Alles raakt op…

 De kleren in mijn kast, mijn geduld, mijn hoop. Alles lijkt wel op te gaan.  In mijn la liggen steeds meer sokken met gaten, mijn ondergoed gaat lubberen en eigenlijk wil ik graag nieuwe gympen. Natuurlijk kan ik alles wat ik nodig heb digitaal bestellen maar dat wil ik niet. Ik denk namelijk al weken dat het niet lang meer zal duren voordat we weer gewoon naar een winkel kunnen. Zonder te reserveren naar binnen gaan, verschillende producten door je handen laten glijden en dan ter plekke kiezen. Dat wat we vroeger zo gewoon vonden. Maar nee. Zover is het nog niet.

Ik voel me een beetje een zeurend kind, maar ik merk dat ik het steeds moeilijker vind om positief te blijven. Misschien komt dat ook wel omdat de stip aan de horizon steeds kleiner lijkt te worden in plaats van groter. Hoewel ik meestal positief in het leven sta begint mijn geduld zo langzamerhand echt op te raken.

In mijn hoofd zwabberen de gedachten net zoals het beleid van de overheid. Hugo’s gewauwel over dat we voor de zomer allemaal onze eerste vaccinatie hebben gekregen; ik geloof er niet meer in. Pas wanneer dat ding in mijn arm wordt gezet haal ik opgelucht adem. Eerder reken ik me niet rijk.

Terwijl er mensen als proef op vakantie gaan durf ik niet eens meer te dénken aan een plekje op een camping, met een kabbelend beekje voor de tent. Terwijl er experimenten gehouden gaan worden met duizenden feestvierders zie ik mezelf deze zomer nog niet eens met een paar vriendinnen op een terrasje zitten. Ik ben zelfs bang dat we over tien jaar zeggen: ,,weet je nog… in het voorjaar van 2021 dachten we dat we er al bijna waren.” Mijn hoop op een normaal leven lijkt inmiddels wel verdwenen. 

Ondertussen probeer ik maar ‘gewoon’ door te leven en houd ik me vast aan de dagelijkse dingen. Ik probeer mijn hoofd uit te schakelen en even helemaal niets te vinden. Misschien is dat wel een goed idee; even niets vinden. Hoef ik ook niet naar antwoorden te zoeken.

Op vakantie? Geen idee…

,,Pien en Teun, het kan zijn dat we niet naar Frankrijk gaan”, ik probeer mijn stem neutraal te laten klinken.  ,,Wanneer het daar code oranje is dan gaat het hem sowieso niet worden…”, vult mijn man aan. Teun haalt zijn schouders op maar Pien kijkt me verschrikt aan ,,Wanneer weten we het zeker?”, vraagt ze. Tja…daar moeten we het antwoord schuldig op blijven.

Vorig jaar bleven we in Nederland en dat was een prima vakantie, maar we verlangden toch naar een andere taal, boodschappen doen bij een onbekende supermarkt en ook naar bergen in plaats van het vlakke land. Teun en Pien  wilden nog wel een keertje mee wanneer we naar Frankrijk zouden gaan. Ze zagen het al helemaal voor zich; lekker klooien in een riviertje naast de tent en ‘s avonds een spelletje spelen.

Hoe raar kan het lopen. Een paar weken geleden zag het er allemaal nog prima uit corona-technisch gezien. Ik vond twee prachtige kleine campings in Zuid-Frankrijk met Nederlandse eigenaren. In deze onzekere tijden leek me dat wel handig en ik gun ze ook wat inkomsten. Maar ineens leeft het virus weer op en staat alles op losse schroeven.

Een normale vakantie zal het sowieso niet worden. Handgel bij het toiletgebouw, geen drukke markten  bezoeken en met mondkapjes op naar de Intermarché.  Geheel onbezorgd neerploffen op een terras zit er ook niet meer in.

Het zal er om spannen; gaan we überhaupt nog op vakantie? We houden voortdurend de berichtgeving in de gaten, maar weten het pas zeker op het moment dat we met de vouwwagen richting het zuiden reizen. En dan nog blijft het spannend. Wat doen we wanneer het land code oranje krijgt op het moment dat we net op de camping aankomen na twee dagen reizen? Ik durf er niet aan te denken.

