Kwart Eeuw

“Ja, joh…we bellen gewoon aan”. Carmen loopt kordaat naar voren en ik loop met haar mee. Achter ons staan Ilja en Elsa te giechelen; “Je kunt wel zien dat wij geen journalisten zijn”, hoor ik achter me. Ik lach met hen mee. Het zal ons toch niet gebeuren dat we weer vertrekken uit Zwolle zonder een foto van ons in de deuropening van Molenweg 51! 

Carmen belt aan en een aardige man doet open. “Hallo meneer, wij hebben 25 jaar geleden in dit huis gewoond, kijk maar….” Op haar telefoon zoekt Carmen de foto die 25 jaar geleden gemaakt is door een klasgenoot. Wat waren we nog jong toen! 18, 19 jaar waren we, ons hele leven lang nog voor ons. We studeerden aan de School voor Journalistiek en woonden een paar jaar samen in dit huis.

“Vandaag vieren we 25 jaar vriendschap”, zo legt Carmen uit. De man kijkt geïnteresseerd naar de foto en vertelt ons van alles over het huis. De badkamer is inmiddels niet meer groen, de mooie glas-in-lood-ramen heeft hij er zelf in laten zetten en het kleine dakraampje is inmiddels vervangen door een groter exemplaar. Even later poseren we weer in de deuropening. Vijfentwintig jaar ouder, maar zo voelt het helemaal niet. Het is het begin van een heerlijke middag…

“The Sapphires”

Wat kun je daar blij van worden; met vijf vriendinnen naar de feelgood movie “Sapphires”. Een film over drie aboriginal zusjes en hun nichtje die eind jaren zestig gaan optreden voor de Amerikaanse soldaten in Vietnam. Veel humor, prachtig acteerwerk en liedjes waarbij je niet stil kunt blijven zitten. Geen hoogdravende ingewikkelde filmhuisfilm, maar gewoon….genieten.

En wat heerlijk dat we na afloop buiten op het terras konden gaan zitten. Wijntje erbij, mooie gesprekken…. Laat de zomer maar komen!

Vriendschap

Ik kijk de tafel rond; zes vriendinnen zaten hier vanavond gezellig met elkaar te kletsen, we vierden mijn 44^ste verjaardag met veel wijn en lekkere hapjes. Het is inmiddels drie uur in het midden van de nacht. Ik voel me rijk en gelukkig. In gedachten ga ik het rijtje vriendinnen af….

Vriendin 1 kwam ik 25 jaar geleden tegen toen we gingen studeren aan de School voor Journalistiek in Kampen. Ik herinner me nog hoe we in de rij stonden op de eerste schooldag. Met deze vriendin ging ik naar Australië. Wij hebben altijd contact gehouden en gelukkig woont ze sinds een paar jaar ook in Amersfoort zodat we makkelijk af kunnen spreken. Een wijntje in Lobbes of een kop thee aan de tafel.

Vriendin nr 2 zat bij ons op school. Haar ouders kwamen uit Sneek en dat betekende dat we af en toe samen naar Kampen en later naar Zwolle reden. Ze kwam tegenover ons huis aan de Molenweg te wonen en woont nu in Haarlem. Met deze vriendin droom ik over de boeken die we gaan schrijven.

Vriendin nr 3 zat ook op diezelfde school, maar het grappige was dat we elkaar toen niet echt goed kenden. Dat contact kwam toen er zo’n 10 jaar geleden nieuwe mensen in de straat kwamen wonen, dat was vriendin nr 3 met haar vriend. Het was een hernieuwde kennismaking die goed is bevallen. We hebben lief en leed gedeeld.

Vriendin nr 4 zag ik voor het eerst in de trein tussen Adelaide en Perth in Australië. We zijn samen, ik denk in 1995, ook naar Indonesie geweest. Soms spreken we elkaar maanden niet, maar we pikken het altijd zo weer op.

Vriendin nr 5 en ik deden gelijktijdig auditie voor de musical “De Onwijze Kater” in Rotterdam. Uiteindelijk werden we beiden aangenomen, ik in het ensemble en zij als een van de katten. We stonden samen in het oude Luxor en hielden sindsdien contact. We woonden een tijdlang dicht bij elkaar.  

Vriendin nr 6 ontmoette ik op een fotocursus. We hadden allebei foto’s van onze –destijds- eenjarige zoontjes. Toen wisten we nog niet dat die twee later goede vrienden zouden worden. Ze kunnen vooral samen goed ‘playmobilen’ en wij kunnen lekker kletsen en houden van de sauna.

Mijn andere vriendinnen konden er gisteravond niet bij zijn, maar dat gaan we binnenkort weer goed maken.

 PS. De nummering zegt niets over de intentie van de vriendschap. Het zegt iets over het moment dat ze in mijn leven terecht kwamen. En ik in die van hen.

Scones

Ze noemen zichzelf “duo penotti” en afgelopen nacht sliep het donkere gedeelte van dit duo bij ons. Puck en haar vriendinnetje Britt hadden zin om iets te bakken en ik had nog een pak scones staan. Gekregen bij het afscheid van een clënte met een Engelse man. Dat pak kwam nu van pas en de twee dames hebben bijna helemaal zelfstandig heerlijke broodjes gebakken. Warm uit de oven, met aardbeienjam en slagroom; echt een superontbijt.