Zeef

Af en toe word ik gek van mezelf, loop ik achter de feiten aan, heb ik het eigenlijk te druk. In mijn hoofd vooral, want als ik alles op een rijtje heb gezet in mijn ‘things to do’ boekje valt het best mee. 

Vorige week was zo’n week. Veel meer uren gewerkt dan normaal, kinderen moesten naar allerlei clubjes en feestjes, er was een schoolfeest, we hadden net een familieweekend achter de rug en we vierden vrijdagavond Pucks verjaardag met een slaapfeestje.
Afgelopen zondag hoefden we niets. Dat betekende voor mij veel achterstallig onderhoud: koelkast opruimen, ramen lappen en toen ik toch bezig was het gordijn wassen, want daar zat nog steeds een vlek kattenpies in. Vandaag kwam ik tot de ontdekking dat de gordijnen wel gewassen waren, maar zonder zeep. Bij nadere inspectie bleek dat de vlek er inderdaad niet helemaal uitgegaan was. Ik wacht nu tot de poes er weer tegenaan piest, en dan was ik het gordijn opnieuw. Dan wél met zeep.

ze

Vergeten

Het was alweer een aantal maanden geleden dat ik voor het laatst bij haar was, maar omdat haar huidige thuisbegeleidster op vakantie was mocht ik vandaag invallen. Mevrouw Daalmeijer deed de deur voor me open. Ik zag dat ze wat meer gebogen liep en er wat moeier uitzag dan de vorige keer. “Hallo mevrouw Daalmeijer,  ik ben Nienke. Ik ben hier wel vaker geweest”. Ze keek me aan en zei; “Dat zou kunnen. Ik kan me je niet herinneren.”

Het blijft gek, dementie. Mevrouw Daalmeijer heeft last van vasculaire dementie, ze gaat langzaam achteruit. Toen ik net thuisbegeleidster werd, was ze een van mijn eerste cliënten. Ik kwam er wekelijks om met haar te wandelen en samen een boterham te eten om haar te activeren en de familie een beetje te ontlasten. 

Mevrouw Daalmeijer heeft veel humor en ze draagt tegelijkertijd enorm veel verdriet met zich mee. Haar dochter deed lang geleden een zelfmoordpoging en gaat nu zonder onderbenen door het leven en haar zoon is, toen hij 15 jaar was, onder een trein gekomen en is daarbij gestorven.

Ik ben ruim een jaar bij haar geweest en toen nam een collega het van me over omdat ik een opleiding deed en minder tijd had voor mijn cliënten. En, ik moet eerlijk zeggen, ik kende haar verhalen inmiddels van buiten en vond het fijn dat iemand anders wekelijks naar haar toe zou gaan, want ze vertelde me elke keer dezelfde dingen, zo ook vandaag.  Over dat ze veel  hoofdpijn had gehad vroeger,  over de straten waar ze had gewoond,  over dat ze voor gedrag een 6 had gehad op haar rapport…. Het moeilijke was; ze begon soms een verhaal  en wist het dan even niet meer. Ik had de neiging om haar aan te vullen, ik kende de verhalen  immers al van voor naar achter.

Ze gaat wel  achteruit. Wist ze vorig jaar nog dat ze geboren is op 5 oktober 1922. Nu vertelde ze dat ze wel wist dat ze op 5 oktober is geboren, maar dat ze niet meer wist hoe oud ze zou worden, dat stond wel op haar kalender. Ik heb maar niet gezegd dat ik wist dat ze in 1922 was geboren en dat ze dit jaar dus 90 jaar zou worden.

Voor haar hoeft het leven niet meer zo. De dagen kruipen om, ze vindt eten niets aan, weet nog maar net hoe ze koffie moet zetten, en vergeet bijna alles. En het erge; de traumatische gebeurtenissen uit het verleden vergeet ze niet en die komen juist telkens weer naar boven. Stiekem hoop ik dat ze binnenkort een keer gaat slapen en nooit meer wakker wordt. Ik zal haar in ieder geval niet vergeten.