Glimlach

“Haidiho! Ben je vanavond thuis? Heb wat voor je gekocht in Duitsland  Wat is je adres?” Dit facebook-berichtje kreeg ik donderdag ineens van Marlies. Eigenlijk ken ik Marlies niet zo goed; we hebben een paar gezamenlijke kennissen en af en toe zie ik Marlies op mijn werk. Het berichtje kwam dan ook best onverwachts en dat was ook de reden waarom ik via Facebook vroeg of het echt wel voor mij was. Maar Marlies bleef het volhouden; ze had iets voor mij en mijn gezin.

Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten, want diezelfde avond kwam Marlies langs met een groot stuk vlees, mosterd, uien en knoflook. Ze was in Duitsland geweest en had het stuk vlees voor me meegenomen. De dag daarvoor waren we elkaar tegengekomen in de supermarkt en toen had ik een opmerking gemaakt over de foto die ze laatst had op facebook had gezet; een foto van een heerlijk stuk vlees uit de oven. 

Als verrassing kreeg ik dus de dag erna zelf zo’n stuk vlees. Ik vroeg nog of ik het gewoon kon betalen, maar daar wilde Marlies niets van weten. “Nee, ik vind het wel leuk wanneer je zelf binnenkort eens iemand verrast met het één of het ander”. En dat maakt Marlies een vrouw naar mijn hart! Wat een prachtig idee. Als iedereen de komende week eens een ander verrast dan krijgen we veel blije mensen. Ik kan je melden, de verrassing van Marlies zorgde voor een dikke glimlach op mijn gezicht.

Straks zetten we het stuk vlees in de oven en Marcoen bakt er zijn befaamde zelfgemaakte frieten bij.  We hebben een vriend uitgenodigd om te komen eten en hopelijk zorgt dat dan weer voor een glimlach op zijn gezicht! Ondertussen denk ik na over mijn verrassing voor weer iemand anders…..

Verrassing!

We waren nog geen vijf minuten bezig met onze wandeling toen we muziek hoorden precies op het moment dat we door de tunnel bij de Eem liepen. We keken elkaar verbaasd aan, Anita en ik. Waar kwam dat nou toch vandaan? Toen we weer naar boven liepen bij “De Kade”  begrepen we het. Het Regionaal Concertorkest van “Wilskracht” uit Amersfoort hield een buitenrepetitie. Hoewel…een repetitie, het was gewoon een een concert. Zo’n vijftig enthousiaste blazers en slagwerkers speelden bekende en onbekende nummers, met af en toe een solo-gedeelte door één van de orkestleden. Naast de orkestleden stond het rode busje van “Busje en meer”. Ingrid –de kracht achter dit leuke busje- stond met haar meiden klaar met koffie, thee en ook wijn.

We besloten even te gaan luisteren naar de muziek. Wat een onverwacht cadeautje! Het klonk prachtig en met een wijntje in onze hand genoten we. De akoestiek was prima en het was grappig om te zien hoe fietsers reageerden wanneer ze langskwamen en ineens al die orkestleden zagen en hoorden. De ene zwaaide met zijn handen in de lucht alsof hij een dirigent was, een man op de brommer toeterde en een dame op leeftijd stopte aarzelend en kwam er bij zitten. Toen de dirigent de pauze aankondigde zijn we alsnog begonnen met onze wandeling door de stad. Wat wonen we toch fijn in Amersfoort!

  meer informatie: http://www.busenmeer.nl 

En wil je meer weten over Wilskracht: http://www.wilskracht-amersfoort.nl 

Blij

Ik zie hem nog staan, mijn nieuwe roodbruine fiets, in de serre achter de keuken. Het was een reuze verrassing. Hoe oud zal ik zijn geweest? Ik denk een jaar of elf. Ik was jarig en wat was ik blij; zo’n groot cadeau had ik niet verwacht.  Het kinderzadel dat er op zat, zat op de laagste stand. Eigenlijk zag dat er heel gek zo’n grote fiets met zo’n klein zadel.

Mijn eerste nieuwe fiets, ik heb hem gekoesterd. Hij is meegeweest op fietsvakantie, op schoolreis en later naar Kampen en Zwolle, waar ik studeerde. Ik had hem inmiddels paars geverfd zodat ik hem altijd makkelijk zou herkennen. Dat kwam ook van pas toen hij in Zwolle gestolen was voor ons huis en een paar dagen later een straat verder stond. Ik belde aan bij het studentenhuis waar de fiets voor stond en vroeg of ik mijn fiets terug mocht. De inmiddels nieuwe eigenaar sputterde nog even; “ik heb hem van een vriend gekocht”. Toen ik hem vroeg naar de naam en het adres van die vriend werd het stil. Terwijl hij mij het sleuteltje overhandigde zei hij nog; “Hij fietste zo lekker”. Daarin gaf ik hem gelijk. De fiets was weer van mij. Daarna ging hij mee naar Rotterdam, waar ik een tijdje woonde en tenslotte naar Hilversum. Helaas is hij daar gestolen op het station. Ik was er goed ziek van. 

Ik moest er aan denken toen ik Pim zag glunderen. Vrijdag kreeg hij voor het eerst een nieuwe fiets. Voorheen fietste hij op de fietsen van zijn neven, maar toen het laatste exemplaar bijna uit elkaar viel werd het  tijd voor een andere. Volgend jaar zal hij dagelijks een half uur van en naar school moeten fietsen en daarom kozen we voor een nieuwe in plaats van weer een tweede hands.. Samen met Marcoen ging hij naar de fietsenzaak om de hoek. En hij viel als een blok voor een batavus. Ondanks de snijdende wind ging hij gisteren op pad met zijn nieuwe fiets. Drie kwartier later kwam hij glunderend thuis. Hij was naar de andere kant van Amersfoort gefietst. Kleine jongens worden groot.