Van de normale voorpret is geen sprake meer maar we moeten zo langzamerhand toch beginnen met de voorbereidingen. Ik maak een lijst met zaken die we -als we gaan- niet moeten vergeten. Bovenaan zet ik: Mondkapjes. Met een uitroepteken.

 

 

 

Weer thuis

Wat heb ik toch een hekel aan thuiskomen. Normaal gesproken niet hoor, dan ben ik bij wanneer ik weer over de drempel stap. Maar thuiskomen na een vakantie, daar heb ik moeite mee, en niet zo’n beetje ook.

Vlak voor we de Kruiskamp inrijden heerst er nog een soort verwachtingsvol gevoel; zal er post liggen (nee), hoe gaat het met de kat (die merkt niet eens dat we binnenkomen) en heeft zoon Teun er een puinhoop van gemaakt (valt wel mee).

Maar dan komt het uitpakken. We gingen weg met schone was en alles was geordend ingepakt, we komen thuis met een bult campingspullen vol zand en dennennaalden. Overal in huis ligt rommel en na tig keer de trap op en neer lopen, het schoonmaken van de geleende vouwwagen en het wassen van bergen was realiseer ik me dubbel en dwars dat de vakantie over is.

Net na thuiskomst geniet ik nog van een eigen douche en toilet en van een papieren krant in plaats van een digitale, maar ook dat plezier verdwijnt alweer snel.

Het boek waar ik nog niet aan toegekomen was op vakantie breng ik waarschijnlijk ongelezen terug naar de bibliotheek, want ondanks mijn goede voornemens val ik snel terug in mijn oude gewoonten. Ik tuur weer veel te lang en te vaak naar de verschillende schermen, terwijl ik me had voorgenomen bij thuiskomst sowieso mijn mobiel links te laten liggen. Tijdens de vakantie was dat makkelijk; mijn data was op en omdat er geen stroom op de camping was en ook wifi was het minder gebruiken van mijn mobiel niet zo’n probleem. Maar nu ik weer thuis ben merk ik dat ik er constant op kijk.

Ik heb allerlei leuke dingen in het vooruitzicht maar toch nestelt het woord ‘moeten’ zich weer in mijn hoofd. Mijn to-do-lijst ligt weer prominent op de tafel en groeit met het uur.Dat was juist zo heerlijk van de vakantie; even niets moeten.

Arme familie Enzofoort. Zij hebben nooit last van zo’n post-vakale-depressie en zijn juist blij dat ze weer thuis zijn. Ondertussen zit ik te mokken. Ik hoop dat het deze keer niet al te lang duurt. Ik zal toch niet de enige zijn die hier last van heeft?

 

 

Ritme…

Hopeloos ouderwets ben ik, maar ik vind het fijn; een papieren agenda. De laatste weken lag hij stilletjes in een la, maar vorige week heb ik hem weer tevoorschijn gehaald. Reden? Het eind van de vakantie is aangebroken, het nieuwe schooljaar begint. Langzaam vullen de dagen zich weer met afspraken. Er komen steeds meer notities in te staan.  Ik zoek in mijn mail op wanneer Circus voor Pien weer begint en check meteen hoe het ook alweer zat met de eerste lesdag van Teun. Dinsdag is het zover. Even kennismaken met zijn nieuwe klasgenoten, wat opdrachten doen en dan woensdag naar school volgens het nieuwe lesrooster. Dochter Pien begint haar derde jaar met een sportieve kennismakingsbijeenkomst.

Terwijl de één best alweer zin heeft in school, moet de ander daar nog niet aan denken. Leuk ook om te zien hoe verschillend ze naar de komende week kijken. Waar de één de doos met boeken nog nauwelijks bekeken heeft, heeft de ander al het lesmateriaal al uitgebreid bestudeerd, nieuwe schriften gekocht, boeken gekaft en gekeken wie de klasgenoten zijn.

