Maandag 30 maart, Vrienden voor het leven

We woonden zo’n drie jaar met elkaar in een huis. Aan de Molenweg in Zwolle. Vier heel verschillende meiden met allemaal een eigen kamertje waarin we ons terug konden trekken en een gezamenlijke woonkamer waar menig feest in werd gevierd. Het was een heerlijke periode. We hadden al een jaar op kamers gewoond in Kampen en zaten bij elkaar in de klas op de School voor Journalistiek. Toen de ouders van een van ons een huis kocht in Zwolle waren we enorm blij dat we er ook mochten wonen.

Vier vriendinnen bij elkaar, dat was een toptijd. We aten heel gevarieerd omdat ieder zijn eigen recepten meenam. De een was van de kip met sperziebonen, de ander was enorm goed in stamppotten, soms aten we werelds en apart en mijn maaltijd bestond vaak uit: Pilav met rijst of rijst met een kerrieprutje. Je snapt het al, ik was niet de beste kok van ons vieren.

Na drie jaar op de Molenweg gingen we allemaal onze eigen weg. Elsa en ik gingen samen een jaar naar Australië, maar we bleven Carmen en Ilja zien toen we weer terug waren. Er waren maanden dat we niet met zijn vieren bij elkaar kwamen, maar elk van ons bleef in contact met de anderen. Zo kwam ik Ilja en Carmen af en toe tegen bij activiteiten met lokale omroepen in Hilversum en zag -en zie- ik Elsa dikwijls omdat we allebei in Amersfoort wonen.

Maar de afgelopen jaren proberen we elkaar een paar keer per jaar te zien en spreken we ruim van tevoren af. We hadden dat ook gepland op zondag 15 maart. We zouden lunchen, wandelen met de honden van Ilja en Carmen, en borrelen. Maar ja, donderdag de 12^e was daar die persconferentie van Rutte.  We besloten onze afspraak af te blazen omdat we al doorhadden dat het niet handig was om elkaar fysiek te treffen.

Dit weekend besloten we met zijn vieren te whatsappen. Met beeld. Het werd een waardevol uurtje. Raar, maar ook wel weer vertrouwd. Even bijkletsen. Horen hoe we elk op onze eigen manier dealen met het virus. Waar Elsa al drie weken binnen aan het werk is omdat haar internationale werkgever al eerder maatregelen had genomen, werkt Carmen in een klein team op de redactie van omroep Max. En waar Ilja de afgelopen week heel hard in haar tuin aan de slag ging, zat ik vaak achter mijn laptop om een dagboek bij te houden en contacten aan te halen. Na een klein uurtje kletsen namen we weer afscheid met het plan om dit soort ontmoetingen erin te houden.

Dat doet de crisis ook met mij. Ik heb enorm behoefte aan contact en dat het digitaal is, neem ik maar op de koop toe. Maar oh, wat verlang ik weer naar het moment dat we gewoon weer met elkaar kunnen afspreken. Dan gaat de champagne open….

Ilja, Elsa en Carmen (en ik) voor de deur van het huis waar we een aantal jaar samen woonden. Foto is gemaakt in 2014 toen we weer eens terug gingen naar het huis van toen.

Zon, zee en boegbeeld

“Heb je zin om in eind September mee te gaan zeilen in het water rondom Corfu?”, dat vroeg een goede vriendin van me een paar maanden geleden. Ik hapte letterlijk naar adem en wist even niet wat ik zou antwoorden. “Denk er maar over na. Je hoeft alleen voor je eigen vliegticket en je maaltijden en zo te zorgen”. Mijn gedachten gingen alle kanten op; Hoe moet het dan met Marcoen en de kinderen, ik kan niet zeilen, kan ik wel weg van mijn werk, dan moet ik vliegen, durf ik eigenlijk wel…. Maar het sterkste gevoel was: Ja, ik wil! Het was op dat moment koud en nat buiten en ik zag de zon en blauwe lucht en zee al voor me. Ik heb niet meteen toegezegd, maar na overleg met Marcoen heb ik de knoop snel doorgehakt. 

Waarom ik vooral aarzelde was het feit dat ik mijn man en kinderen een week niet zal zien. Sinds ik kinderen heb ben ik af en toe een nachtje weggeweest maar dat was bij hoge uitzondering. Marcoen en ik zijn –toen Pim een jaar was- drie dagen naar het Oerolfestival geweest zonder Pim en ik weet nog hoe moeilijk ik dat vond. Toen we terugkwamen wilde hij het eerste half uur niets van ons weten en bleef hij bij oma Nelletje en Pake in de buurt. Ik was gewoon opgelucht toen hij na dat half uur weer naar ons lachte en weer contact zocht.

Nu ga ik dus een week weg voor mijn eigen plezier, genieten van zeilen, zon en goed gezelschap. Ik realiseer me ineens dat ik vaker gezeild heb dan ik dacht toen mijn vriendin me belde; als 10-jarige een weekendcursus in Friesland, met de examenklas van de middelbare school heb ik gezeild rondom de Waddeneilanden, met mijn beste vriendin een paar dagen bij de Whitsundays in Australië, een week in de wateren rondom Turkije toen ik zo’n 24 jaar was. Kortom; zeilervaring genoeg, hoewel een groot deel van het werk toen verzet werd door anderen. Ook nu zullen mijn vriendin en haar vriend het meeste werk verzetten. Ze hebben inmiddels hun ‘CWO2 Kajuitjacht zeilen’ gehaald dus dat komt wel goed; ik hoef alleen voor boegbeeld te spelen.

Met Marcoen en de kinderen komt het ook wel goed. Loslaten heet dat geloof ik. Energie opdoen voor wanneer ik terugkom, want dan gaat Marcoen een weekje weg en zal ik alle zeilen bij moeten zetten. Gelukkig weet ik tegen die tijd wel hoe ik dat aan moet pakken.

Negen

“Dit was de mooiste verjaardag die ik ooit heb meegemaakt”. Mijn dochter Puck ligt met een gelukzalige glimlach in bed. Haar nieuwe eenwieler staat tegen het kastje naast haar bed zodat ze er morgenochtend meteen weer naar kan kijken. “En ik ben zo blij met mijn eenwieler”. Dat was wel duidelijk. Een cadeau dat ze niet had verwacht. Een cadeau waar ik zelf pas een paar dagen geleden aan dacht toen Puck zei dat ze zin had om naar naar de circusschool te gaan. Een schot in de roos. Ze heeft er al uren opgezeten, zichzelf vasthoudend aan de schutting. Ook was ze blij met haar leesboeken, haar dagboekje, spelletjes, levende slakken (van vriendinnetje Britt), playmobil, paardje, pleisters met paardafbeelding, natuurboekje en knalroze kimono. En ikzelf genoot van alle familie en vrienden die een wijntje dronken om Puck’s verjaardag te vieren. De chaos in de keuken is opgeruimd en ik zit nog even voor de televisie met een glas rode wijn.  Het was een dag met een gouden randje.