Ik hout van jou

,,Wauw, wat een mooie vloer”, denk ik terwijl ik de trap afloop. Ik haal diep adem door mijn neus en ruik die milde houtgeur die ik vroeger ook rook bij jou in de werkplaats. In de keuken zet ik koffie en als die klaar is ga ik op de bank zitten en kijk nog eens goed rond. Boven in de kast staat je foto. Gemaakt toen we in Vilsteren waren. De kinderen waren nog jong;  één en drie jaar waren ze. Mooie herinneringen…

Vandaag zou je 87 jaar geworden zijn. We missen je al negen jaar. Soms missen we je meer dan andere keren. De afgelopen weken heb ik juist weer veel aan je gedacht. We hadden een flink bouwproject hier in huize Enzofoort. Ik geloof niet in een hemel, maar hoop ergens toch dat je mee hebt kunnen kijken. Heb je meegekeken hoe je schoonzoon, zoon en kleinzoon aan het werk waren? Heb je gezien hoe hard ze hebben gewerkt om de oude vloer eruit te slopen? Heb je gezien hoe de balken rommelig en los in het zand lagen? Wat een puinhoop was het. En wat hebben ze hard gewerkt! Nieuwe balken, muurtjes slopen, zand uitgraven… Na vier lange dagen sjouwen, zagen, slopen, passen en meten was de vloer zover klaar dat de vakmensen het nieuwe houten parket er in konden leggen. Toen dat gebeurd was hebben we alle spullen weer teruggezet. En wat ziet het er gaaf uit!

Ik ben trots. Trots op mijn man die zoveel zelf heeft gedaan en die deze klus aan heeft gedurfd. Trots op mijn broer die ondanks het stof, waar hij flink allergisch voor is, toch is blijven helpen. Trots op mijn zoon die met zijn veertien jaar wel goed aangestuurd moest worden, maar die meer heeft geholpen dan ik ooit had durven dromen.Trots op vriend Sacha die geen moment heeft gedacht aan opgeven.

Pa, ik denk dat als je had kunnen meekijken dat jij ook enorm trots was geweest op je zonen en kleinzoon. En ik denk dat je blij bent dat het lelijke laminaat er eindelijk uit is. Toen we dat er in hebben gelegd heb je er nooit iets van gezegd, maar ik weet dat jij als timmerman het een onbegrijpelijke keus vond destijds. Maar goed. Nu was het tijd voor iets nieuws. Een nieuwe lente, een nieuwe vloer. En vanavond proost ik natuurlijk weer op je, op je verjaardag en op het leven….

16 Mei, Brief aan mijn vader

Hi Pa,

Van Harte Gefeliciteerd! Je zou vandaag 86 geworden zijn. Ik heb aan je gedacht en ik ben vast niet de enige geweest. Echt vieren doen we het niet meer, maar aan je denken is natuurlijk wel het minste…

Je bent inmiddels ruim acht jaar dood. Acht keer lente, zomer, herfst en winter. Acht keer oud- en nieuw. Negen verjaardagen waar je zelf niet lijfelijk bij bent. Af en toe doe ik mijn ogen dicht en zie weer voor me hoe je afscheid van ons nam. Hoor ik weer hoe stil het werd toen de zuurstoftank stop werd gezet omdat hij niet meer nodig was. En soms voel ik hoe ik hand en hand met je zat die nacht voor je stierf. Mijn handen om jouw grote ruwe hand.

Gek idee; al acht jaar geen contact meer met je. Ik geloof niet in een hemel, maar soms is het toch fijn om net te doen of je in een ander universum bent en daar gewoon voortleeft. En dat je ons dan natuurlijk kunt zien. Glimlach je als Pim op het dak zit te zwaaien met zijn houten zwaard? Was je trots op Puck toen ze op haar eenwieler rondreed tijdens de circus-uitvoering? Heb je gezien hoe ma en ik vorige week op de fiets naar Schettens gingen om wat plantjes te kopen? Heb je kritisch gekeken hoe onze badkamer is verbouwd? En zie je hoe ik hier nu achter de computer zit om dit stukje te typen?