Ik blader door mijn agenda en zie wat vergaderingen en andere afspraken staan. Aan de ene kant heb ik wel zin om weer aan de slag te gaan, aan de andere kant word ik altijd wat weemoedig van het feit dat de vakantie ten einde is. Ik hou wel van vrijheid. Zes weken lang bijna geen verplichtingen. Zes weken lang geen wekker. Ze zijn omgevlogen. Vanaf volgende week gaan we weer mee in het ritme van de wereld om ons heen.

Maar een beetje reuring is ergens ook wel weer fijn. Vakantiegangers zijn inmiddels weer terug en in de stad zie je steeds meer bekende koppen. Vorige week was ik bij “kannen en kruiken” en heb ik gekeken naar een voorstelling van Theaterterras. Donderdagavond bekeek ik met vriendinnen een bijzondere film op het Lieve Vrouweplein en straks ga ik samen met mijn 88-jarige buurman Atze naar Theater de Lieve Vrouw om een film over Rodin te bekijken.

Vanaf volgende week weer de wekker op zeven uur. De lunchboxen komen weer uit de la. Slingerende schooltassen. Drukte rondom de wastafel omdat we allemaal rond dezelfde tijd onze tanden willen poetsen. Gelukkig hebben we volgende week nog theaterfestival Spoffin om onze zinnen te verzetten en vieren we nog een verjaardagsfeest. Maar dan wordt het menes. Dan zitten we weer in het ritme, ik kijk er nog niet naar uit.

 

 

 

Fijne Voorstelling

Omgekeerde heimwee heb ik. Ik zou zo terug willen naar de campings in Engeland. Wat heb ik genoten, genoten van de prachtige Zuidkust en het samenzijn met mijn gezin. Het luchtbed, de vieze oploskoffie en de haren in het doucheputje konden mij niet deren. Zelfs het door mij veroorzaakte deukje in de gehuurde auto kon mij niet veel schelen; ik was er immers even ‘helemaal uit’.

Maar dat is verleden tijd. Er is geen weg meer terug. Het is begonnen! Mijn eerste werkdagen zitten er op. Teun en Pien moeten ’s ochtends weer uit bed worden getrokken, de lunchtrommeltjes zwerven door het huis en ook meneer Enzofoort heeft zijn bezigheden weer opgepakt. Ruim een week ben ik terug in Amersfoort en mijn agenda staat al vol met verplichtingen. Ik zit alweer helemaal in de flow. Nou ja, niet helemaal. Gelukkig is het laatste weekend van augustus altijd een mooie afsluiting van de vakantieperiode; het straatfestival Spoffin is neergestreken in onze stad.

Er zijn jaren geweest waarin ik amper naar de stad ging om te kijken naar al die bijzondere optredens omdat ik met mijn hoofd onder een kussen lag te treuren om het feit dat de vakantie voorbij was, maar dit jaar gaat dat niet gebeuren. Na de Spoffin Amuses donderdag en het foto’s maken van optredens bij ondermeer het Corderiuscollege gisteren, heb ik de smaak te pakken gekregen. Ik ben nieuwsgierig naar Theatergroep Troubamour met hun voorstelling over de vluchtelingenproblematiek. Ik ga luisteren naar het concert van Little Warrior en ik laat me verrassen door alles wat er verder nog op mijn pad komt. Ik trek makkelijke schoenen aan om de afstand tussen Plantsoen West, de Appelmarkt en het Lieve Vrouwenkerkhof makkelijk te kunnen overbruggen. Zonnebrandmiddel op mijn neus, flesje water mee en kijken. Niet alleen naar de artiesten, maar ook naar de het publiek. Genieten van de verwachtingsvolle kinderkopjes. Lachen om het ongemakkelijke gevoel bij de personen die door de spelers uitgekozen worden om te participeren in de voorstelling.

Maandag begin ik weer aan het echte leven. Dan stort ik me op werk, gezin, Amersfoort en de wereld. Dit weekeinde droom ik nog even weg. 

 

 

Rijk

Daar zat ik dan, decadent te wezen op een prachtig terras in Corfu Stad, in het gezelschap van vier lieve mensen. We voeren deze week met een zeilboot door de wateren rondom Corfu en genoten van onze laatste dag vakantie. Ik was uitgenodigd door een vriendin en een vriend. Zij huurden de boot, ik hoefde alleen de vliegreis en het eten te betalen.

