Hup Kruiskamp Hup

Onderstaande column staat in AEDES-Magazine van juni

Geen gewapper van oranje vlaggetjes in de straat. Geen buren die hun televisie buiten hebben staan en met een flesje bier samen naar het EK kijken. Geen grote vlag met de Nederlandse leeuw aan de gevel van mijn overbuurman. Ik had het niet verwacht, maar ik vind het eigenlijk heel saai. Als bewoner van een echte volkswijk ben ik gewend dat er toch wel iets van oranje te zien is tijdens een EK voetbal.

Ik weet nog hoe ik zestien jaar geleden na een weekendje weg onze straat in kwam rijden en schrok van de oranje gloed die over de huizen hing. Honderden, of misschien wel duizenden vlaggetjes waren er opgehangen. Het was het eerste Europese Kampioenschap dat ik meemaakte in deze straat. Ik was toen al geen voetballiefhebber en wist niet zo goed wat ik er van vond.

Een paar jaar later zag ik hoe een buurtbewoner samen met een vriend de straat versierde tijdens een WK. Ze belden overal aan om te vragen of ze de vlaggetjes mochten ophangen. Bij een positief antwoord hield de één de ladder vast en liep de ander voorzichtig naar boven om de vlaggetjes zo hoog mogelijk te bevestigen. Daarna liepen ze naar de overkant en belden daar aan met dezelfde vraag. Zigzaggend bereikten ze het eind van de straat.

Tijdens het wereldkampioenschap twee jaar geleden hingen in onze straat al niet zoveel vlaggetjes meer. Waarschijnlijk kwam dat omdat twee grote oranjefans een paar jaar geleden zijn overleden en drie andere enthousiaste voetballiefhebbers zijn verhuisd. Er was niemand meer die het voortouw nam.

Dit jaar hangt er geen enkele vlag. En hoewel ik tijdens de uitschakeling van het Nederlandse team een soort van opluchting voelde omdat ik de voetbalgekte vaak zo overtrokken vind, merk ik nu dat het me toch wel spijt dat het Nederlands elftal niet mee doet.

Ben benieuwd of Nederland zich over twee jaar plaatst voor het WK en of er dan iemand opstaat om de oranjegekte in onze straat weer leven in te blazen. Want ook al heb ik echt helemaal niets met voetbal,  deze leegheid gaat zelfs mij te ver.

Tweestrijd

(AD 20-06-2014)

Geen straat vol wapperende oranje vlaggen tijdens dit WK. Geen hinderlijk geklepper van plastic vlaggetjes in de wind onder mijn slaapkamerraam. Het is stil in onze straat Kruiskamp. Hier en daar is er wat versiering aangebracht, maar pas vanaf de kruising met de Van Brakelstraat richting de Turkse supermarkt hangen meters vlaggetjes met Hollandse leeuwen erop. Jaren geleden was dat wel anders. Eén van de buren, bij mij bekend onder zijn artiestennaam DJ-Stamper, ging samen met een andere buurman met een ladder langs de huizen. Eerst belden ze aan om toestemming te vragen of er vlaggetjes mochten hangen en als het antwoord positief was ging één van hen de trap op. Er werden vlaggetjes bevestigd aan de muur en dan gingen ze weer met zijn tweeën naar de overkant van de straat. Trap op, trap af. Een soort ‘buurman en buurman’ waren het; ze zeiden nog net geen ‘a je to’ tegen elkaar.

Ook ik gaf hen toestemming, maar eigenlijk had en heb ik niets met voetbal. De eredivisie kan me niet boeien en op zondagavond doe ik altijd mijn eigen ding terwijl meneer Enzofoort de samenvattingen bekijkt. Ik vind het spel niet interessant, erger me aan de bedragen die er in omgaan en ben – tijdens EK’s of WK’s- allergisch voor oranje hamsters, wuppies of juichpakken. Tijdens de eerste wedstrijd tegen Spanje heb ik staan strijken. Aan het gejuich bij de buren kon ik het aantal doelpunten aflezen.

Afgelopen woensdag heb ik mezelf overtroffen door daadwerkelijk met het hele gezin voor de televisie te zitten en interesse te tonen. Zoon Teun haakte halverwege al af en ook dochter Pien kon de anderhalf uur niet volhouden. Mij lukte het nog net. Na afloop hoorde ik wat getoeter buiten, maar dat was het. Geen wapperende vlag van overbuurman Gerrit zoals twee jaar geleden, een vlag die overigens na twee dagen al gestolen werd. Geen buurtgenoten die samen op straat de wedstrijd nog eens doornemen. Stilte in de Kruiskamp. Het lijkt wel een tendens te worden en -ik durf het bijna niet toe te geven- het voelt het wat leeg. Wat ik nooit had verwacht; ik mis de wapperende vlaggetjes, ik vind het te stil op straat! Tijdens de rommelroute vorige week werd de Kruiskamp weer een beetje de straat zoals die een aantal jaren geleden was; we kwamen onze huizen uit en we kletsten weer met elkaar. Dat saamhorigheidsgevoel zou ik wel weer terug willen. Misschien ga ik vandaag toch nog op zoek naar wat vlaggetjes.

Kruiskamper Gerrit had twee jaar geleden zijn vlag per ongeluk ondersteboven gehangen. Dit jaar hangt er niets.