Een diepe buiging

Zou hij het halen of niet? Ik houd mijn adem in terwijl ik naar de jongen bovenop het koord kijk. Voetje voor voetje gaat de tiener van het ene plateau via het koord naar de andere kant. Het koord hangt hoog, op ruim anderhalve meter. Gekleed in streepjes-shirt en als dief geschminkt beeldt hij samen met andere circuskinderen een verhaaltje uit. Twee ‘agenten’ zitten ‘de dief’ achterna. Hij probeert uit hun handen te blijven. Wanneer de jongen de andere kant van het koord bereikt gaat er een gejuich op in het publiek.

Ik kijk naar de jaarlijkse voorstelling van Circus Amersfoort. Dochter Pien zit nu voor de derde jaar op deze circusschool en elk jaar ben ik weer onder de indruk van de prestaties die de kinderen, hun docenten en de vrijwilligers neerzetten. Dit jaar is het thema ‘Streetlife’ en ik ben gewoon ontroerd wanneer ik al die kinderen, ieder op hun eigen niveau, hun circusact zie uitvoeren.

Pien doet deze keer mee aan de eenwieler-act. Het gaat in vliegende vaart, er is constant wat te zien en ik vind het knap hoe de kinderen precies weten wat het volgende onderdeel is van hun optreden. De eenwielers draaien met het grootste gemak om elkaar heen en de kinderen hebben er duidelijk plezier in. Wat ben ik trots op hun prestatie! De verschillende acts volgen elkaar in hoog tempo op. Trapeze, jongleren, acrobatiek; het is een feest om te zien.

Tegen het eind aan de voorstelling klimmen twee circuskinderen in doeken die aan het plafond hangen. Tissue heet deze vorm en het ziet er spectaculair uit. De kinderen klimmen als aapjes in de doeken, winden in hoog tempo de doeken over hun benen, buitelen, draaien en laten zich soms een stukje vallen. Af en toe slaat mijn hart een beetje sneller, zo spannend is het. Ik weet nu wat mijn overbuurvrouw heeft gevoeld kortgeleden. Zij zag zoon Teun boven op ons dak balanceren en kreeg bijna een hartverzakking. Hij zelf zag geen gevaar en vond onze preek na afloop echt onzin. Nu is het dak niet zo smal als het koord van de koorddansers, maar misschien moet Teun toch eens naar de circusschool voor wat tips en techniek. Hoewel…

Magisch

Wat een prachtige omgeving, wat een heerlijke sfeer. We konden onze dochter Puck vandaag even zien tijdens haar weekje “Pmakerij” want vanavond werd de voorstelling “Harry Potter” gespeeld. Magie was het thema en we zagen verschillende Harry Potters en Hermelienen voorbij komen. Soms hilarisch, soms ontroerend. De een acteerde prachtig, de ander had de lachers op zijn hand. Voor de voorstelling konden we even bijkletsen, wat was Puck enthousiast. Ze speelde een van de hoofden van de driekoppige hond. Bij Potterkenners wel bekend. Ik had er nog nooit van gehoord, maar dat komt omdat ik geen enkel Potterboek ken of Potterfilm heb gezien.

Na de voorstelling namen we afscheid; nog 1 nachtje en ze komt weer thuis, maar eerst heeft ze nog een feestje. Ik denk dat ik haar morgen op kan vegen en flink ga knuffelen….

Circusschool Amersfoort

Maanden hadden ze geoefend en de laatste weken deden ze heel geheimzinnig en mochten we zelfs niet meer kijken tijdens de repetitie. En vandaag was het D-day.

Onze circusdochter was al vroeg wakker en een gezonde spanning hing om haar heen tijdens het ontbijt.  Puck en haar groepsgenoten gaven een prachtvoorstelling. De trapeze, eenwielers, houten ballen, jongleer-ballen…. de jonge artiesten draaiden hun hand er niet voor om. In het publiek zaten trotse grootouders, vaders, moeders, broertjes, zusjes, vrienden en vriendinnen. Volgend jaar gaat Puck weer op circusles, daar worden zij en ik erg vrolijk van!

 

Youp

Hoe oud zou ik geweest zijn? Ik denk zo’n jaar of 16. Ik zat op de middelbare school in Bolsward en samen met wat klasgenoten ging ik naar Youp van het Hek in de Amacitia in Sneek. Omdat een vriend van mij, Hein, na een grap iets harder lachte dan de rest werd hij het pispaaltje van Youp. Hein kreeg telkens wat opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd waardoor bijna de hele zaal in een deuk lag.  Na afloop kreeg hij wel een hand van meneer Van ’t Hek, dat dan weer wel. Ik ben het nooit vergeten.

Gisteravond ging mijn man naar Youp. Het was een voorstelling in de Flint, dus hier om de hoek. Hij kon nog een kaartje krijgen en vroeg me of ik mee ging. Nee dus, ik had Youp al gezien en ik heb niet het idee dat hij in die jaren nou heel iets anders is gaan doen. Tuurlijk, nog steeds scherpe grappen en ontroerende momenten die je aan het denken zetten, maar waarschijnlijk ook weer dat treiterige. En ja hoor, ook gisteravond zocht hij weer een persoon uit het publiek die het moest ontgelden. Kortom; niets nieuws onder de zon. Youp staat al minstens veertig jaar op de planken met eenzelfde soort voorstelling

Ergens heb ik bewondering voor mensen die hun hele leven hetzelfde kunstje kunnen doen en zelf nooit uitgekeken raken. Mensen die gewoon weten dat ze tot hun pensioen hetzelfde werk blijven doen. Mensen die daar hun geld mee verdienen en tevreden zijn.  Ik kan het in ieder geval niet en heb toch echt afwisseling en uitdaging nodig. Youp kan het wel. Knap hoor!