De andere mensen die meegingen op de flottielje werkten in ieder geval niet in de zorg. Er zaten mensen bij die bij verschillende banken werkten, een huisarts, een woordvoerder, iemand die HR deed bij een bekende multinational, een marketingmanager en ook een culinair coach.

Maar goed. Ik zat dus op dat terras en ineens realiseerde ik me dat ik de geluksvogel van dit gezelschap was. Eén van de vier had de meest mooie blauwe ogen die ik ooit had gezien; vergelijkbaar met de prachtige turquoise-blauwe kleur van het water waar we de dagen ervoor in hadden gezwommen. Die prachtige ogen gingen hard achteruit. Naast nachtblindheid kon het linkeroog een deel aan de buitenkant niet meer zien terwijl het rechteroog in het midden troebel werd. Het afgelopen jaar had de eigenaar van deze ogen een periode van rouwverwerking achter de rug.

Een ander in ons gezelschap, een man met een goede functie bij een internationaal bedrijf, vertelde dat zijn nieuwe vriendin niet goed met zijn 6-jarige zoontje kon omgaan en hij had het er heel moeilijk mee. Zijn zoontje stond op nummer één en als zijn vriendin zich daar niet bij neer zou leggen dan was de relatie geen lang leven beschoren.

Verder zaten mijn twee lieve vrienden nog aan het tafeltje. Beiden hebben ze ruim twee jaar geleden hun partner en daarmee ook een deel van hun toekomst verloren. Allebei op een hele andere manier maar de pijn en het gemis komt op de meest onverwachte momenten de hoek om zetten.

Tenslotte zat ik daar; thuis een lieve, inspirerende man die de zorg voor de kinderen makkelijk over kan nemen van me en twee fijne kinderen waar ik enorm van kan genieten. Verder heb ik een leuke baan waar ik voldoening uit haal, veel vrienden om me heen en ben ik gezond. Ineens hoorde ik mezelf zeggen: eigenlijk ben ik hier de geluksvogel, het gezelschap aan tafel knikte instemmend en ik voelde me ineens zo rijk….

Oost, West, Vakantie, Best

De vouwwagen staat schoon in de garagebox, de was ligt fris in de kast, de kranten van de afgelopen week zijn gelezen en ik zit weer achter de computer. Een kleine drie weken geen twitter, geen blogs, geen werktelefoon, geen manden vol met was en ik moet zeggen; dat beviel me goed. We zaten een weekje in de Ardèche en een weekje in de Provence.

 

Onze vakantie begon op de idyllische camping “Moulin d’Onclaire”  in Coux. We hadden er een prachtige plek aan de rivier. Pim en Puck genoten van struinen in de rivier en van het zwemmen in het zwembad, ook vonden ze al snel leuke vrienden en vriendinnen. Er zat wel een addertje onder het gras; er was animatie. Om de dag werd vanaf ongeveer half tien ‘s avonds loeihard gezongen, dat duurde dan bijna tot middernacht. De kwaliteit van de optredens was wisselend, het volume niet; die knop stond elk optreden helemaal open. Hoogtepunt van deze camping was voor Pim een rots bij de rivier, waar hij af kon springen. Zijn hoogtepunt, mijn dieptepunt 😉 . Hoewel ik zelf als 20-jarige ook niet schroomde om zo’n 15 meter in de diepte te springen (groepsdruk tijdens jongerenreis) vond ik het als moeder een minder fijn idee. Maar ach, het is goed gegaan en Pim was de stoere jongen van de camping. Toegeven; stiekem was ik ook wel trots. 

Na deze camping reden we verder richting het zuiden. We gingen naar de campingn“Lou Vincen” in Vallabrègues. Deze camping hadden we via de ANWB-app gevonden. Omdat het middagpauze was konden we niet meteen op het terrein. We zetten onze wagen in het dorpje en liepen de camping over. “Oeps… wat een saaie camping” was mijn eerste gedachte, maar omdat we hadden gereserveerd voor een week wilde ik niet al te negatief doen. Er stond één Nederlands echtpaar op de camping en de rivier -waarover de ANWB-app had geschreven dat het zwemwater was- bleek verboden om in te zwemmen. Verder was het hele plein naast de camping volgebouwd met feesttenten omdat er in het dorp zogenoemde ‘mandenfeesten’ zouden worden gehouden in het weekend. Fijn, ik verheugde me al over muziek waar we van zouden kunnen genieten tot diep in de nacht. 

