Lieve tante Door

Wat zou je trots zijn geweest en wat zou je gelachen hebben. Je was ook deze keer het middelpunt, maar of je het allemaal meegekregen hebt betwijfel ik. Om je heen stonden prachtige bloemen en bijna iedereen die jouw lief had was aanwezig. Op de kist een foto waarop je stond zoals ik je kende; vrolijk en breed lachend. Er hing een scherm waarop de afgelopen negentig jaar voorbij kwamen. De zwartwit-foto waarop je als jonge vrouw lag te zoenen met je man ontroerde mij het meest. Toen wist je nog niet dat jullie leven samen niet zo lang zou duren. Hij stierf terwijl je zwanger was van je jongste zoon. Wat moet dat moeilijk zijn geweest. Je hebt er nooit over willen praten.

Wat zou je trots zijn geweest op je zoon en schoondochter die zelf gitaar speelden en zongen tijdens deze herdenking. En dan die speech van je oudste zoon; met een lach maar ook een traan. Het liedje door je kleindochter, de mooie woorden van de anderen. Het greep mij naar de keel, maar toch was het ook goed. Negentig jaar ben je geworden, met de laatste twee jaar mist in je hoofd.

Wat zou je trots geweest zijn op je kleinkinderen die jou na de herdenkingsbijeenkomst naar je graf droegen. Op de begraafplaats die ik zo goed ken. De pastoor zegende jou en de kist met een ‘wc-borstel’. Als je er zelf naast had gestaan had je er vast een opmerking over gemaakt. Jij en mijn vader kunnen elkaar bijna aanraken, zo dicht liggen jullie bij elkaar. Heb je hem inmiddels gevonden in de hemel?

Na afloop was het een gezellige boel. Jammer dat je daar niet bij was. Koffie met oranjekoek, een Fries dúmpke of een stuk suikerbrood en ondertussen bijkletsen met neven en nichten. Het is een raar iets; een uitvaart. Ik heb altijd zo’n naar gevoel in mijn keel en probeer uit alle macht mijn tranen binnen te houden. Waarom eigenlijk? Ik realiseer mij op zo’n moment ook ineens dat ik een generatie ben opgeschoven. En het maakt veel duidelijk; Je moet het leven vieren, want je weet nooit wat je nog te wachten staat.

Trots, blij & gelukkig

 

Trots, blij en gelukkig. Dat zijn de woorden die het beste passen bij het gevoel dat ik vanmiddag had. Trots op het feit dat ik al zo’n grote dochter en zo’n stoere zoon heb. Blij omdat ze zonder mopperen de bijna dertig kilometer hebben meegefietst. En gelukkig omdat we vandaag een feestje hadden in een hele grote zandbak; de Soesterduinen. Een vriendin vierde daar haar zevenenveertigste verjaardag en wij waren ook uitgenodigd. Met wat flessen wijn, bier, worstjes en zoutjes fietsten we richting het feestje. De heenweg was een stuk langer dan de terugweg. Oftewel, op de heenweg raakten we een beetje van het padje af; we zaten ineens bij vliegbasis Soesterberg. Lang leve de routeplanner op het mobieltje dat ons uiteindelijk naar de afgesproken lokatie bracht. Bij de duinen aangekomen moesten we nog even goed kijken bij welke slingers onze jarige job zat, maar toen we ze eenmaal gevonden hadden konden we genieten van mooie gesprekken, heerlijk weer en lekkere hapjes. De kinderen vermaakten zich prima en ook Marcoen en ik hadden het naar ons zin. Toen we een paar uur later weer terug reden realiseerde ik me weer eens hoe rijk ik ben. Sinds Puck een fiets heeft die even hoog is als de mijne is het net alsof we in een nieuwe fase zijn beland; de gesprekken worden anders, het hele kinderlijke is aan het verdwijnen. Verderop wapperen de haren van Pim en Marcoen, ook zij zijn in gesprek. We fietsen met zijn vieren stevig door. Wat is dit een heerlijke dag!

Spel en knikkers

Erg enthousiast waren we niet toen Puck een paar maanden geleden tegen ons zei dat ze mee wilde doen aan “Kinderen voor Kinderen”. Onze dame zingt wel aardig en is enthousiast, maar dat is niet genoeg dacht ik. Dat, samen met haar verlegenheid, zorgde ervoor dat ik bang was dat het tegen zou vallen. Maar ze zette toch door. Ze koos een liedje, oefende het liedje tijdens onze vakantie in Italië en verzon een dansje.

Het liefst had ze de hele klas bij de voorrondes uitgenodigd, maar dat vonden we geen goed idee, want ze stond voor het allereerst op een podium…. We hadden ook met haar besproken dat de kans dat ze door zou gaan naar de volgende ronde niet groot was omdat er zoveel kinderen mee deden. Kortom; eigenlijk dekten we ons aan alle kanten in.

Gistermiddag was het zover en stond ze in Soest op het podium tijdens een regionale voorronde. En mijn mond viel open; ze deed het helemaal niet slecht.

Ze kwam wat verlegen over, maar eerlijk is eerlijk; ze stond haar mannetje. Eigenlijk was ik gewoon opgelucht. Ik was bang dat ze de tekst zou vergeten, het dansje niet meer zou weten, verlegen rond zou kijken, zou huilen van de spanning. Maar niets van dat alles.

Wat was dat toch voor rare houding van mij? Wilde ik haar behoeden voor teleurstelling, was ik bang dat ze af zou gaan, projecteerde ik mijn eigen faalangst op haar? Achteraf bleek dat niet nodig. Puck is een enorme doorzetter en daarmee komt ze volgens mij nog ver in haar leven.  En het zet me aan het denken; ik zou een voorbeeld moeten nemen aan mijn dochter; mijn dromen volgen. Ergens aan beginnen en er keihard voor knokken. Met het enthousiasme dat mijn dochter uitstraalt. Dan moet het toch lukken?

PS, half oktober hoort Puck of ze door gaat of niet. Wat mij betreft is ze al een winnaar.