Dat was het dan…

Vliegensvlug verwisselt Pien samen met een klasgenoot het decor. Ineens verandert de snelweg in een camping. Meneer Enzofoort pakt mijn hand en knijpt er in, ik kijk hem aan. Het is zover. We zitten te kijken naar de eindmusical. Deze keer weet ik wat ik kan verwachten maar twee jaar geleden ging ik blanco naar de musical van Teun en raakte ik hevig geëmotioneerd. Om mijn zoon te zien spelen en te bedenken dat hij naar de middelbare school ging… ik vond het nogal wat. Deze keer heb ik me mentaal voorbereid.

Ik kijk vol bewondering naar Pien en haar klasgenoten. Sommige meiden lijken het laatste jaar wel drie jaar ouder te zijn geworden. Jongens die vroeger een hoog knuffelgehalte hadden hebben ineens de baard in de keel. Het kleinste jongetje uit de klas is zijn klasgenoten voorbij geschoten. Het is bijna niet voor te stellen dat deze pubers ooit als vierjarigen begonnen op deze school. Eerst nog als kleine individuen, maar de laatste maanden werd de klas een hechte groep. Samen de CITO-toetsen doen, daarna drie dagen op kamp en dan nu de eindmusical.

Als we na afloop op het schoolplein staan en ik net een biertje heb gekregen van een collega-ouder, komt Pien naar me toe. Ik zie aan haar houding dat ze het moeilijk heeft; ze vindt afscheid nemen verschrikkelijk. Terwijl ik haar knuffel laat ze haar tranen de vrije loop. Ik probeer de mijne binnen te houden. Het is eigenlijk nog niet te bevatten; nooit meer op het schoolplein staan om je kind te halen. Niet meer een gesprekje met een andere ouder terwijl je wacht. Nooit meer traktaties maken voor de klas en geen hapjes meer hoeven regelen voor het kerstdiner.

Het is rond tien uur, een paar ouders zijn er al vandoor met hun zoon of dochter. De rest staat nog rustig met elkaar te praten. Pien komt naar mij toe: Ze heeft het gehad en wil naar huis. Ik drink mijn glas leeg en loop met haar mee naar de fiets. Meneer Enzofoort komt zo. Terwijl wij door de Schimmelpenninckstraat richting huis rijden realiseer ik mij dat ik van niemand echt afscheid heb genomen. Misschien wel omdat ik zo’n hekel heb aan afscheid nemen. Net als Pien.

Afscheid

Het is wat… Heb je ergens bijna een kwart eeuw gewerkt, vind je in Amsterdam een nog leukere baan, die neem je aan en dan moet je afscheid nemen.

Vlak na de zomervakantie dacht je; ‘dat duurt nog wel even,’ maar voor je het weet is het zover. Opperhoofdmeester Jos van “De Tafelronde” nam vandaag afscheid van zijn collega’s en ‘zijn’ kinderen. Hij nam afscheid van een school waar hij bijna elk kind van naam kende. Afscheid van hun soms ontzettend bemoeizuchtige ouders *. Afscheid van de grote boom op het plein van lokatie Sint Joris. Afscheid van veel dingen, om aan iets nieuws te kunnen beginnen.

Met een kroon op zijn hoofd en een koningsmantel om nam meester Jos vooral afscheid van de kinderen, die zich middeleeuws mochten kleden.

Omdat Pim al weken een mantel van de Grijze Jager wilde (zie eerdere blogs op 3 en 11 september) en hij vandaag die mantel wilde dragen werd oma Anneke ingeschakeld. Samen hebben ze de stof gekocht en oma heeft zich de blaren op haar vingers genaaid om het op tijd af te hebben. Het stralende gezicht van Pim was onbetaalbaar. Voor Puck zocht ik een oude blouse van mijn moeder uit (nog even wachten en hij is weer in), daarboven een kapje van een rood-kapje-outfit en verder een zwart jurkje met legging om het af te maken.

J

* sorry Jos 😉