Wat heb ik vaak verlangd naar een teken. Helaas, ik moet het doen met de mooie herinneringen die ik heb. Hoe je ooit met Pim over het Bolwerk in Bolsward liep. Hij was een jaar of twee en jij kon toen nog lopen zonder extra zuurstof. Hoe je moest lachen toen Puck als peuter rondjes draaide in jullie kamer in het Heechhout en bijna omviel. Hoe je hier in huis geholpen hebt bij het afwerken van de zolderverdieping. Verder de vakanties in Vilsteren en Frankrijk. Jij aan het werk in het hok, bezig achter je draaibank. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ook al vieren we je verjaardag niet echt. Je weet het; ik neem vanavond -zoals elk jaar- een extra wijntje op je. Proost!

Een verjaardag in het kwadraat

27 januari 1976 

“Lang zullen ze leven, lang zullen ze leven, lang zullen ze leven in de gloria….” Ik sta als zevenjarig meisje naast mijn ouders. Op de platenspeler ligt een elpee die we vier keer per jaar tevoorschijn halen. Het kost altijd even moeite om de naald precies bij het begin van het liedje te zetten maar toen dat eenmaal was gelukt werd het volume harder gezet en is het tijd voor de jarigen om naar beneden te komen. Een kinderkoor zingt het verjaardagslied en mijn ouders en ik zingen mee. Ik hoor het gestommel al boven aan de trap. Ze zijn in aantocht! Eerst komt mijn zus Loes de kamer binnen en daarachter loopt Piet, mijn grote broer. Beiden nog in pyjama en met een grote glimlach op hun ietwat slaperige gezicht. Ik geef eerst Piet en daarna Loes een dikke zoen. De tafel is al gedekt en op de houten plankjes, die we als bordje gebruiken staan twee cadeautjes te wachten op de jarigen. Ze zijn geen tweeling, maar wel op dezelfde dag jarig. Toen mijn broer twee werd kreeg hij mijn zusje als verjaardagscadeautje. 

27 januari 2014

De tijd gaat best snel. Ik denk terug aan het jaar 1976; toen werd mijn broer twaalf en mijn zus werd tien. Dezelfde leeftijd als Pim en Puck nu. Ikzelf was bijna zeven.  Ik denk terug aan dat jaar omdat ik me nog kan herinneren dat mijn tante Doortje Adema vijftig werd. Het was een oudere zus van mijn vader en haar vijftigste verjaardag heeft diepe indruk op me gemaakt. Tenminste, genoeg indruk om me er nu nog iets van te herinneren. Ergens in mijn geheugen zie ik mijn tante in een ouderwetse groene jurk, we zongen met zijn allen ‘lang zal ze leven’ en ik vond haar destijds best al oud. 

Ik realiseer me dat mijn broer Piet nu dezelfde leeftijd heeft bereikt. Hem vind ik helemaal niet oud overkomen en dat hij vandaag vijftig is geworden kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Binnenkort volgt Marcoen en over vijf jaar ben ik zelf zo ver. Ik ben benieuwd hoe Pim en Puck later terugkijken op deze periode. Vinden zij mensen van vijftig oud? Ik zal het hen morgen tijdens het ontbijt alvast eens heel voorzichtig vragen….

Uniek en Kapot

Maart 2012. Na veel wikken en wegen wist ik eindelijk welke tas ik wilde gaan kopen van mijn verjaardagsgeld. Ik twijfelde tussen een rode leren tas en een trendy tas waar er maar één van is. Het werd een unieke tas van “Vaho Trashion”, een Spaans merk met een soort haan/paard als logo.  De tassen zijn gemaakt van reclame-banners die hangen aan de lantaarnpalen in Barcelona of Madrid. Het is dus eigenlijk gemaakt van industrieel afval. Ik zocht een mooi exemplaar uit via internet. Zelf had ik verwacht dat de tas wel van stevig materiaal was, en zo leek het op het eerste gezicht ook, maar als snel kwam ik er achter dat er toch scheuren in kwamen. Omdat ik niet wil dat ik als een soort ‘klein duimpje’ mijn spulletjes verspreid door Amersfoort, heb ik de tas van binnen beplakt met duct-tape. Erg jammer, want je verwacht niet dat een tas van rond de 70 euro zo snel kapot kan gaan. Eigenlijk is het moraal van dit verhaal: Koop nooit zo’n tas als je er langer dan een jaar mee wilt doen, of koop er een rol duct-tape bij. Van mijn volgende verjaardagsgeld ga ik een een schilderij kopen. Hopelijk blijft die langer goed en komt daar de komende jaren geen tape aan te pas.