Toen de eigenaar van de camping om drie uur plaats nam in zijn kantoor vertelde Marcoen in vloeiend Frans (dat kan hij!) dat we wat teleurgesteld waren omdat we niet in de rivier konden zwemmen en dat we afzagen van de reservering. Kon dus niet. We hadden de kleine lettertjes moeten lezen toen we via de I-phone reserveerden. Konden nu dus fluiten naar onze 257 euro die we via de creditkaart hadden overgemaakt. Zelfs voor nog geen duizend euro wilden we bij die onsympathieke man op zijn saaie camping staan, dus we hebben even onze frustratie weggeslikt en zijn toen op zoek gegaan naar een andere camping. Het werd “La Sousta” in Remoulins, vlak bij de Pont du Gard. We zijn op een avond naar de eeuwenoude aquaduct gelopen. Prachtig was het. Je kan je bijna niet voorstellen dat deze brug gebouwd is in de eerste eeuw na Christus.

 We hebben gedanst op de “Pont d’ Avignon” en ook hebben we de Mont Ventoux beklommen. Per auto, niet op de fiets. Heel gaaf, vooral ook omdat ik op datzelfde moment in het boek “Ventoux” van Bert Wagendorp bezig was. Als je dan door bijvoorbeeld het stadje Bédoin rijdt is dat extra leuk, behalve dan dat we verkeerd reden en dat Marcoen ergens in een smal doodlopend straatje (er was markt) moest keren. Maar ook dat kan hij! Nog even gekeken bij het punt waarop Tommy Simpson in ’67 overleed en op de top genoten van het uitzicht.

 

Gelukkig kon Puck de op haar verjaardag gekregen hangmat op de camping ‘Sousta’ ophangen en ze heeft er dan ook vaak ingelegen. Is het geen plaatje?

En nu dus weer thuis, vol met plannen en goede voornemens. Ik ben er klaar voor, maar verlang tegelijkertijd ook wel weer naar het geluid van de krekels en het glaasje wijn voor de tent….

 

 

School….

“Nienke, ben je nog niet wakker?”. Marcoen wekt me middenin een droom. “Shit….”. Ik kijk meteen op mijn wekker; 7.15, terwijl ik de wekker op 7 uur had gezet. Maar de radio is niet aangegaan en ook heb ik geen gepiep gehoord. Raar. Ik gun mezelf de tijd niet om uit te zoeken hoe dat kan. Twee minuten later sta ik slaapdronken bij het bed van mijn zoon die ook nog slaapt en even later loop ik Puck haar kamer binnen. Zij ligt al wakker te worden met een lampje aan.

Het is weer even wennen, zo’n eerste schooldag na de vakantie. Geen krant omdat de ene opgezegd is, maar de andere nog niet is bezorgd. Wel koffie, gelukkig. Ik heb een gevoel dat ik me moet haasten, maar dat valt nog best mee.

Er worden boterhammen gesmeerd, tanden gepoetst en tassen ingepakt. Om kwart over acht vertrekken we naar school. De juf van Puck wenst iedereen persoonlijk een gelukkig 2013. Wat attent!  In de klas naast die van Puck zit Abel, zoon van onze vrienden. Dit weekend is hij vier geworden en hoewel hij eerder al ‘geoefend’ heeft is het vandaag zijn eerste officiële schooldag. Hij stuitert van de spanning. Zijn vader en moeder kijken met trots naar hun jongste.

Het doet me denken aan ruim 7 jaar geleden, toen Pim voor het eerst naar school ging. Zo’n klein mannetje met een bleek koppie, tussen al die andere kinderen. Hij ging in de kring zitten en stak meteen zijn vingers in zijn mond, stilletjes wachtend op wat er komen ging. En nu zit Pim in groep 8. Moeten we gaan kijken welke vervolgopleiding hij gaat kiezen.  Ik loop nog even zijn klas binnen. Hij moet een krantenartikel bespreken. Ik zie hetzelfde bleke koppie, maar  zijn houding straalt nu zelfvertrouwen uit.

