Uitmaken? Ik was er nooit goed in….

Ik kon er uren naar staren. Even loskomen van alles en genieten van de vlammen die steeds hun eigen weg zochten. Een kampvuur.  Het waren de mooiste momenten tijdens de vakantie. Een dag later rook je het nog in je kleding, heerlijk! Ook thuis brandde de open haard geregeld. Het bracht gezelligheid en warmte en was onlosmakelijk verbonden met een glas wijn en een toastje met kaas. Het had ook iets romantisch. Zo gaf ik mijn man ooit een pallet openhaardhout voor zijn verjaardag. Gewoon, omdat ik met dit symbolische cadeau het vuurtje letterlijk en figuurlijk wilde laten branden. En natuurlijk ook uit eigenbelang want ook ik genoot van die prachtige vlammen in de open haard.

Zo onbezorgd stoken als vroeger zal niet meer gaan. De gemeente Amersfoort wijst ons op de negatieve effecten van houtrook met de slogan “Hout stoken? Maak het toch uit!”  We moeten het uitmaken omdat het zoveel risico’s met zich meebrengt. Bij het opstoken van hout komen fijnstof en andere schadelijke stoffen vrij. Die veroorzaken problemen aan de luchtwegen, longen, hart en bloedvaten.

Tien jaar geleden was ik me hiervan nog niet bewust. Pas sinds een paar jaar ben ik op de hoogte van de gezondheidsrisico’s. Onze open haard heeft al tijden geen hout meer gezien en de vuurkorf wordt ook niet meer gebruikt, maar eerlijk is eerlijk; we barbecueën nog wel op houtskool. In de houtoven die mijn man van vrienden kreeg worden ook nog heerlijke gerechten bereid. Sinds kort hebben we ook een barbecue op gas. Die wordt steeds vaker gebruikt maar toch mis ik dan wel die typische rooksmaak.

We zijn dus al aan het afkicken, mijn man en ik. Maar helemaal stoppen lukt nog niet. Ik betrapte mezelf erop dat ik afgelopen week naar campings in Frankrijk zocht waar je een kampvuurtje mag maken. Dat blijft voor mij toch belangrijk. De laatste trekjes van een verslaving waar ik misschien wel nooit helemaal van af kom. Uitmaken. Ik ben er nooit goed in geweest.

 

 

Vuurtje stoken

Wanneer mijn vader mij als kind een knuffel gaf dan genoot ik. Van het vertrouwde gevoel, van zijn armen om me heen, maar ook van de heerlijke geur die in zijn blauwe schipperstrui hing. Een mengeling van zaagsel en rook. Zaagsel van het hout dat hij had bewerkt en rook uit het houtkacheltje in zijn schuur. Meestal zat er ook nog wat zaagsel aan zijn mouwen en soms ook in zijn verwarde haren.

Mijn hele leven heb ik genoten van de geur van verbrand hout. Eerst bij mijn vader in de schuur, later tijdens de vakanties. Samen met mijn broer en zus zocht ik naar droge takken in het bos. Mijn vader zorgde ervoor dat ervoor dat ’s avonds het kampvuur lang en hevig brandde. Uren kon ik kijken naar de vlammen die elkaar achterna leken te zitten. De verschillende kleuren, een blauwige gloed, soms meer rood of oranje. En als de vlammen verdwenen waren zag je de kooltjes nog gloeien. De volgende dag was er weinig meer over van dat mooie schouwspel.

De traditie werd voortgezet in ons eigen gezin. In onze tuin hakt meneer Enzofoort houtblokken in kleine stukjes en zorgt hij samen met Pien voor een mooi vuur in de openhaard. Zoon Teun, ook handig met takjes en lucifers, kookt tijdens vakanties soep boven zijn eigen kampvuur. En ik? Ik geniet van de warmte van het vuur en droom lekker weg.

Maar die droom wordt ruw verstoord sinds ik van alle kanten informatie krijg over hoe slecht houtrook wel niet is voor onze gezondheid. Dat is ook de reden waarom de kerstboomverbranding aan de Hamseweg in Hoogland niet meer doorgaat. De verbranding is te belastend voor het milieu en de luchtkwaliteit. De gemeente Amersfoort gaat een voorlichtingscampagne houden over de effecten van houtrook en een megagrote kerstboomverbranding staat natuurlijk haaks op zo’n campagne.

Ik snap het, maar vind het wel jammer. De lol van het fikkie stoken gaat er zo wel af. Meneer Enzofoort krijgt van mij geen pallet haardhout meer op zijn verjaardag. En onze kerstboom? Die gaat dit jaar waarschijnlijk voor de laatste keer in rook op. Niet op de Hamseweg, maar gewoon thuis. Afkicken kost tijd.