Negen

“Dit was de mooiste verjaardag die ik ooit heb meegemaakt”. Mijn dochter Puck ligt met een gelukzalige glimlach in bed. Haar nieuwe eenwieler staat tegen het kastje naast haar bed zodat ze er morgenochtend meteen weer naar kan kijken. “En ik ben zo blij met mijn eenwieler”. Dat was wel duidelijk. Een cadeau dat ze niet had verwacht. Een cadeau waar ik zelf pas een paar dagen geleden aan dacht toen Puck zei dat ze zin had om naar naar de circusschool te gaan. Een schot in de roos. Ze heeft er al uren opgezeten, zichzelf vasthoudend aan de schutting. Ook was ze blij met haar leesboeken, haar dagboekje, spelletjes, levende slakken (van vriendinnetje Britt), playmobil, paardje, pleisters met paardafbeelding, natuurboekje en knalroze kimono. En ikzelf genoot van alle familie en vrienden die een wijntje dronken om Puck’s verjaardag te vieren. De chaos in de keuken is opgeruimd en ik zit nog even voor de televisie met een glas rode wijn.  Het was een dag met een gouden randje.

 

In de Gloria?

Hij wilde heel graag een echte opa zijn. Zo eentje die met zijn kleinzoon een vogelhuisje gaat timmeren en met zijn kleindochter samen in de moestuin aan de slag gaat. Maar zover is het nooit gekomen.
Hij werd pas op zijn 72^e Pake en Pim was zijn eerste kleinkind. Toen was hij al een aantal jaren ziek; longkanker. Ik zie hem nog lopen met Pim over het “Bolwerk” in Bolsward. Heel langzaam, Pim’s kleine knuistje in zijn grote handen. Pim was toen een jaar of twee. Mijn vaders gezondheid ging steeds meer achteruit. Uit beide longen was een deel weggenomen en op den duur kon hij niet meer zonder extra zuurstof. Binnen in huis stond constant een zuurstofapparaat te blazen en buiten gebruikte hij –op zijn scootmobiel- flessen met zuurstof. Toen hij er zelfs met zijn scootmobiel niet meer op uit kon werd zijn wereld steeds kleiner. Fysiek ging het steeds minder, maar hij bleef helder tot het eind en daar ben ik heel dankbaar voor.

Zijn overlijden in januari 2007 was heftig. Ik was erbij en het was –hoe gek het ook klinkt- een ervaring die ik niet had willen missen. Toen het zuurstofapparaat werd uitgezet na zijn dood, was het voor het eerst sinds maanden stil om hem heen. Rust, eindelijk na jarenlange strijd.

Het was ook een mooie tijd.  Ons gezin hadden intensief contact. We huilden samen en haalden herinneringen op. We hebben samen een mooi afscheid georganiseerd.

Nu zijn we een aantal jaren verder en als hij niet was overleden zouden we vandaag zijn verjaardag hebben gevierd. Hij zou 83 kaarsjes op zijn taart hebben gekregen. Soms overvalt me ineens een gevoel van gemis, zou ik willen dat ik hem nog even aan kon raken, met hem kon praten.

Als ik door de polder naar Friesland rijdt en ik zie daar roofvogels vliegen denk ik altijd even aan hem. En vanavond drink ik een extra glaasje wijn, om het leven te vieren en mijn pa te gedenken. Proost Pa!