 

Vilsteren

Nog even een paar dagen er tussen uit. Ik had geen cliënten ingepland en Marcoen had nog geen klussen en…. het zou mooi weer worden. Daarom gingen we vrijdag richting “Landgoed Vilsteren”, een camping waar ik 35 jaar geleden ook al kwam. Gelegen tussen Ommen en Dalfsen, zonder electriciteit of afgebakende plaatsen, met een meertje. Eerst ging er een vriendinnetje van Puck mee, later kwam er een vriendje van Pim.

 

Waar ik zo van genoot; de geschiedenis herhaalt zich. Pim kwam vol verhalen terug na een tocht over de camping; hij had een kikker begraven en hij en zijn vrienden waren naar de ‘heilige boom’ geweest. Ook wij begroeven vroeger alle dode beesten die we tegenkwamen en ook wij speelden bij de boom. Als kind had ik het gevoel dat het meertje enorm groot was maar toen ik het een paar jaar geleden na een lange tijd weer zag kon ik me niet voorstellen dat het meer echt niet kleiner was geworden.

Mijn moeder kwam ook een dagje langs, voor haar ook een dag vol herinneringen. We liepen even naar het kerkje in het dorp, vijfendertig jaar geleden gingen we daar op zondag nog wel eens naar toe. We liepen langs de boerderij waar de familie Lotstra hun hond Arko vandaan hadden gehaald. Door het bos liepen we terug naar de vouwwagen. Ondertussen haalden we herinneringen op; mijn moeder vertelde me over de rijlessen die ze van mijn vader had gehad. Zij reed rondjes terwijl wij langs het zandpad stonden om haar aan te moedigen. Ik kan het me nog herinneren….

De afgelopen vier avonden stookten we in de BBQ een vuurtje met hout dat de kinderen overdag bijelkaar hadden gesprokkeld. Mijn vader had ons moeten zien, hij zou genoten hebben. Ik hoop dat mijn kinderen later zich deze vakanties ook kunnen herinneren. Wie weet gaan zij over dertig jaar wel met hun kinderen naar dit prachtige gebied, en kom ik Oma Nienke samen met Opa Marcoen een dagje op visite……

Paradijs

We hebben het paradijs ontdekt. Een waanzinnige plek waar we ruim een week gestaan hebben deze zomer. Een plek in Italië, in het gebied “Le Marche”, dichtbij het middeleeuwse dorpje Penna San Giovanni. Marije en Eric van Ingen wonen daar sinds twee jaar met hun vier kinderen, twee honden en vijf katjes.  In de zomermaanden kun je er kamperen. Tenminste als je geluk hebt, want ze hebben een kleine camping met vijf plaatsen. Wij hadden dit jaar geluk. We hadden hun adres gekregen van een goede vriendin van Marije, toen we op het schoolplein aan wat ouders rondom ons vroegen of ze een leuke camping in Italië kenden. 

Het was een eindje rijden, maar oh, wat was het die moeite waard! We mochten naast het woonhuis staan omdat  onze vouwwagen waarschijnlijk de rit omhoog vanaf het lager gelegen kampeerterrein niet zou kunnen maken.

Wat een uitzicht, wat een rust. Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. Het was een combinatie van het mooie weer, de prachtige natuur en de klik met de familie Van Ingen. Pim genoot met zoon Tijmen van het bouwen van een hut. Puck leerde Italiaans van dochter Feije. Marcoen en ik hadden fijne gesprekken met Marije en Eric, aan de stamtafel met een wijntje erbij. Boeken lezen deden we tussen de olijfbomen. Puck heeft nog jam gemaakt van de abrikozen die daar hingen en we dronken wijn van hun land. De naam van de camping “Campo Abbraccio” staat voor “veld van de omarming”. Zo voelde het ook; als een warme omhelzing, zonder dat het beknellend was.

 

Wordt vervolgd. Want ik wil nog veel meer kwijt over deze bijzondere plek.