstoel kan lijken op een stuk taart, met slagroom, dat dan weer wel. Hier het bewijs: