Doodmoe van viruswaarheid

Moe voelde hij zich. Doodmoe. Zijn moeder was gisteravond overleden en vanochtend was er een gesprek geweest met de uitvaartondernemer. Het was allemaal zo ongelooflijk snel gegaan. Eind januari was ze nog gevaccineerd en nu had hij haar kist al uit moeten zoeken. Karel zucht nog eens diep. In het Sint Elisabeth Verpleeg- en Gasthuis hing er een verdrietige sfeer. Van de ruim honderd bewoners met dementie waren er zo’n zeventig positief getest. Naast zijn moeder waren er al meerdere bewoners overleden. En dat terwijl iedereen zo hoopvol was na de eerste vaccinatieronde. Maar helaas. Hij had, volledig ingepakt in beschermende kleding, afscheid van haar moeten nemen.

Door alle hectiek rondom zijn moeder wist hij amper wat voor dag het was. Dinsdag 16 februari, zag hij in zijn agenda. Hij was toe aan wat afleiding en deed de televisie aan. Willem Engel vulde het beeld. Uit het verslag begreep Karel dat de avondklok afgeschaft zou worden. Even dacht hij dat hij het niet goed hoorde; riep Engel nou mensen op om ’s avonds de straat op te gaan om te gaan feesten?

Karel zag meteen De Stier voor zich. Het beeld waar zijn moeder zo graag naar keek vanuit haar kamertje. De Stier waar een paar weken geleden jongeren samen kwamen om te rellen tegen de avondklok. Zijn moeder had nog gevraagd of er een feestje was. Hij had maar ja gezegd. Die avondklok was ook voor hem onhandig omdat hij daar rekening mee moest houden wanneer hij bij zijn moeder was ’s avonds, maar alles wat maar iets kan bijdragen tegen dat rotvirus leek hem legitiem.

Natuurlijk was het Willem Engels goed recht om de avondklok aan te vechten. Maar om dan op te roepen tot feesten op straat? Lekker dicht bij elkaar gaan staan. Waarom? Die man was niet goed wijs. Denkt hij nou echt dat het allemaal wel meevalt? Gezien de grote hoeveelheid kisten die binnengebracht waren bij het Elisabeth Gasthuis valt het virus niet te ontkennen. Maar ja, ieder zijn eigen waarheid… 

Hou op met betuttelen van ouderen!

,,We zaten lekker te kletsen en toen werden we gevraagd weg te gaan, want we waren te zichtbaar voor de mensen binnen.” Het stoom komt uit de oren van mijn vriendin. Ze had een boodschap gedaan voor een mevrouw die in een woonzorgcentrum woont.  Na tien weken mocht mevrouw eindelijk naar buiten en konden ze elkaar zien zonder glas ertussen. ,,Omdat ik geen familie ben mag ik niet op bezoek en ook mochten we niet samen in de tuin zitten.” Mijn vriendin wordt steeds bozer. ,,Dus we zaten even op het bankje naast de ingang, maar toen kwam de directeur en moesten we alsnog ergens anders naar toe.”

Het lijkt me niet makkelijk, tijdens deze crisis directeur te zijn van een woonzorgcentrum of verpleeghuis. Je wil natuurlijk voorkomen dat dat virus zich gaat nestelen in je instelling en je zit vast aan de regels van de overheid, maar om deze groep ouderen zo te betuttelen vind ik mensonterend. De hoeveelheid aan regels is ongehoord. Als familie moet je in een keer voor drie weken afspreken, een vast familielid mag maximaal twee keer per week komen en de instelling bepaalt het tijdstip.  Wat een gedoe, wat een frustratie.

Moet je nagaan. Ben je tachtig, was je altijd zelfstandig en dan raak je de regie over je eigen leven volledig kwijt. Zit je min of meer opgesloten op je kamer, moet je wachten op het enige familielid dat binnen mag komen en ondertussen zie je op de televisie dat terrassen weer opengaan, kinderen weer naar school kunnen, sportscholen weer aan de slag mogen. Dan voel je je toch volkomen genegeerd?

Er moet meer met de ouderen zelf gesproken worden. Wat willen zij? Durven ze het risico te lopen ziek te worden, blijven ze juist binnen of zit daar nog iets tussenin?  Mijn vriendin had gewoon met mevrouw in de binnentuin van de instelling moeten kunnen zitten ook al is ze geen echte dochter! Iets meer flexibiliteit lijkt me op zijn plaats? Misschien moet er meer gekeken worden naar wat wel kan in plaats van niet!

 

Stilte voor de storm

Ik geef het toe. Ook ik was zo iemand die dacht dat het allemaal wel los zou lopen. Een flinke griep, vervelend…maar ach, het leven gaat door. Tuurlijk, het virus zou vast ook wel Amersfoort bereiken, maar geen paniek. Daar heb je niets aan. Het komt zoals het komt. Maar langzamerhand krijg ik het toch benauwd, dringt de onrust tot mij door, ben ik er niet zo zeker van.

Verhalen vanuit Italië zorgen ervoor dat ik een onbestemd gevoel krijg. Daar ligt het dagelijks leven compleet stil. Sommige Italiaanse ziekenhuizen kunnen de aanloop van corona-patiënten nauwelijks aan. Soms moet zelfs een keuze gemaakt worden wie wel en wie niet aan de beademing mag. Te oud? Helaas pindakaas. Al een andere heftige ziekte onder de leden? Jammer, maar je bed gaat naar iemand die meer kans op overleven heeft. Het zijn uitzonderlijke gevallen maar toch…

Aan tafel hebben we gesprekken over het virus. Pien loopt stage in een kleuterklas. Daar wordt wat afgesnotterd, zo vertelde ze. Niet echt een fijn gevoel. In Italië, Denemarken en Oostenrijk zijn de scholen gesloten en ik verwachtte dat de scholen in Nederland ook dicht zouden gaan, maar gek genoeg blijven die open. En al die kleinere evenementen, hoe lang blijven we daar naartoe gaan? Inmiddels zijn verschillende klussen van meneer Enzofoort geannuleerd en zelf houd ik bij mijn planning ook een slag om de arm. Maar het leven gaat tegelijkertijd ook gewoon door. Een dubbel gevoel.

Dat er klussen worden afgezegd bij meneer Enzofoort die zzp-er is, is vervelend, maar daar komen we wel overheen. Dat Pien twijfelt of haar theaterkamp wel door gaat en of ze de komende weken nog wel aan haar circusvoorstelling kan werken is ellendig voor haar. En ik denk dat juist de onzekerheid mij ook dwars zit. Het niet zeker weten hoe het zal gaan en wat er nog op ons af gaat komen zorgt voor onrust. Het is alsof we in een stuk niemandsland zitten. Stilte voor de storm.

Het is wachten op een storm waarvan de we omvang niet weten. Een storm waarvan we zelfs niet honderd procent weten of hij er wel echt komt. Een storm waarbij het gissen is of hij je persoonlijk raakt of niet. Maar dat er nu al een stevige wind waait dat staat wel vast.